Dag 7, es ist volendet...........

We worden wakker met het klaterende water door t gootje dat door onze hoofdsteeg loopt. Katie heeft de ontbijttafel al op terras klaargezet, zien we vanuit ons raam. De schat.
Van Okke krijg ik alle 'graduation nieuws uit Amerika door. Well done, Marieke. En nu je koffers pakken en nar huis.....? . Eerst weer smeren voor 't ontbijt. Inmiddels wordt geen lichaamsdeel meer overgeslagen. Op 't terras, aan de hoofdsteeg is het heerlijk rustig toeven, de cruesli, koffie, croissants onderwijl naar binnen schuivend. Weg te spoelen met jus en bakken cafeine. Oh ja, en het theetje voor David. Weer kruip door sluip door met alle bagage en fietsen - die de nacht in de grote eet/bruiloftzaal hebben doorgebracht - door de bochtige steegjes van ca 80cm breed naar de doorgaande weg. Auto inladen. Af en toe sprint iemand nog weer naar boven in de veronderstelling iets te zijn vergeten. Voor wie ooit nog gratis een kamertje wil in Hotel Les Gelas. Code is 1230#. Nog wat slap geouwehoer over welke route we nu nemen , ja... waarom dan wel niet. Maar we hebben weigin keus in St Martin de Vesubie. We moeten gewoon naar beneden. Zonder ook maar een trap te hoeven doen staan we een uur later in Bollene (ook aan de Vesubie) met een gemiddelde van ver boven de dertig. Die hoogte stage doet ons best wel goed. Sublieme conditie allemaal. Vandaar vererf naar beneden ricting St Martin de Var. Ik begin het systeem van Franse plaatsen wat te leren kennen. Je pakt een willekeurige Franse heilige en je plakt de rivier in de buurt er aan vast, en je weet waar je bent. We hebben volgens mij tientallen heilige Martins gehad. Talloze sur Ubaye's, sur VEsubie's etc. We racen door weergaloze, prachtige gorges (kloofjes), waar we op vollesnelheiddoor heen kunnen suizen. BIj wederom een brugje over de vesubie komt er een giga horde Goldwings van de motorclub 't goudvinkje' luid toeterend, sirenerende, loeiende door t dorp raggen. De herrie is oorverdovend in het dat. Maar wel een leuk gezicht. We kijken elkaar aan..... als wij zelf ook oud zijn..... zo tegen de zestig.... dan kunnen we ook wel een hulpmotor monteren, met toeter. Dan beginnen de eerste vermoeidheid barstjes in de concentratie te ontstaan. We lopen onze ravitaillering mis, omdat niemand goed heeft geluisterd waar Caser met de cola klaar zou staan. We staan een half uur in de gezellige lommerrijke petanque pleintje van St Martin de Var te wachten, terwijl Casper hetzelfde doet op een waarschijnlijk even lommerrijk Levens. Andere kant van de berg. Met 7 telefoons lukt het Casper onze kant op te krijgen, met als uiterst logische vervolgactie dat we allemaal daarna naar Levens fietsen. ????? Het is een gedenkwaardig halfuurtje. Namelijk onze laatste klim van de week. Tenminste iets wat je nog op Climbybike tegenkomt. De pit me nog in de benen maar Rijn ziet me komen, en sprint gelijk weg. Okke weet ik nog net voor de top voor te blijven. Maar volgens mij had ie weer ergens een marmot gezien. In Levens volgt een heftige discussie over hoe we op de vierkante millimeter, zomder ook maar 1 meter te veel te fietsen of autorijden in de buurt van Hotel Danemark MOETEN komen. Lekker interessant. Ik zoek nog wat verkoeling in de locale waterput 'pas potable', en heb nog een onbegrijpelijke handen en voeten conversatie met een Franse medeklimmer van 100+.
We fietsen langs de Levense versie van de Pinkstermarkt, en dalen weer verder af. Da's toch weer een voordeel van zo'n klimmetje, je mag ook weer afdalen. Wederom prachtige gorges. En wederom een navigatie probleempje. We sturen Cas naar Falicom, maar dat blijkt niet echt op onze route te liggen. We passen ons aan, want Cas belooft een mooi afsluitend hellinkje van 2km lekker in de schaduw. Even onze laatste energie kwijt. Kennelijk hadden we nog teveel. Het is één razende lange sprint bergop. 15 a 20km/u.?????? Volgens mij kunnen we makkeiijk nog in twee dagen weer terug naar Geneva fietseen. Maar 't is toch echt het einde van de berg lol. Genieten van het eerste uitzicht op de Mediterranae dalen we in eindeloze kronkels doorNice, dwars door het centrum, het applaus en confetti minzaam van het publiek in ontvangst nemend, richting boulevard af. Dan eindelijk een brul en kreet. Aan het eind zien we plots één palmboom afgetekend tegen de achterliggende zee. We ruiken 'm al.Nog honderd meter en we staan op de boulevard. De zes Garmins worden nog even naast elkaar gelegd om uit te vinden of we n naar rechts of naar links moeten. We gokken op Okke's Garmin. Die zegt naar rechts. Na 500m zien we Constantijn en Kyra. Zij hebben de reserve ploegleiderwagen van Geneve naar Nice gereden. Dan is het tijd voor de doop. Voor de tweede keer inmiddels eindigen we bij de Middellandse zee. Dus weer even lekker badderen. Met Ducky als waterpolobal spetteren de Kale Krasse Kerels tussen de zeer schaars geklede dames. Die kijken wat geshockeerd en kijken waar het bordje 'Baillade seulement vielle hommes'. De natte eend vliegt hun om de oren. Fotootje. Stenen uit de voeten pulken. Wat drinken. Hotel opzoeken. Enkele mannekes die echt stinken verplicht doesse. Rijn probeert de pinkstermiddagrust van de buurt nog wat te respecteren, maar dan moet je Frank uit de buurt van pilonen houden. Kraaiend grijpt ie er één en toetert de hele buurt wakker. Rijn doet vergeefs een beroep op respect. Maar de tactische truuksvan Rijn hebben zn bijwerkingen.
Auto's naast elkaar. Alle zooi eruit. Iedereen op n rij, en we tossen wie in welke auto meemag, dan wel niet en dus met vliegtuig moet. Frank is de sigaar. Die zetten we af op Nice Airport. Bagage wordt herverdeeld analoog de resterende bemanningen van de auto's. In n uurtje zijn we georganiseerd. We nemen afscheid van de logistiek medewerkers Constantijn & Kyra. We slalommen tusse de porshces, bugatti's en ferrari's door naar terminal 2 en schoppen Frank eruit bij de Kiss & Dive (hoort nog n 'r' in maar dit klinkt wel leuk). Overigens zonder kiss, en zonder dive. Rijn voelt zich hier zichtbaar thuis. Net niet luidtoeterend navigeert ie ons naar vliegveld respectievelijk naar de 1e tolweg. Snel een paar magnum's, voor mij de laatste tot de trip van volgend jaar. Net als Boudi, maar die vindt dat ie wel een chocomagnum mag voor 't herstel. Op naar Lyon, resp. Macon voor de nachtelijke tussenstop. Rechts zien we nog een flits van mijn trots van vorig jaar. De Mt Ventoux, met zn prachtige Spannenburg toren er bovenop.
Bij Bollene gaan we voor 't diner. Niet t wegrestaurant maar op chique in de stad zelf. Met prachtige monumentale pandjes boven op de apenrots belooft dat veel. In de stad blijkt het een slaper te zijn. Geen zak te doen. We komen net 1 pizzeria en en shoarma tent naast elkaar tegen. Thats it. Een volgende poging hebben we geen zin in. Dus omdat Rijn geen shoarma lust doen we dat. Hoog arabisch gehalte om ons heen. Dus vriendelijkheid alom. Eten is eigenlijk prima (voor onze maatstaven). Eindelijk eens geen pasta of pizza. De pot is nu schoon leeg. Snel weer door. Niet zonder de eerlijkheid van de chef te hebben getest. David laat zn portemonnee effe liggen. Even tanken en dan snel Bollene achter ons laten. Het wordt een latertje. Om de spitsfiles tussen 8 en 10 te omzeilen gaan we met een heeeeeele grote boog om Lyon heen. Kost ons 15 minuten extra. Om ca. 11u schuiven we bij Ibis, Macon Nord naar binnen. De nachtportier kan niet rekenen en houdt ons ook een half uur bezig. Het is maar goed dat we de verloren gewaande reserveringspapieren 5 minuten daarvoor alsnog terugvonden. Dan eindelijk een bed. Na vroeg ontbijt, 4 uur fietsen (80km), fikse navigatie discussies, grandeur binnenkomst in Nice, badderen met Duckball, doessuh, auto's om en verbouwen, weer inladen, afscheid nemen, Frank op vliegveld droppen, weer zoenen, Peage vinden en dan kompas op Noord. Hoe bedoel je niets gedaan vandaag..........zzzzzzzzzzzzzzzzzz..... Wellicht morgen nog wat meer....