Dag 2 met de ootoo 4 landentochie..

Etappe 2 (per oto).
Na nog een 2e verbod van Rijn – ’s nachts niet onder het niveau van de 1e verdieping te komen i.v.m. met enige booby-traps in het huis (niet zo’n goeie buurt kennelijk) – en evaluatie over het feit dat Rijn z’n materieel weer niet voor elkaar had en het nachtwerk als gevolg – mochten we eeeeeindelijk rond twaalven onze tanden poetsen. De bedden waren door Rijn en Angelique uit elkaar geschoven. Dat was dan weer jammer. Na ’n laatste SMS, Whatsepp, twitter en Facebook-check kunnen we eindelijk dromenland in gaan. Hoewel, ook dat was geen pretje. Dagen sleutelen aan fietsen, 7-9 beaufort op de Ventoux, lekke banden, ….. alles passeert vannacht zo’n beetje de revue. De pre-stress zullen we maar zeggen. Subtiel worr ik rond half zeven door Okkes appeltje gewekt. De sprint naar de doesh verlies ik, maar ben een goeie 2e.
Rijn kan in ieder geval goed broodjes opwarmen. tijdens het moppermopper over dochterlief die veeeel te laat thuis kwam. Duhhh…. wen nu eens aan die pubers Rijn! Wij zeuren ook niet als je als laatste in de sprint aankomt…. In ieder geval smaakt de ontbijtstapeling goed, en merken vervolgens dat er al een tijdje een rooie volvo hulpeloos voor een fietspaaltje staat te wachten. We slopen het paaltje zodat ie kan binnen rijden. Even later komt Nietap-Meppel binnen. Met als ontbijttoetjes Drentsche wegge vangen we het –ombouw-inpak-laatste-paniek-langparkeerstand-proces. Rijn is nog effuh n fiets kwijt, maar die grap had tie (te) snel door. Geen lol meer aan. Er ontstaat nog licht stress-irritatie als een niet nader te benoemen ploeglid uit Nietap gecorrigeerd wordt op z’n stuwadoors-talenten door een net nader te noemen persoon uit Houten. Na de eerste verkeersdrempel testen met de fietsimperial en –drager geven we gas en bijna gelijk op de rem. Zware vertraging rond knooppunt Deil. RWS biedt echter voldoende alternatieven, bijv. de A15 via Nijmegen Venlo. Gezapig toeren we richting Nice, Rijn continue lastig vallend met allerlei RWS trivialiteitjes over de rijkswegen, gapend doorstaat hij dit oordeel. Zelfs z’n boordcomputer signaleert zijn vermindering van focus. Even voor Maastricht zien we onze helden van de Eneco tour. Ploegleider auto’s met 10 tot 15 fietsen op ’t dak. Veel meer als wij er met veel moeite op kregen. We proberen bij alle teams die we passeren – Lampre, Movistar, AG2R, IAM, …. – handtekeningen te scoren door papier en pen aan te bieden voor de busraampjes, maar ze negeren ons….. patsers!!
We rouzen door Luik – the scenic tour van Rijn – stuiven door de Ardennen, zwaaien ter hoogte van Tintange nog even naar Henk. Rijn denkt in een fata morgana nog twee in prachtige poses een Belgisch ecoduct te zien oversteken. Hij gilt de hele auto bijelkaar, maar realiseert zich dan toch dat het prachtige beeldhouwwerken van een voor ons onbekende beroemde Belgische beeldkunstenaar te zijn.
We besluiten tot een 1e stop in Luxemburg. Doen onze lease-auto verstrekkers een plezier door goedkoop te tanken. Bij ’t halen van de koffie kunnen we gelukkig weerstand bieden aan de honderduizend donuts in evenzovele kleuren. We smikkelen en smullen van onze meegenomen broodjes. Helaas door het zeer minutieus inpakken van Rijn zijn deze geplet tot sneetjes brood die amper uit elkaar te pulken zijn. David had daar in zijn systeem veeeeel beter rekening mee gehouden…..
Dan richting France. Vol gas weer richting Nice….. echter ………. Bij Thionville gelijk de ‘Bouchon’ in…. Veel brandweer, ambulance, politie en bergers wurmen zich door de file…. dus dat belooft wat…. We hebben de camera’s in de aanslag… Één opgevouwen bestelbus, 100m vernielde vangrail in de middenberm, één auto die over de greppel 100m door t bos is gecrosst en nog 2 lichtelijk vernielde auto’s. Maar ja… toch weer uur vertraging. Van Rijn mag ik stukkie in z’n totaal elektronisch geleide bolide rijden. Na uur verveel ik me stierlijk. Je mag alleen beetje aan ’t stuur draaien, voor de rest val je bijna in slaap. M’n bijrijders doen dat dan ook. Ik worr gek van ’t gesnurk, dus geeft om te pesten maar n ruk aan ’t stuur. Gelijk wakker….Kijk … dat kan zo’n boordcomputer dan weer niet corrigeren. No nog tussen stoppie voor de vloeibare inwendige mens (zowel lozing als inname) wordt Okke’s rug getest. Verplicht de resterende afstand rijden….
Het blijkt dat we dat toch niet in één keer redden. Na nog een pitstop waar de rest van deeg, vlees en melkwaren soldaat worden gemaakt gaan we voor de laatste uitdaging. Lyon passeren. Er door of om heen. We kiezen voor de eerste. Goeie gok, hoewel druk, tocht zonder oponthoud door de eindeloze woonwijken en daarna even eindeloze industriële zones. En…. In de verte ………… het zou droog blijven………. maar toch…… flitsen……… lekker onweertje…… We zien gelukkig geen drup tot het hotel. Bij Privas….. of eigenlijk Pouzin ….. lei(ij)dt Okke ons op zijn wederom onnavolgbare wijze naar het IBIS hotel. Na 6x op en neer voor het hotel heen en weer racen vinden we de ingang. Met enige moeite vinden ze onze (Rijn’s) reservering en worden we toegelaten. Diverse pizzza’s en Ceasar salads vinden de weg naar onze magen (en verder hoop ik). Na een bak koffie en enkele verbrande creme’s….. de autos de-organiseren ontbijtafspraken maken en naar –in mijn geval – chambre centvingtsept. Ja ja….. ’t floept er zo maar uit.
King David is m’n tweede roommate….. nog maar afwachten of het de playmate van de week wordt…..