Tappa cinque

Ronkend in een prachtig oud rustiek houtenvakwerkzolderkamerappartement worden we wakker. Romantische kringen beweren dat ooit keizerin(?) hier haar logementen wel eens had. De grandeur heeft het zeker. Nog effe douche tegen de stramme middle-aged muscles, en dan het ontbijt dat gewoon fantastisch MOET zijn. Eigenlijk zijn we veel te vroeg klaar met haartjes kammen en koffers pakken. Waar we de eerste dag zeker 2u nodig hebben, zijn we nu ‘ingeslingerd’ en doen we het in een uurtje, incl. relaxt ontbijt. Het ontbijt IS fantastisch….. het ik gewoon te veel… Ik krijg een Hans X te M erlebnis. Alles moeten proeven, maar zelfs dan ben je tonnetje rond. Wel één aandachtspuntje hier….. de eieren moet je zelf nog wel even koken …… naar eigen wens van hardheid…… Henk?? We stampen er flink wat in want we hebben een ploegentijdrit voor de boeg. Nog effe wat hannesen buiten bij de auto, fotootjes van de wederom prachtige omgeving. Nog heftige discussie hoe we afdalen naar de rivier in het dal. Volgens mij via de Passo di Negri, volgens Okke westelijker, want de pas had ie d’r uitgegooid. Dus volgzaam tiepje als ik ben fiets ik braaf achter Okke aan……. naar de Passo di Negri…… M’n overwinning vier ik in eenzaamheid na een splijtende demarrage en een sticker op het Passo-bordje. Merkwaardig…. bijna maagdelijk bordje…. Normaal is de tekst niet te lezen door al die stickers…. Maar God straft mijn zelf-genoegzaamheid gelijk….. of eigenlijk iets later. Na de zoveelste ziedende afdaling, hoor ik een voor mij overbekende knal …. die ik echter al lang niet gehoord had. Ik laat mn snelheid gelijk zakken tot een veilige snelheid onder de 100/u. SPAAK!!!! Maar ik check mn achterwiel, maar zie niets….. Tot mn verbazing blijkt het later het voorwiel te zijn. De wielen zijn van gewapend beton, dus van een slag in het wiel is amper sprake. Okke legt een knoop in de spaak zodat ie niet slingert en gekke dingen kan doen. Verder afdalen naar ’t dal, waar ’t wachten is op Auto 1 (Boudi in dit geval). Voorwiel wisselen, nog wat ander klein gesleutel….. Casper heeft z’n versnellingsbak gemold…….. Lijkt Max wel ….. wel heel hard rijden ….. maar moeite om zn spullen heel te houden….
Na de reparaties langs het fietspad langs de Adige stroomopwaarts richting Brennerpas.80-90% van fietspad is prachtig. Relatief weinig verkeer. De grootste vijand is de onachtzaamheid gecombineerd met asfaltvernielende boomwortels….. plotseling zie ik Henk naast me met één hand fietsend en met zn neus bijna op ’t voorwiel, kontje parmantig uit ’t zadel balancerend….. Ik dacht even het begin van een academische studie van het loopvlak van een versleten fietsband ….. maar het was een boomwortelhobbel. Beheersmaatregel wordt gelijk genomen, bij elke bobbel waarschuwen. Dus bij elke putdeksel (elke 40m) wordt ‘HOBBEL’ gebruld. We stoppen er maar snel mee. Gewoon uit je doppen kijken. Met een aardig tempootje rijden we richting.
Dan doemt er een heeeele grote fietser op tegemoetkomend. Met verbazing kijk ik er naar…. Waar heeft ie in hemelsnaam zn handen….? In zn kruis? Maar zn stuur zie ik ook niet. Als ie dichterbij is zien we tot onze verbazing op dit heuvelachtige circuit dat het een éénwieler is en ook geen kleintje …. Zeker een meter hoog wiel. Hij lijkt wel de gids van een stroom toeristische MTB-fietsers die er achter aan ploeteren. Petje af….. lijkt ons beremoeilijk dat lang vol te houden op zo’n ding. We vervolgen ons (fiets)pad, dat valsplat omhoog gaat … gemiddeld misschien 1%, maar variërend van -5 tot +20%. Af en toe kleine gniepige verrassinkjes. Ook in de vorm van af en toe een stuk gravel…. Laat ik m’n nieuwe fiets nou net niet bij me hebben, die hier voor gebouwd is….. s***t. Gelukkig concentreert onze materiaalpech zich in de dag van de relatief makkelijke vandaag. Een keihard “LEK” vult het dal. Rijn is de klos. Eitje. Twee minuten later zit er een nieuwe op. De repen die gelijk naar binnen moeten kosten meer tijd…..
We naderen Brixen ofwel Bressanone zoals de Italianen zeggen, ons beoogde lunch en ploeglijderswissel. Tevens een kritisch beslissingspunt of we wel het fietspad het goede dal in kiezen. Eerst maar eens kijken of we contact met Auto 1 kunnen leggen. Dat lukt redelijk voor de fietswinkel van ex-profwielrenner Nardello (denken we). Dan besluit waar te eten. Boudi had al iets geregeld bij een arbeiderseettentje. Veel luncheraars (??). De bediening is erg nieuwsgierig hetgeen gelijk een prima bediening oplevert. Er wordt met name schnitzel met cola weggespoeld, op Okke na die de chili con carne kiest….. kennelijk plannen voor de eindsprint…. Tja….. David is er niet bij….!!!!
Dan met volle buikies weer door. Het fietspad doet wat we willen, namelijk het goede dal in via wonderlijke routes binnen de bebouwde kom, door achtertuinen, spiraaltunnels onder wegen door, bedrijventerreinen, in de lengte onder de Brenner-autobahn door, …. Heel bijzonder en vindingrijk.
Even na Brixen versmelten we met een ander Nederlands cluppie….tijdelijk…..ze houden ons niet bij. In Franzenfeste (ofwel Fortezza) worden we ontvangen met een stoomfluit….. weer eens wat anders dan kerkbellen of koeieklokken….. Op ’t stationnetje staat een allerliefst gitzwart locomotief letterlijk stoom af te blazen. Dat moet uiteraard op de foto. Actie krijgen we niet, want er wordt een elektrische loc aangekoppeld. Kennelijk om ‘m over een pas te duwen. Boudi onderwijst dat idd de ketel ‘ontstoomd’ wordt voordat ze verder zullen rijden. Verder met de geit. Met weer veel variatie in de soorten fietspaden continue wisselend van de zijde aan autobahn, regionale hoofdweg dan wel de Adige fietsen we richting Vipiteno. Het fietspad wordt een beetje een enorme achtbaan van snel opeenvolgende bultjes en dalletjes van max. 100m van regelmatig ca. 15%. De spirit van sprintjestrekken komt er weer wat in. Met enorme donderbuien een dal verder op in zicht komen we aan bij Motel Brenner (soort ETAP), alwaar we de ploegleider kennelijk verstoren in zn siesta, ca 15.30. Vroegertje dus vandaag. Keurige kamers, goed gedaan Henk. Ontbijt lijkt/schijnt nog een puntje. Okke wil effe shoppen in Vipiteno. Cola, bananen en een spaak staan op het lijstje. Het wordt uitgebreid met 2 spaken, drop, en worst; en een verdwaling richting route van morgen. Bijna verkenningstochtje gedaan naar de Jaufenpass. Okke bedenkt zich, en steekt op het smalste stuk van het smalle landweggetje tussen 2 verticale muurtjes met een breedte van 26,7cm meer dan de lengte van de auto. Dus na 34 keer steken staat de neus weer de goeie kant op.
In t hotel doen mecaniciens Frank en Okke even mijn wiel. Zijn ook zulke fijne gasten, goed om er bij te hebben. Zal ze morgen bergop allebei 2x 10m duwen….. tenminste als mn voorwiel heel blijft. Gegeten wordt er in het wegrestaurant waar ons hotel bijstaat. Wederom…. Schnitzels ….. als deurmatten voor een aantal van ons. De rest is wat creatiever.
Dan …. Eigenlijk …. Vroeger dan ooit …… tijd voor ons zelf….. Frank speelt met z’n speelgoed dat ie net gekocht heeft ….. Hij beweert dat ie het test voordat ie het aan z’n grut geeft.
Oh ja……. Nog fikse procedurele structurele ingrijpende discussie over het programma de komende dagen. Europa schijnt er achter te komen dat morgen de meteorologische herfst begint, en het gaat geloof ik de komende dagen gelijk vriezen, sneeuwen, etc. Dus de volgende scenario’s worden bedacht: morgen fietsen, dag daarna al naar huis; morgen al niet meer fietsen en naar huis; of morgen naar huis, maar overmorgen nog wel fietsen. We laten het afhangen van de last minute voorspellingen morgenvroeg. Overwegende mening is om morgen toch nog even te fietsen, want anders is het einde mentaal wel heel abrubt. Dat kunnen onze MAMIL’s wellicht niet aan….
GEGROET…… U hoort of leest het morgen….