Etappe - Briancon - Jaussiers

Dag 5

Het wordt een prachtige dag..... maar eerst even dit.
Beste Angelique. Ik weet niet of het je opgevallen is. Maar je zoon (in jouw ogen wellicht 'zoontje') is inmiddels volwassen geworden. Heeft rijbewijs. Is door Franse douane volledig doorgelicht. Kopt hockeyballen terug. Kan fantastisch cola en bananen inslaan. De goedkoopste bananen van het dorp weet ie te vinden. En dan ga jij de bezorgde moeder uithangen, en dat ie niet een stukkie mag fietsen. Vlakke polders hebben ze hier niet. Onder deskundige leiding van Frank, en Casper heeft echt zn best gedaan dat Frank niets zou overkomen, heeft ie een stukje L 'Izoard beklommen, en .... ja ..... ook weer afgedaald. Ja..... die jonge van jou weet hoe een stuur werkt. Wat wou jij met 'm gaan doen? Macrameeëëeeeeen?
Overigens zou ik me meer zorgen maken over Rijn. Die idioot fietst als een bezetene die berg op, en ook nog eens 4x zo hard weer naar beneden. Het liefst net tussen de kantstreep en waar 't asfalt ophoudt. Onderwijl z'n brilleglazen poetsend, batterijen van z'n oortje verwisselend, omdat ie 't contact met de ploegleider kwijt is. Niet dat ie daar naar luistert trouwens. Dus Angelique.... prioriteiten stellen in je moederzorg.
Ok. Verder met vandaag. Het eten van gisteren moet bij een aantal nog steeds zakken. De spijsvertering begint ook door te krijgen dat er deze week wat andere eisen worden gesteld aan de verwerking van de grondstoffen, en weten daar nog niet goed raad mee.
Vannacht kon ik me op Okke afreageren in ons halve meter te korte bed. David ligt onder 's schuine dakkie. 't Kleine ventje past daar net onder. Ontbijt is prima in Hotel Paris in het midden van Briancon. Vlak achter Gare du Briancon. Inmiddels kennen we de nachtdienstregeling. Terug naar 't petit dejeuner. Buffet, net als gister. Snel is 't buffet opgemaakt, en lopen de andere gasten verdwaasd rond en benaderen ons, om nog wat korstjes van ons te bietsen, en lege yoghurtjes van ons uit te mogen likken.
Het ritme wordt steeds beter. Alle tassen beneden, en afgezien van wat stresserige reparaties aan de 2 kilo elektronica die Okke op zn fiets heeft gemonteerd, inpakken. Sticker geplakt. Fotootje .... (of niet?). En op naar de 1e col. Gelijk koud uit bed, mogen we gelijk de L 'Izoard op. Ondanks dat ie op de graphics er niet echt moeilijk uitzag (wellicht collectief slecht/selectief geheugen?) is ie onderin moordend. De kleppers zijn snel uit 't zicht (Frank, Okke en Rijn). David moet na enkele km passen. Een hier niet nader te beschreven lichaamsdeel begint tekenen van rauwe biefstuk te vertonen. Volgens David schijnt dat niet lekker te fietsen. Schijnt nog erger als hockeybal tegen knie te wezen. Ik weet het niet. Ik heb met geen van beiden ervaring. Hij neemt plaats naast Casper, en kan nu assistent ploegleider spelen. Doet ie niet slecht. Hoewel, hij is betrapt op de Col de Vars slapend langs de kant van de weg, in plaats van de bidons aan te reiken. Ook Boudi heeft wederom pech. Slag in 't wiel. Volgens hem zijn alle spaken nog op spanning. Maar ik ontdek dat de spaak die 50m verderop op de weg ligt waarschijnlijk niet meer op spanning is. Geknapt. Maar de volgauto is snel ter plaatse. Hele hordes clubjes zeilen ook naar boven. Vlak voor de top weet ik er zelfs nog een paar te verschalken. Lichtgewichtjes. Vond ik best knap van me zelf. Na het gebruikelijke vertier op de top, stickertje, fotootje, grappen over Belgen en Duitsers. Jekkies aan en klaar voor de afdaling. Het is droog, ik voel me redelijk goed. Dus voor 't eerst durf ik een beetje vol te gaan. Ziedend dalen we af richting Guillestre. Onderweg nog wegwerkzaamheden, waarbij verkeer met VRI's is geregeld (stoplichten voor de leken). We wachten tot die van ons op groen staat. Dan schiet ik vanuit een surplace weg. Recht in een berg asfalt die er door een kraan plompverloren midden op het resterend vrije stukje weg wordt gedumpt. Wat excuses prevelend gebaren ze dat we er wel overheen mogen stappen. Het lijkt wel het zelfde als vorig jaar. Toen over de witte sneeuw, nu zwart asfalt. Verder zo die gaat, richting dal. Een clubje Zwitsers blijven dan, en ook de rest van de dag in ons spoor. Nog professioneler als wij. Met een ploegleider met krulsnor, die zelfs Boudi onderweg nog waarschuwde dat zn remmen niet afgesteld stonden. Ze hebben 3 volgauto's. Man (en vrouw) of 20. De afdaling gaat door een FANTASTISCHE mooie hele smalle kloof, met heel diep het meest helblauwe riviertje wat je ooit hebt gezien. Prachting. In de afdaling sluiten twee taaie ouwe rakkertjes bij ons aan. Soms nemen ze wel 3 seconden de kop even over, verder zijn ze blij dat ze bij kunnen blijven. Maar... over 10 jaar als wij zo oud zijn, zijn wij ook blij als wij onszelf bij kunnen houden.
Gelukkig zijn wij sneller in Guillestre zodat we bij de enige open pizzeria op het dorpsplein de eerste tafelkeus hebben. David geniet de gehele lunch van het mondsbinnenwerk van een tafelbuurman. Hij kan zn ogen er niet van af houden. We werken pizza's en salade naar binnen, met veel cola en orangina's. Dan op naar de dagafsluiting - Col de Vars. Ook hier heb ik ooit nog geskied. Ik herken er weinig van terug. Enigste wat ik weet dat we zouden hondesleeën, maar dat de sneeuw te zacht was. We mochten ze nog wel aaien. Tenminste als je bij ze in de buurt kon komen. Ook deze col is pittig in het begin. Tot mijn verbazing zit ik halverwege in 't spoor van de toppertjes (Frnk, Rn, KK), die zelf ook met moeite twee oudjes, volbepakt met tent etc., voor weten te blijven. De temperatuur en zon begint een rol te spelen. De waterstralen stromen uit mn helm. Frank bewaart dat in zijn holle frame, hebben we begrepen. Ecologisch hergebruik. Zout voor 't eitje. Water voor volgende dag voor 't aanlengen van de AAICAR. Weer iets nieuws. Kunnen de doktoren nog niet ontdekken, maar Frank heeft er pakken vol van bij zich. Gebruiksaanwijzing met bijwerkingen voor vee zijn in het chinees. Doen wij (de rest dus) maar niet. Gezellig komen we weer met tig cluppies, de Zwiters incluis, aan op de top van de C.d.Vars. Colaatje, fotootje, socializen, jekkies en weer del-donderen. Op naar Jausiers. Het is de kortste etappe tot nu toe, dus dat moet voor zes uur makkelijk kunnen. In de afdaling zijn we plotseling Boudi kwijt. We wachten onder in 't dal, maar 't duurt n eeuwigheid. Hij is traag naar beneden, maar zo traag....... De assistent ploegleider heeft echter zn werk op orde. Ze ontwaren een paniekerige Boudi met een achterwiel in de lucht. In no time gefixed, en Boudi kan in de achtervolging. We dalen via net als vanmorgen weer door een schitterende kloof af richting dal met de rivier L'Ubaye. Die steken we geloof 342x over. Wat een verspilling van bruggen. Het daalt door tot de voet van de La Bonette, die we morgen gaan doen. Wat een verspilling van hoogtemeters. Die moeten we morgen allemaal weer omhoog klauteren. Als mn Garmin zegt 'Hotel hier' stoppen en vraagt Frank aan 't hotel waar we daadwerkelijk voorstaan of wij inderdaad daar een reservering hebben. Ze kijkt naar onze fietsen, ruikt Frank, trekt 'r neus op en zwaait vriendelijk naar een paar bikers, die kennelijk wel bij haar gereserveerd hebben. Frank maakt nog een complimentje over dr mooie schoenen en d'r mooie haarnetje, maar wederom ontvangt hij de 'neus'. We waren één hotel te ver. Tien meter eerder staat het prachtige Bel Air, met leuke bediening. En werkend Wifi, althans voor mij. De anderen hebben er wat problemen mee.
Oh ja....... Angelique........ Casper is met Frank even stukkie fietsen. Stukkie de LaBonette op. Doodeng. Staat hier bekend als 'Le piste-de-velo-noir'. Ik hoop dat ie terugkomt......
Overigens wel heel vervelend dat die Frank weer een tactische voorsprong heeft. Nu kent ie de 1e kilometers weer en wij niet.
Boudi moet zn fietsie prepareren. Iedereen doesen. Wassie doen. ..... Frank en ik zoeken wellicht nog een kapper (elke gram telt)....
Hotel is half pension, dus van 't huis. Bladerdeeg met wat zooi erin. Geconfijte eend met 3kg spaghetti. En 'witte kaas' toe. Nu na 't eten heb ik dus wel een wifi probleem. Dus wellicht weer laat of zelfs morgen.
Morgen een ongekend programma. La Bonette. Met ruim 2800m hoogste geasfalteerde pas in Europa. Ze hebben daarvoor nog een geitepad moeten asfalteren om de Stelvio met 3m te overtreffen. Samen met de col de St Martin hebben we morgen 2600 hoogtemeters te doen. Zeg maar 5 uur klimmen. Wordt een latertje. Ik beloof geen blog morgen. Wij eisen RESPECT morgen!!!!! Behalve de watjes die afstappen natuurlijk.