Dag 4a: Hmmmm…. wat zal ik er van zeggen....

Excuus dat het een latertje wordt. De reden lees je hieronder.

Een dag met een vraagteken. Is de Gavia (nee geen cavia) OPEN??!! We zullen het zien.

Het eten gisteren was prima. Saladebuffet. Mijn keuze de pollo met frieten. Nee, niet ONZE pollo, maar gewoon een ouwe italiaanse kip. Platgeslagen tot circa 2mm dik filet. Dat is nog te snijden. De mama’s en de oma’s vragen om de 5 minuten of alles wel ‘bene’ is. Nou dat is het. Nog een rondje eigengemaakt bocht. Grappa….? Nee, iets anders …. zeker niet. Amaretto zeker ook niet, ondanks dat het in die fles van Saronno zit.
Inmiddels hebben we communicatie problemen. De laptop van Okke slaat vast. Dus de continuïteit van dit blog staat op het spel. DRAMA DRAMA. Alles duurt 10x zolang, als het al lukt. Tig-x afsluiten en opstarten werkt ook niet. Maar zien morgen.
De na-babbel is leuk. Hoe doet het weer het. Is de Gavia gestremd. We weten het niet.
De was is droog. Dus morgen weer schone kleertjes aan. Dank je wel oma.
Om 10u toch maar te bedde. Moe maar zeer voldaan.

Het is vanmorgen. Tja, waar zal ik beginnen. We worden keurig op tijd wakker, al dan niet met hulp van wekker. Eerder door de zenuwen. Mijn slapie Chris heeft me in ieder geval niet uit mn slaap gehouden. Andersom viel ook wel mee geloof ik. Uiteraard een uitgebreid ontbijt. Alle prefab broodjes en koekjes die in Italie gemaakt worden zijn voorradig. Zit best goed spul bij. Maar je moet er zoveel eten voor je weet welke. Na wederom weer een college van Baudi over voedingsleer voor wielrenners, stampen we ons vol, want we hebben wat calorieën nodig vandaag. Het gewoonlijke uurtje zenuwen voor ’t fietsen begint weer. Na veel bedankjes en een schoonmaakster die niet aan schoonmaken toekomt door ons staan we met zn allen naast de auto, klaar voor vertrek. Dan zijn we getuige van een oud Italiaans gebruik om iemand ten huwelijk te vragen. De knappe schoonmaakster gooit een oude stinkende sok uit het raam – 2e verdieping - naar haar geheime liefde……. OKKE. Groot applaus van ons natuurlijk. Met rood hoofd moet Okke het verzoek afwijzen. Daarna moeten we op één of andere manier heel snel weg (?).
Stukkie terug, en dan rechtsaf ‘Passo Mortirolo’ of de ‘Motorola pas’ zoals wij er van gemaakt hebben. Wat zal ik er van zeggen. Er zijn mensen – ook in ons groepje – die het een leuke klim vinden…….. die hebben er dus geen verstand van. Een KAA-UUUU-THEE berg. Wat een klote ding. Ik heb continue deja-vu’s van vorig jaar. Diverse stukken van boven de 15%. Af en toe weer wat halve wheelies. Tientallen time-outs voor mn gevoel. DRAMA-BERG. Na ca 3uur zijn we ALLEMAAL boven. Primeur, Baudi eindigt voor mij. Chris zorgt nog voor motivatie, als hij mij ook dreigt in te halen. Halverwege begin ik geestverschijningen te zien. Ik denk 2 paarden te zien. Ben ik daar nu zo besmet met dat cowboitje spelen (?). Later hoor ik dat ze echt waren. Twee pony’s midden op de weg. De ene vond mij een bedreiging en bleef keurig tussen mij en zijn merrietje lopen met ontblote bovengebitje. Aardig beessie. Bijna boven kreeg ik nog natte voeten als ik naar een bronwaterbron ren. Doorweekt is het er omheen. Even later…. eindelijk de top. Applausje van m’n maatjes. Nu weet ik waarom hij MORTirolo heet. Na wat bunkeren door naar beneden. Na een kilometer begint mn achterwieltje toch erg raar te zwabberen. Das niet goe. Lekke band, met 50 in het uur. Met bovenmenselijke vaardigheid weet ik de fiets tot stilstand te brengen. Baudi is niet meer te stoppen. Rijn duikt er maar achter aan. Okke assisteert met het wisselen van de binnenband, die overigens vol water stond, heel apart. Helaas krijg je de band niet echt meer op druk, dus de rest van de afdaling gaat niet echt jofel. Voelt niet echt lekker. Maar we komen heelhuids beneden. In het dal linksaf richting Ponte di Legno. We hebben de enige regen vandaag. Lekker verkoelend. Etappe start in de Giro die echter niet doorging. We rijden zo alweer 400m omhoog. Hoeven daarna niet meer te doen. We zoeken een lunchstek in een volstrekt levenloos P.d.Legno. Op het startplein van de Giroetappe – helemaal KNAL roze – vinden we een chique uitziend tentje. Prima voor ons doel. We eten ons ongans in de zware calorieën kost. We stinken de tent uit met onze zoutuitgeslagen kleding. Mister Bean is onze ober. We doen ons te goed. We proberen nog een fietspomp te regelen maar dat lukt niet meer. Ondanks de ongetwijfeld goeie tip van de gerant. Ik denk rond halftwee maken we ons op voor de Gavia. Chris is er overigens niet meer bij, want die besloot vanaf de Mortirolo terug af te dalen en alvast kwartier te maken in Bormio. Met zn vieren aanvaarden we deel twee van onze koninginnenrit. Deze ligt me iets beter. Iets minder van die pokke hellingen boven de 10%. Het wordt rustig, heel rustig. Vrij snel komen we het eerste hek tegen met de boodschap ‘Passo Gavia chusio’. We negeren het. Vijf kilometer en een liter zweet armer en enkele bordjes met zeer hoge stijgingspercentages (ik denk dat er een verband is tussen deze twee) komen we een slagboom tegen. De twijfel groeit. Maar manmoedig gooien we onze fiets over de slagboom en trappen in traag tempo (50 a 60 pm) door. We komen bij de 2000m en geen sneeuw in velden of wegen te zien. We besluiten tot stops elke 5km. Nog steeds heel weinig verkeer. Gek hé, met zo’n slagboom. Het pad wordt af en toe erg smal. Ongeveer formaat geitepad. We komen nog wat collega’s van Italiaanse Rijkswaterstaat tegen die proberen de weg wat te repareren. Volgens Okke de reden dat de weg nog is afgesloten. We vinden geen argument om dit tegen te spreken. Na nog een voorstelling van enkele trial motoren die tussen de marmotten door rossen, naderen we een tunneltje dat al aangegeven stond op mn GPS. Pikkedonker. Ik zie alleen een setje reflectoren voor me op en neer gaan. ’t Is Rijn die naast de fiets loopt. De tunnel is ijskoud, waarschijnlijk omdat er ijs in ligt. Waarover Rijn dus ook bijna een zwieper maakte. Aan het eind is het weer licht. Vanwege de zon…… en vanwege de enorme bak sneeuw die ervoor ligt ………!!!!!! Tja, daar staan we dan. Met de fiets op de nek proberen we het eerste duin te slechten in de hoop op een schone weg erna. IJdele hoop. Daarna alleen nog meer sneeuw. Allemaal het resultaat van lawines zo te zien. Ondanks mijn doofheid hoor ik wat geraas boven me, en zie tot mn schrik op een kilometerje boven ons enkele tonnen ijs naar beneden denderen. Na een brul duiken we de tunnel weer in. Camera klaar om deze filmen als hij voorbij komt. Helaas, hij blijft ergens hangen, of wellicht over de tunnel heen. Die staat er niet voor niets.
Treurig, heel treurig. Op ca 2,5km voor de top stranden. Doorlopen is geen optie, want de afdaling aan de andere kant van de top is zeer waarschijnlijk nog slechter en risicovoller.
Toch nog even ‘ons plasje’ achterlaten. Stikker op betonnen kolom die ons voor de lawine heeft behoed zullen we maar denken.
Dan het donkere gat maar weer in. In het pikke donker vliegen we vol in de afdaling. Af en toe zwabberen we alle kanten op en komen we elkaar tegen, maar met onze behendigheid redden we het natuurlijk. Alle lof voor Rijn die het goede voorbeeld gaf.
[laatste alinea mag de lezer als 150% fictie beschouwen]
Dan dus weer de autobiografische deel. Na de tunnel in vliegende vaart en met rokende remmen over het geitepad naar beneden. Ik ben de lekke band van vanmorgen nog niet vergeten, dus doe het toch redelijk rustig aan. In P.d.Legno overleg met het thuisfront cq reddingsteam ‘CHRIS’. We rijden verder richting Sondrio en Chris pikt ons ergens met de auto op. In vliegende vaart, ca. 20km lang met circa 45km/u dalen we af tot we weer eens moeten stijgen. Dan blijkt hoe slopend de dag is geweest. Inmiddels ook al 6uur. Na enkele kilometers klimmen, zijn we het snel zat. Genoeg geklommen. We vertellen Chris waar we zitten, ergens in de buurt van Afrika, en wachten met Boudi regenjack als vlag in de lantaren paal. Na zes rondjes van de plaatselijke ijscocar, ja t’is nog iets van 20 graden beneden in het dal, worden we wat ongeduldig. Waar blijft ie nou? Om ca. 7.15u doemt ie op. 4 fietsen en 5 mannen in de tuut en Chris achter ’t stuur. Dat wordt een heel avontuur. Boudi houdt zijn ogen maar dicht bij de Italiaanse stuurmanskunst van Chris. Zeer nauwkeurig zorgt hij dat de rode bandjes van Rijn gespaard blijven. Na een dik uur begrijpen we waarom het wat duurde. Tering wat een pokkeneind zitten we nog van Bormio af. Drie keer de hemelsbrede afstand. Waarvan de helft tunnel. De Mortirolo zien we nu van alle kanten. Mooier dan vanaf de fiets, tenminste dat vindt ik. Om circa half negen staan we voor B&B Pizza Restaurante Eira. Vernoemt naar een van de Cols van gisteren. Uitpakken, douchen, het durp ingelopen om een OPEN restaurantje bij de kerk te vinden. Da’s nog niet makkelijk in het buitenseizoen. Naast een tafel met enkele smoordronken Italianen werken we twee gangen met koffie naar binnen en genieten we nog na van de uiteindelijk fantastische dag. Ik begin – zelfs onder invloed van cola – die Motorola eigenlijk toch wel leuk te vinden. Simone … ik heb die pony’s op de video hoor!!!
Na nog wat ge-internet komen we er eigenlijk achter dat alle nabijgelegen passen naar ons volgende hotel gestremd zijn met lawines e.d. Dus tijd voor plan B. Maar als jullie het niet erg vinden ga ik nu eerst effe maffen. ’t Is mooi geweest vandaag.