Tappa quattro

Het wordt een fantastische dag…. Ik voel het…. Slechts 4 schoppen van Okke gevoeld omdat ik snurkte, dus het wordt al beter. Frank hoort niets sowieso want die is gewoon bewusteloos,….. en wat nog beter is….. hij is geruisloos bewusteloos. Voor de zekerheid geven we ‘m elk uur een stevige hartmassage, want je weet maar nooit…… blijft gewoon doorslapen met een glimlach op zn gezicht……
Om 7u is ’t al weer een en al activiteit. Er wordt weer geïmproviseerd, want gezien de hoeveelheid klimmen en de lengte hebben we de etappe ingekort tot slechts ‘El Classico’, zijnde de Sella Ronde…. ook bekend bij de skiers. Het rondje om het Sella Massief. Ca 60km met 4 klimmen waarvan 3 ruim boven de 2000m…. hi hi…. Ik wordt wat afgeleid, want ik zit lekker voor ’t hotel (Savoy) op ’t terras te bloggen, en Boudewijn komt om de beurt uit alle deuren op badslippers en in badjas op zoek naar Okke. Hij kent nu alle in en uitgangen. Hij ziet er wel tevreden uit….. welness behandeling gehad van die welgevormde Italiaanse met kleine voetjes die net voorbij liep??? Terug naar vanmorgen. Ingekorte etappe dus. Maar eerst de enige goede kwaliteit van het hotel dat we hebben kunnen ontdekken, namelijk het ontbijt. Een rijkelijk gevuld buffet. Lastig is dan weer dat je al die bejaarden aan de kant moeten duwen, voordat zij de lekkere hapjes opmaken. We eten de buikjes rond, want we hebben geen volgauto 1 dan wel 2 in de buurt. Iedereen fietst het rondje. Okke racet Canazei nog rond voor parkeerplekje, waar ik sneakie gebruik van probeer te maken om als eerste op de top van de Passo Pordoi te arriveren. Ik vertrek al vast, net als Henk en Boudi (ca 9.00u). Het gaat best wel redelijk, ondanks de 7 a 9% die we continue voorgeschoteld krijgen, ca 12 (of 16)km (?) lang. Ik sneuvel in het zicht van de haven…. eh top. Voordeel we arriveren bijna allemaal gelijk op de top. Vervolgens in ziedende vaart naar Arabba, om vervolgens gelijk weer te klimmen naar Passo Campolongo (1875…. een kleintje). De gasten kennen geen genade, en ondanks mijn smeekbeden wordt er niet geluncht op de top, nog na de afdaling in Corvara. Te vroeg, andere dagen ook rond 13.u. Na de derde afdaling wordt me beloofd. Overigens krijgen we het in de afdaling naar Corvara aan de stok met een paar opgewonden Italiaantjes die er niet tegen kunnen dat fietsers harder gaan dan auto’s. Frank forceert, en Rijn maakt het af. De scheldkannonades (in vloeiend Italiaans als ik het goed heb verstaan) kun je een dal verderop horen. Het eindigt als ’t ventje vol in de remmen moet voor tegemoetkomend verkeer, en wij lieflachend met 7 opgeheven vingertjes hem passeren. Nooit meer teruggezien….. jammer …. Maar misschien ook maar beter. Terug naar de lunch, of eigenlijk eerst ….. het landschap is magnifiek. Het is jammer dat je vaak zo stuk ziet dat je onvoldoende om je heen kijkt, of als een iediejood met 70 per uur naar beneden dendert met idem dito effect. ‘k Ben nooit in de Dolomietjes geweest, maar die rotsen zijn absoluut geen mietjes. Zeer indrukwekkend om daar tussendoor te fietsen, zeker met dit weer EN een NIET-Onweer garantie vandaag. Ok, nog een poging…. Lunch. Na beklimming en afdaling de Passo di Gardena (2120) zouden we mogen lunchen. Voor de zekerheid tank ik nog een bidon water, want ik vertrouw het voor geen meter ………… EN TERECHT!!!IN de middle of nowhere in the Dolomites staan we plots bij de afslag naar Passo di Sella (2244m, dak van onze tocht). Enigste moment van de dag dat het niet volgebouwd is met pizza-tenten. BEDANKT MANNEN. Willen ze allemaal ook nog mn water delen. Zelfredzaamheid heren!!!!! Dus op lege maag naar de laatste top van de Sella Ronde. Gelukkig is m’n vorm vandaag helemaal terug. Ik moet leven met m’n periodieke rek en strek oefening elke paar km in de klim. Gelukkig treffen we het dat elke woensdag tot 1 sept. De Passo di Sella wordt vrijgehouden voor fietsers. VERBODEN VOOR GEMOTORISEERD VERKEER. Dus geen geraus van auto’s en ……. Vooral motoren. GEK WORR JE DR VAN!!!! Maar Di Sella………? Een oase van rust…..! Heerlijk!!! Je zou bijna in slaap vallen. We slijpen de messen nog even voor de laatste col van de Sella Ronde, maar volgens mij eindigt hij zoals bijna elke col….. Casper, Frank, Rijn, Okke, ikkus, Boudi en Henk. Maar de laatsten …… zo horen we nu elke dag ….. stoppen vaak om mooie foto’s te maken. Dat beloofd wat, gezien de tijd…….. moeten dat plakboeken vol worden.
Dan de laatste (autoloze) afdaling van de dag….. zoevend hard naar beneden… en blind de binnenbochten nemen…. (en maar hopen dat dan toch net niet die ene vrijgestelde autobus om ’t hoekie komt). Ik zie dat Rijn tactisch voor zo’n bocht achter de rug van Casper duikt…… en ik achter die van Rijn….. Desondanks komen we ongeschonden beneden en zit er een rondje Sella op met 4 cols in ca. 65km met in totaal een dikke 2000 hoogtemeters. EINDELIJK mag er dan geluncht worden. Voor de verandering eens een pizza. Veel keus is er niet, want er is van alles al weer dicht na 14u. Tja, toch eerder lunchen mannen…… sukkels….! Maar de pizza smaakt goed, evenals de liters cola. De ober probeert zeer elegant een pizza capriciosa in Henk’s schoot te mikken maarrrrr ……… die had goed de theorieën van Newton bestudeerd, dus wist hoe die dat moest pareren. Handig weet ie de pizza met een karateklap in tweeen te hakken en hem vervolgens zo gesneden alsnog op zn bord te mikken. Knarsetandend moet de ober zn nederlaag erkennen, maar brengt vervolgens sportief nog een extra capriciosa. Aan koolhydraten dus geen gebrek.
Nog effe otootje halen, Henk achter ’t stuur gezet, en op naar de Passo di Costalunga, eindpunt van deze enerverende maar/en verrukkullukkuh dag….. We proberen het vermeende fietspad langs de rivier maar de toeristen en locals hebben een andere invulling van het fenomeen fietspad, dan wij in Nederland. Dus we geven het op, en vervolgen in slagorde de rit op de grote verbindingsweg naar Vigo di Fasso??? De laatste beklimming. In de prietpraat bespiegelingen tijdens de pizza verwachte ik nog een pittige 8% beklimming van ca 9km, maar met 5km was het snel afgelopen, en eindigend met stukkie vlak op hoogte. Prachtig uitzicht. Op de pas zelf een paar prachtige statige gebouwen waarvan er eentje de Savoy blijkt te zijn… ons hotel. Prachtig. Snel doese, biertje, op het terras de nababbel, wat er fout ging (weinig), wat er goed ging (bijna alles…. pizza hé).
Diner was ook prima, los van de taalmisverstanden met de obers, maar kwam allemaal goed. Fantastisch buffet voor 1e en 4e gang. Belooft veel voor ’t ontbijt.
Nog een lastige discussie voor de dag van morgen. Onbestendig weer…. Lotto waar de buien zullen vallen. Lengte van de etappe, alternatieven….. Al dan niet een klim aan het eind….. kortom Babylonische spraakverwarring. Henk slaapt zowat als we bij het besluit zijn aangekomen. Maar dan hebben we ook een besluit. We dalen af, en hebben een rustdag met een rustig ritje van ca. 100km langs kabbelende riviertje, licht stijgend om het opgebouwde melkzuur van vandaag rustig af te breken……
En nou ben ik het zat….. ik wil ook slapen……. Oant moarn……!!!! Zoals de Italianen hier niet zeggen……