Retro 2012

Ik word wakker zonder verkoudheidssymptomen. Zou dus goeie dag beloven. Maar de rest van ranke lichaam denkt daar heel anders over. De was is in ieder geval droog en hangt nog aan t wankele haakje buiten t raam.
Nog effe wat fanmail afhandelen. Kennelijk Mirjam naam verkeerd gespeld, mn diepste excuus daarvoor. En ja Frans de statistieken laten wat te wensen over, maar niet perse in ons nadeel. Komende dagen wordt t beter en beter, warmer en warmer, minimale wind, dus geen klagen over de gelukskansen van ons. Er volgt toch een heftig daggie. Die forse cols, te weten de Collen de Portilhon, die ons in Frankrijk breng, de Peyresourde en d'Aspin. De laatste twee is voor ons op 'herhaling', want die hebben we in onze 1e tour ook gedaan.... maarrr toen vanaf de andere kant. Dat kan een wereld (eh berg) van verschil zijn. Dus eerst de Portilhon. We racen eerst de Bonaigue nog verder naar beneden tot Bossost. Linksaf en omhoog. Wat ik al zei. Slechte dag. De koude bewolking die de warme dag aankondigt, lost snel op, dus gelukkig snel een lekker zonnetje. Met enige colastops halen we de top. Dit keer start Henk, en Jan ploegleider. Dan de afdaling. Daar gaat onze hoogte winst. Dit aspect van dit soort weken begint Rijn steeds meer te storen. Beetje voor niks klimmen. Hij kan de 2 uur investeren voor 10 minuten lol niet meer als relatieve win-win zien. We zullen Joke vragen of die hem over dit mentale dilemma kan heen helpen.
De uitdaging is de hoogste topsnelheid te halen. Spelletje waar ik niet meer aan mee doe. Schrik vorig jaar zit nog redelijk in de kop, en achterwiel vertrouw ik eigenlijk ook niet. Maar 70 haal ik nog wel, de rest gaat er over heen. Ik hoor 80 en meer. Onderaan zitten we in Bagneres de Luchon. Een uiterst duur uitziend kuuroord. Maja de Bij stopt en verbouwt zich tot ploeglijder en Jan hijst zich in zn kloffie. Ik oefen nog een beetje 'trail' (voor de paardenliefhebbers) door slalommend tussen pilonen en zebrastrepen te racen. Dan op naar anfang Peyresourde. Ik probeer het even, maar hou de mannen niet bij. Wel lopen ze binnen 5km eigenlijk niets uit. Daarna lopen ze weer hard weg, omdat knie en hoofd time outs nodig hebben. Maar ik kom boven, met n beetje worstelen, of I wrestle en cum up, zoals Van Gaal zou zeggen. Verder in mijn bus weinig avontuur beleefd, behalve liters zweet uitgestort over de franse bergwegen. Okke beloofde koffie in t restaurant op de top. Welk restaurant??? Er staat een bouwval die volgens de aanplakbiljetten slachtoffer van een lawine is geworden. Moeilijk voor te stellen met de denneboompjes en t frisse lentegroen gras om ons heen. Dan maar weer naar beneden richting lunch. In Avajan of Arreau. Het wordt de laatste. Op verzoek van David meldt ik dan toch maar de uitslag van de premiesprint in Arreau, namelijk........: IKKE. Banddikte op David. Onderweg beginnen de dejavuutjes zich aaneen te rijgen. Lunchlocaties e.d. We verbazen ons waarom we vorige keer niet in Arreau hebben geluncht. Prachtig stadje. Volgens ons slecht een eettent open, dus we verwachten lange tijden. Maar we rekenen buiten de waardin. Ze neemt uitermate efficiënt de bestellingen op (uit r hoofd). Ook neemt ze geen genoegen als we doen alsof we haar begrijpen. We worden gelijk op ons nummer gezet. Bij gebrek aan concurrentie doen ze tijdens de lunch heel goede zaken. David probeert zonder bril een colaatje te serveren maar knalt gelijk een glas aan diggelen. Maakt ie zich niet populair mee bij de waardin. We gaan met zn allen om m heen staan om te beschermen. Hij komt r mee weg. Ik geniet van t prachtige uitzicht op 3 Wiliers voor de prachtige statige gebouwen en de onvermijdelijke schaduwrijke platanen langs te heftig kabbelende riviertje. We hopen dat t eten snel zakt, want we hebben nog een Aspin te doen, en daar nog een hotel (vendu) te bezichtigen, waarvan Okke al jaren vindt dat Rijn dat moet kopen. Persoonlijk voel ik meer voor Rijn's eigen idee een kasteeltje in t Central Massief te kopen. Wat dichterbij, minstens zo mooi. Ik beloof weer punten voor de bolletjestrui te winnen. De aanloop win ik glansrijk, maar daarna is t snel op. De mannen lopen weer uit, en m beklimming is n kopie van de Peyresourde. Moeilijk. Geworstel en bovenkomen. Alle tips van de mannen ten spijt. Toch de kilo's maar aanvallen komend jaar. Waarschijnlijk effectiever.
Henk heeft t pookje weer overgegeven aan Jan, dus ongeveer steeds één haarspeld bocht achter me zie ik Henk steeds op de zelfde plaats als ik een timeoutje nemen. Hij genaamd voor n foto, ik eerlijk, wegens uitputting. Ik schijn een mooie sprint om bolletjespunten te hebben gemist tussen Okke en David. David die dacht dat Okke mijlenver achter m fietste, maar die slinks in de dooie hoek van David zich had laten meezuigen, en in de laatste meter t sprintje net niet won. Heb net n biertje op (eerste deze week) en bent vergeten. Is eigenlijk ook niet zo belangrijk. Ik was er niet bij..... dus........ Heerlijk in t gras in inmiddels warme zonnetje en ontbrekende wind. De gele jekkies etende koeien taaien net af naar de melkstal, dus we kunnen veilig ons afdaal tenue aantrekken. Nog eenmaal in ziedende vaart naar beneden in mooie afdaling tussen de boompies, dus oppassen voor de schaduw, en de kuilen die daar kunnen zitten. Het liekt wel of de Tour langskomt dit jaar, want er wordt druk gerepareerd. We denderen over t gefreesde asfalt. Het na 4 jaar nog steeds te koop staande hotel, stort bijna in. Rijn keurt het geen blik waardig. We flitsen voorbij een parapente. Ik denk mn kans te zien door t hele zooitje voorbij te steken, maar Rijn en David laten zich de premiesprint niet ontnemen. En met 160k/u schieten ze vlak voor een heftig bocht naar rechts naast elkaar het bordje Campan voorbij. Foto van de finish is nog steeds niet door de jury beoordeeld. Vandaag Boudewijn niet gemist, want er was geen wind waar ik een grote brede rug kon gebruiken, zoals afgelopen dagen wel het geval was. Het hotel - Le gîte l'Ardoisière
- staat er nog steeds op de plaats waar we het 4 jaar geleden achterlieten. We kennen de weg. Maar de toko is dicht, met instructie op de deur om te bellen. Doen we dus maar. We zijn lekker vroeg. Voor vijfen. Hij heeft de toko verbouwd. Nu... elke kamer eigen toilet en douche. Hotellier kwam met kind, dus heeft leuk kennelijk mademoiselle gevonden?? Ik zie David in zn kamer weer met roze nagellak pilletjes te vermommen als Ibuprofen, om ze aan Okke te verpatsen. We installeren ons, en iedereen doet zn ding. Jan nog effe de Tourmalet op om aan de andere kant een souvenir te halen. We geven onze bestellingen op. Douchen, bloggen, .... you know the drill. Nu wachten op t eten. Wellicht krijg ik nog de geest voor een toegift agv dineravonturen, of ons disco bezoek in t wilde uitgaansleven in St.Marie de Campan.........