Etappe - Jaussiers - Saint Martin de Vésubie

Dag 6
Etappe - Jaussiers - Saint Martin de Vésubie
Het IS wederom een prachtige dag. Althans qua weer. Een paar luitjes, waaronder ik vrezen het ergste vandaag. Koud het hotel uit en dan door naar 2800m klimmen. Aan ...... één ...... stuk ...... doorrrrrrr.....! Mn linker schouder schiet meteen in de stress bij die gedachte. Het is mijn achilleshiel wat geworden. We doen nog een poging wat La Bonette tricotjes te scoren in 't hotel en in 't dorp. Maar dat lukt niet. We zijn te vroeg. De kapper was wel open, maar dat is ons weer te vroeg. Het hotel hoofdstuk hebben we voor ons allemaal goed kunnen afsluiten. Ontbijt perfect. Ongeneerd konden we ons weer volstouwen, en zoals gebruikelijk met open mond ons aangapende medegasten. Die er te laat achterkomen dat als ze niet snel zelf iets van 't buffet grissen, ze te laat zijn. Zelf eitje koken in de frituurbak (overigens wel met water). Fietskes geprepareerd. Onszelf gesoigneerd. Je wil overigens niet weten wat voor zalfjes er op wat voor plaatsen allemaal worden gesmeerd. Sommigen doen het ook nog onderweg. Helaas moet ik er zelf ook aan geloven, want mijn regenweerachterwerkkloofjes beginnen wat open te barsten. Hopelijk haal ik het tot Nice alwaar ik mn poezelige afgetrainde billetjes dan in de geneeskrachtige zoute zeewater van de Mediterranae kan dompelen. Om vervolgens 10m in de lucht te springen, want 'zout op mijn huid' is nu geen goed idee.
Dorp in. Bij de kerk rechtsaf. 1km vlak. En dan begint het. Met grote borden is het aangegeven. La plus haute route d' Europe. Voor de Friezen onder ons: De hoogste route in Europa. Ik doe het heel rustig aan. Evenals Boudi en David. Tot mijn verbazing gaat het eigenlijk best wel goed. Na de traditionele schoudersteken na een halfuur even stretchen onder het goedkeurend oog van marmotten gaat het eigenlijk verbazend goed. Ik kom er helemaal door heen, en hou lang de toppertjes in 't vizier. Er komen hordes taaie franse mannekes (en, toegegeven, ook froukes) ons voorbij zijlen (althans mij). Maar die zijn ook gemiddeld 50kg lichter. De zwaardere konden mij natuurlijk niet inhalen. Enkele zitten op mijn tempo. Het leidt tot een gevecht om de Franse en Nederlandse eer. Mijn duel leverde in ieder geval 2 punten voor Nederland op. Casper staat weer met onnavolgbare precisie voor mij steeds op de juiste plaats met de ravitaillering. Op 1x na. Ik las een eigen time-out in. En na 10 minuten kom ik erachter dat ie net 50m verder om de bocht staat. Nou ja, hij is nog jong. Maar we naderen de monumentale bult. Hoewel niet echt bekend bij het grote en/of lekenpubliek. Het wordt weer witter en witter. De deceptie is echter groot. Het extra geitenpad lus om de top van de Bonette is afgesloten. Twee enorme hopen sneeuw zijn er neer gekwakt, om te voorkomen dat er om heen gefietst kan worden. Wij komen dus niet hoger dan 2660m. Wij komen dus niet hoger dan 2660m. Alsnog respectabel..... toch? Dus toch een beetje trots gaan de haaifaaifs en de vuistjes tegen elkaar aan. Enkele onverschrokkenen klimmen er alsnog overheen. Maar om problemen met Angelique te voorkomen, houden we Rijn tegen, om van Casper maar niet te spreken. Na vele stickers, en kletsen met de picnickers (en een muts die suggereert dat ze in bikini naar boven fietste) gaan de jekkies aan, en gaan we voor de afdaling. De afdaling is fabuleus. Lange rechte enden, redelijk goed asfalt, goed lopende bochten. 25 km later staan we weer in een dal in St. Etienne de Tinee. De laatste is de rivier. Verzamelen, en we bepalen de lunch te eten in Isola. De zoveelste plaats waar ik ooit op de ski's stond. Het is nog steeds fors dalen via vals plat. Met 40 a 50 in 't uur denderen we door naar beneden. Af een toe een fietspad, helaas met paaltjes. Maar iedereen is inmiddels getraind genoeg om hierover heen te springen, afgezien van Casper die er omheen slalomt. Aangekomen in Isola rond 13.oo is het even zoeken naar het centrum van deze wereldstad. Op het plein met wat lokaal volk vinden we een terras net groot genoeg voor ons zevenen. Naar boven kijkend zie ik met weemoed de pistes zonder sneeuw liggen waar ik mn acrobatische skipriolen vertoonde. Ik voel mn heup nog. Het is salade nicoise of cheeseburger met friet. Hoewel...., ik heb niet de indruk dat er veel friet is gegeten. Waren dan ook geen franse frietjes. Dan fluks verder op de fiets tot een afslag naar links die gelijk omhoog dendert richting St.Martin de Vesubie. Wie kent het niet. Ik blijk een superdag te hebben. De eerste 7km kan niemand mn wiel houden. De temperatuur begint me echter te nekken, en ik moet effe in de schaduw bijkomen. Wat Frank de kans geeft bij te komen. We sluiten een pact om de rest te laten passeren en ze dan allemaal weer voorbij te sprinten. Frank lukt het, mij niet. Ik weet Rijn bijna een deja vu te bezorgen van vorig jaar, maar hij geeft knap tegenstand. Volgens mij mn snelste beklimming ooit, en wel 16km lang. Op de top is het kermis met bergsport demo's. Simone? Je kon er zelfs op ijslanders rijden, barrel-race. En ze hadden een australische herder. We beschouwen het als afsluiting van het echte hooggebergte, ondanks dat we er nog niet zijn. Nu zijn we nog 'vrienden'.
Er beginnen wat scheurtjes in de kameraadschap te komen. De één wil om uiterlijk 15.39 in Nice in één of ander hotel zijn. De ander wil om uiterlijk 17.04 op het vliegveld afgezet worden. De ene na de andere eis stroomt binnen. Tja.... wat moeten we daar mee. Eerst maar het laatste stukkie afdalen naar St Martin d. Vesubie. Een prachtig stadje tegen de rotsen gebouwd. Steegjes met watergoot in t midden. We vinden de achterkant van t hotel. Een heidens kabaal komt ons tegemoet door de steegjes. Een knallende bruiloft vindt plaats in en voor t hotel (pleintje van 4 x 4 meter). Ja er kan net een 4x4 Landcruiser staan. Ik kan de hotelljaise Katie niet verstaan, maar drie steegjes verderop weet ze me uit te leggen waar de kamers zijn. De bruiloft (in totaal amper 20 man) begint wat dronkemans trekjes te krijgen, en gaat gepaard met continue tromgeroffel ondersteund met een fluitje. Gelukkig ebt het snel weg, en om zes uur hebben we 't rijk alleen. Okke heeft nog een goed gesprek met 2 of 3 stomdronken bruilofsgastjes. Auto parkeren is wat moeilijk hier, maar de steegstedelijke omgeving maakt veel goed. Voor t eerst deze week gaan we zelfs de stad (of dorp) verkennen. Prachtig. Veel waterpartijen waar je leuke dingen mee kan doen. Casper is erg bang voor water. Nog een opvoedklus?? Dan kijken wat we met die vervelende eisen moeten doen. We korten de etappe van morgen maar in met 100km, gooien alle bergen er maar uit, want we willen natuurlijk niet dat de ventjes niet op tijd in Nice zijn, daar offert DE REST natuurlijk zich voor op. Kortom tot 2 uur vannacht ben ik bezig met de routes aan te passen. Overigens het eten was ook hier weer voortreffelijk. Prima salade. Zoete aardappel puree (oranje, dus wat voor Nederland de komende weken), met rund. En nog een punt frambozetaart met spuitbusslagroom.
Ik begrijp overigens Miriam eigenlijk een praatgroep voor achterblijvers wil starten volgend jaar om de opvoedkundige problemen rond de mannekes te bespreken. Overigens begreep ik m niet helemaal, want ze zou nu veel tijd kwijt zijn om alles op te vangen thuis, maar als ik het goed begreep werd er door Okke (of wij mannen in het algemeen??) toch niet zoveel of genoeg gedaan. Dus eigenlijk maakt het niet zoveel verschil of we nu wel of niet thuis zijn. Overigens kan ik nu uit eigen ervaring adviseren om een paard te nemen, want daar kun je de opvoeding van uit besteden. Heel handig. Nou ik ben 't vandaag zat en Okke naast me wil slapen. Mogelijk moet ik die opvoeding nog even met m doornemen. Ik doe mn best Miriam!
Tot morgen, de laatste fietsdag......