Dag 7a: Expedition KKK-DDD volendet.

Onder de bezielende wakende geest van wijlen Maria (hoewel, ze is formeel nooit dood gegaan geloof ik?) worden we wakker. Ik met een zooi spieren die aanvoelen als gewapend beton. Toch maar chauffeuren? Eerst maar eens ontbijten. Zonnetje schijnt in ieder geval lekker in ons Montaufon dalletje. Na het goede gesprek gisteren slaapmaat Okke, geslapen als een os.
We vervoegen ons in de ontbijtzaal. Zuster (ik weet die namen allemaal niet meer) is alweer vroeg op. Na de dinerdienst doet ze ook de ochtend dienst. In alle hotels is dat meestal een volledige andere shift. We stouwen zoals gebruikelijk weer de gebruikelijke hoeveelheid brandstof naar binnen. Ze is weer diep onder de indruk van onze eetlust. Ze komt ook prompt met een tweede rondje eieren. Rijn heeft de lekkerste ##@%#$, lekker zwart kontje. We ruimen op, zooi naar de binnenplaats, bidonnen gevuld. Nog een laatste ‘wees gegroetje’ voor ’t kruis. Wie weet helpt het. Oh ja, nog een paar sokken voor Simone gekocht, en energiekoekjes gebakken door Hildegard (voor onderweg vandaag). De sokken zien er degelijk uit, gemaakt van Oostenrijks schapenhaar (wol?).
Ik doe nog een poging een snelle schaakmatch met Boudi te doen. Ik geloof dat ik binnen 3 zetten mat sta. Mijn schaakdagen liggen ver achter me. Ik pak hem vandaag nog wel terug.
Dan de fiets op. Chris bereidt zich fysiek en mentaal voor zijn solo fietstocht naar Hamburg vanaf morgen. Hij besluit daarom vandaag maar weer te chauffeuren.
Vanaf Maria’s Hilfe is het stijl naar beneden (vandaag kadootje van Maria, gisteren een test van Maria), dan 20 a 25 km bergaf van Snkt Gallenkirch naar Bludenz. Grotendeels over fietspad, schitterend langs de rivier, af en toe een klein route missertje, maar mag geen naam hebben. Maar dit stuk hadden we gisteren ook al gefietst de andere kant op.
In Bludenz de eerste rendez-vous met Chris’ bevoorradingswagen. We proberen van daar de route richting enige klim van betekenis te vinden, de Faschinajoch. Niet zo hoog, maar daarom waarschijnlijk pis-stijl. Even later komen we toch Chris weer tegen, maar met … … chiquita’s …… yippeah… bananen. We besluiten niet de hoofdweg door het dal te nemen, maar via een parallelletje. Dat komt ons duur te staan. Tegen de Thüringerberg op. Gemiddeld 10%. Fijne keus. We kunnen niemand de schuld geven, want we weten eigenlijk niet meer wie deze beslissing genomen heeft. (ik niet natuurlijk). Maarrrrr…. wel Boudi hiermee gerevancheerd voor ’t schaakspelletje. De afdaling vergoed veel. Fantastisch. De omgeving is fantastisch. Paar dagen mooi weer, en alle boeren zijn aan het maaien en voor ons doen vrij primitief aan het hooien, maar met die steile hellingen doe je niet zo veel met die dure John Deers’. Alle veldbloemen die je maar kan verzinnen staan in de bloei in de wei. De bruine Milka koeien vreten zich ongans. Bij dit prachtige landschap zou Vincent van Gogh spontaan ook zijn tweede oor er af gesneden hebben.
Na de Thüringerberg zitten we vrij snel in de aanloop naar de Faschinjoch. Nog een pittige tot 1450m. Wederom een beest. Niet zo hoog, DUS stijl. Jongens wanneer geloven jullie me nu eens. Weer een tunnel bijna aan het eind. Boudi wacht nu niet. Hmmm, hij leert snel.
De benen voelden al niet zo best, maar boven ben ik totaal gesloopt. Als dat maar goed komt. Boven op de top een lekker motorrestaurant, waar je bij het dessert een leuk motormodel kan scoren. Lijkt logisch. We tot dan toe denk ik wel 100.000 motoren voorbij zien crossen. Okke heeft nog geprobeerd er een van z’n motorfiets te slaan. Eikel was een beetje zigzaggend over de hele weg aan het inhalen. Vind Okke niet fijn. Met de lunch wordt lekker gebunkerd, spaghetti Bolognese voor mij. En weer emmers cola. Er komt nog een motorcrosser met een wheely (staand op het achterspatbord) voorbij de berg op stuiven. Netjes hoor. Een kalf aan de overkant in de wei, probeert de mensheid te overtuigen dat hij (zij) geen koe is maar een mens en ook bij ons wil eten. Moeke koe wil d’r waarschijnlijk al niet meer aan d’r tiet hebben.
De lucht betrekt wat, dus we besluiten na een van de laatste stikkers te hebben geplakt (naast een Fries vlagje) snel af te dalen. Dat gaat helemaal goed en SNEL. Als adelaars gaan we weer.naar beneden. Ergens in de buurt van het plaatsje Blons (ja, ik heb het ook niet bedacht) begint het wat te sputteren. Kris kras links en dan weer rechts van de rivier scheuren we verder het dal in. Af en toe een videootje opnemend (nee, geen foto’s deze keer). – Oh ja, kleine intermezzo. Jullie weten nog de sufferd die ipv video’s tig-duizend foto’s maakte? Helaas, hij is gekloond. Ondergetekende heeft gisteren 5000 foto’s gemaakt. – Na net de camera te hebben uitgezet komen we in de middle of nowhere een in een strak t-shirt voorbij hobbelende ‘uithollingen overdwars’ voorbij, joggend met een heel miezerig doorgefokt hondje. Wat moet zo’n muts in het grote donkere bos? Even verder zien we twee boerenpummels uit de bosjes komen. Gulp dichtritsend? Heel apart.
We vervolgen de weg met verhoogde hartslag.Een tunneltje door en de weg is nat. Met een dikke dreigende en lekkende donderbui boven ons rijden we door een vrij luguber streekje. Hele donkere gebouwen en boerderijen, erg povertjes, wat stuurse boeren op het land. Alsof God dit dat gestraft heeft. In de buurt van Aberschwende (?) breekt heel even de hemeldeur open voor enige verfrissing. Heerlijk. Maar ja, die andere mietjes willen schuilen, onder de kerk. 5 voor 5. Vijf minuten later krijgt Rijn een rolberoerte als de klokken pal boven z’n hoofd Vader Jakob begint te beieren. Hij had niet z\n audiohulpmiddelen op hard gezet, omdat ie ons niet verstond. Wist hij veel dat we net nog stiekum fluisterend nog een verrassingsklim wilden regelen.
De bui blijft hangen, dus besluiten er dan maar gewoon onderuit te fietsen. Blijkt goed plan. We zien nog van alles ronddrijven, maar het blijkt onze enige bui van de vakantie te worden. Een hele eer voor die bui. We besluiten de gok te nemen, met kans op onweer, om als nabrandertje van deze week de Lorenapass nog te doen. Een molshoop van net 1000m. Maar, zoals gebruikelijk, weer lekker steil. Maar we komen tamelijk eensgezind gezamenlijk boven. Midden in het bos. Heel apart voor een top van een pas. Onderweg worden we enkele keren door de plaatselijk agrariërs met trekkers vol balen hooi van de weg gedrukt. Het landschap is plotseling veranderd van hooggebergte naar middel en geen gebergte. Na een sessie teamknuffels op de top van deze laatste col dan de laatste afdaling in. Dit wordt het af en toe wat lastig met nat wegdek en kans op rollend grit. De grote angst voor ’t dalend wielerpeloton. Gelukkig is daardoor de snelheid laag, als we weer op rijkspersoneel stuiten die bezig zijn grondverzakkingen te repareren, maar daarmee volledig de weg blokkeren. We worden weer getolereerd om de fiets op de nek er langs te baggeren door de rode klei. 50m verder op zijn we een kwartier bezig de zooi uit onze hypergevoeligeafgestelde SPD systeempjes (voor de leken: skischoen verbinding voor fietsschoentjes). Lachend komt er een knappe blonde muts voorbij ‘Was machen sie da Jungs’. ‘Das vinden sie nach zwei boechten selber wohl heraus’ bijt ik in vloeiend Duits terug.
We worden wat zenuwachtig nu het einde naderde. In Schwartzenberg missen we de Chris-entgegnung. Hij was al in Breqenz. Dan karren wij ook maar door naar Wohlfurt. De discussie wordt druk gevoerd of we nog het ererondje door het Bregenzer-wald gaan doen, om ons de beloning van het prachtige Belvedere over de Bodensee te geven. Een prachtig Kodak-moment. Maarrrr….. er moet nog wel een auto in Landquart worden opgehaald.
Zonder dit vraagstuk uit te discussiëren rijden we toch gelijk Bregenz maar in. We naderen een stad, dus plotseling veel PK’s verpakt in blik om ons heen. Dus Rijn nerveus. Niemand die precies weet waar we zijn, dan wel naar toe moeten. Behalve ik, met m’n Garmin. Maar ja, GPS bedienen, fietsen, de rest uit de troubles houden, ’t houdt mij wel bezig. Okke zorgt toch nog voor een stuitermoment. Zoals de echten het doen, in stilstand.
Rustig peddelen we uiteindelijk door de Bregenzer weekendspits naar de JUFA. (Jugend-Fabriek?). Chris zit lekker buiten te genieten van een biertje. Stoer, geven we elkaar haaivaaifs. Zoenen doen we vannacht wel als ’t licht uit is. De logistiek wordt wat ingewikkeld. Okke en Rijn willen de 2e auto ophalen. We moeten nog eten voor 7uur (keuken dicht). Als we de auto uitladen, loopt mijn bloeddruk wat op, wordt wat zweterig, en nog wat lichaamsongemakken. WAAR IS MIJN RUGZAK???? Nergens te vinden. Auto 3x doorzocht. NOWHERE!!! Maar waar is ’t ie dan? Kan maar op één plaats zijn. Gegijzeld door Maria….. in Snkt Gallenkirch. Gelijk bellen, en ik krijg een kirrende Schwester Elisabeth aan de lijn. Ze weet gelijk wie ik ben, en waarvoor ik bel. Dus, hele geruststelling, hij is terecht. Dus toch nog iets wat van de planning afwijkt. Dat houdt in dat ik niet met Boudi nog even de Bregenzer-bult op kan fietsen om rustig op een bankje van de ondergaande zon boven de Bodensee kan genieten. Boudi moet de honneurs waarnemen. We schrokken snel de enorme Pangasius filets naar binnen, met lekkere toet. Emmers bier en cola uiteraard.
Dan gezellig met Okke en Rijn in Boudi’s tuut naar respectievelijk Snkt Gallenkirch resp. Landquart. Dat kost ons zeker 3 a 4uur. Lap-top mee om lekker rustig zeeziekwordend dit blog er in te knallen. Hoe bedoel je het nuttige met het onaangename verenigingen?
Vooralsnog gaat het redelijk vlot. Schwester Elisabeth komt me lachend tegemoet. Tasje staat al weer buiten, waar ik hem heb laten staan. Ze hadden al gemaild naar Chris, maar ja….. tel.nr. hadden ze niet. Al goed, eind goed. Onder het genot van Johan Cruijff’s onnavolgbare tomtom aanwijzingen tuffen we naar Landquart. “Neem de rotonde tweekwart, dit kan zo wel linksom als rechtsom.”. Mocht er nog iets spannends gebeuren dan lees je dat wel in de volgende aflevering. Nu effe m’n fysiek aandacht geven……

Zo, veilig Bregenz bereikt. ’t Octaviatje van Rijn stond er nog. Geen stikkerresten tussen de ruitenwissers. Na 3,5uur zijn we weer terug. Rugzak en auto gered. Gesloopt inmiddels.
We wekken Chris en Boudi uit hun eerste REM slaap, zodat ze lekker chagrijnig worden. Boudi heeft in een poging nog een belvedère te ontdekken, nog een Hindoestaan mond op mond beademing gegeven of zo. Voordat de knoflook dampen zich in z’n mond vestigen is de ambulance er om het over te nemen. En nu in onze creatieve stapelbedden…. Morgen Chris op zn fiets schoppen, wij vroeg ontbijten en de tuut in…..