Tappa sei

Nerveus worden we wakker…… regen? Mist? Bewolking? ….. zon??? Neeee …. Dat zal toch zeker niet…. Gelukkig kan niemand last van mijn geronk hebben gehad, want dat werd de gehele nacht overstemd door ’t geronk van de vrachtauto’s op naastliggend autohof, aangevuld met de achteruitrij piepjes ……….. veel irritanter dan mijn liefelijk sonoor brompie…..
Het lijkt vooralsnog alleen maar bewolking….. Volgens onze interpretatie betekent dat de regen vanuit het Noorden probeert Italie binnen te dringen. Volgens Okke ….. hoe zuidelijker, hoe beter weer…… daar houden we hem aan. Dus iedereen in ‘zomerse kleding’ aan het ontbijt….. Het ontbijt is GOED in Motel Brenner. Boudi krijgt even de schrik van zijn leven, als hij in de kelder geen enkele fiets kan ontdekken ………. Maar goed dat de rest hem op het balkon heeft gezet. We bieden aan hem even naar politieburo te brengen…. “Man hat mijn fahrrad gestolen”. Duiterser, Italianen ….. één pot nat wat fietsen nationaliseren betreft … toch….? Maar gelukkig, een BWM eigenaar vond dat ze te dicht bij zijn bolide stonden. Maar ja…. wij waren toch eerst… ?? We bieden Boudi aan om die BWM maar effe te verplaatsen, maar da’s verspilde energie gezien de verwachtingen vandaag. Nadat we de eerste teen buiten de deur zetten begint het met motregenen…… het lijkt Banneux wel. David …. hier had jij voor getraind???? Zenuwachtig veranderd iedereen toch maar van zomerkleding naar herfst resp. semiwinterkleding (overigens vandaag 1 sept. dus herfst volgens Pelleboer). Het aantal laagjes varieert van 2 tot 6 ongeveer. Met een merkbaar voorzichtiger tempo nemen we de eerste bochten….. Na ca. 2km begint de klim van de Jaufenpass danwel de Passo di Giovi, 16 van die steile jongens (km’s dus). De motregen stopt af en toe …… en verandert dan in een degelijke herkenbare regen. Een enkele keer (ca. 30 sec.) is het ongeveer droog. De bomen zorgen af en toe voor wat luwte in de neerslag. De kleppers accelereren naar de top, dan wel een droge plek om nog verdergaand aantal laagjes aan te trekken met het oog op de afdaling. Niet ontevreden, volg ik op voor mij acceptabele achterstand. Overigens nog niet helemaal op de top. Overigens hoe dichter bij de top hoe minder bomen hoe meer (tegen)wind dus hoe kouwer. Maar het klimwerk houd je prima warm. IN het restaurant wordt zonder consumptie in de gang verkleed. Blij dat ik toch nog winterhandschoenen mee heb genomen. En ik ben niet de enige. Met de selectie van kleppers met het hoogste vetpercentage wordt de afdaling aanvaard……. Frank, Okke, Harry, Rijn ….. in willekeurige volgorde van vetheid. Volgens mij ging er iets mis bij deze selectiebeslissing tussen Boudi en Rijn. De laatste weet niet eens hoe je VET moet spellen. De stelling van Okke wordt gelogenstraft ………….. het SPOELT aan de zuidkant van de Jaufen (overigens een pilletje van 2100m). Daarbij de temperatuur die onder de 10 C is gezakt, en de straffe wind boven de boomgrens, brengt ons in no-time in de bibberrrrrr-modus. Ondanks de inmiddels 12 laagjes verkleum je binnen 5 minuten. Bij tijd en wijle heb ik de Pailheres-erlebnis, namelijk speedboot fietsen. In golven stroomt het water her en der over de weg, terwijl je afdaalt op 7-10%. Gelukkig hebben mn remmen nu waterkoeling, dus in plaats van rook van de verbrande remvoeringen zie ik nu alleen maar stoom vrijkomen. Een stuk veiliger….. hoewel ik het gevoel heb dat m’n remmen beneden helemaal op zijn. Halverwege komt het echt met bakken uit de lucht. Een bushokje brengt tijdelijk uitkomst …… maar stilstaan brengt je nog sneller in een chill-comatueuze toestand. Uit m’n winterhandschoenen wring ik een liter zuiver regenwater (potentieel bronwater). Hoewel het me tegenstaat gooi ik toch wat van die gore energierepen naar binnen. Auto 1 is opgeroepen en arriveert na 5 minuten bij ons. De afspraak wordt om naar ’t dal verder af te dalen, en in een restaurant wat te eten, het weer te evalueren en een verder besluit over het vervolg te nemen. Daar aangekomen kom ik wat in de bibberatie-toestand. Besluit wordt door te trappen om warm te worden tot aan Merano en daar een tent te zoeken. Valsplat naar beneden op een doornat en superdrukke verbindingsweg. De rode lantaarn (Rijn) achterop en met gem. 35/u jakkeren we naar Merano. Het warmtrappen helpt inderdaad. Na 20min zitten we in het midden van het prachtige kuuroord Merano met veel sanatoria, oude klassieke gebouwen. Met zon erbij zou het nog mooier zijn geweest. Op de parkeerplaats van de SPAR achter een auto kleden we ons om. Een meter hoge berg met natte zooi vindt z’n weg in een ieders tas, en de uitgestelde beslissing over een dag eerder huiswaarts wordt nu onuitgesproken, automatisch genomen danwel dubbel en dwars bevestigd. De tentjes zitten allemaal in siësta tijd, dus de warme keuken is dicht. Het statige hotel Kolping biedt soelaas met nog wat warme tosti-achtige (DUS WARME) hap. Heerlijk …… ondanks dat de keuken deze massa bestelling amper aankan. De logistiek wordt uitgediscussieerd met als resultaat dat Auto 1 met 3 functionele functionarissen naar Auto 2 naar vermeend rijdt (Henk ploegleider; Rijn ploegleider auto 2; Frank, logistiek manager hotel 6). De rest kan gaan sight-seeën of dutje doen.
Als de rust rond de stamtafel wat groter is geworden, hoewel Okke is er nog steeds, pakken we nog een bakkie en bekijken de de bejaardensoos om ons heen. De jonkies, Casper en ik, kunnen het niet meer aanzien, en kiezen voor ’n gezellige spaziergang in Merano. Fantastische keuze, hierbij gelijk advies aan een ieder na ons, wellicht inclusief ikzelf met lieftallige eega. Zonder dollen, het is een prachtig stadje, uiteraard heerlijk Italiaans chaotisch, maar anders was ’t ook niet leuk. Wel een hoog gehalte zorgbehoevenden, maar dat zal met alle sanatoria e.d. hebben te maken. Het eerste ijsje van de week viel d’r lekker in ondanks de nog steeds naar Antarctische waarden neigende temperaturen. Casper en ik hebben alle familieproblemen even doorgesproken en de leerpunten van onze beperkte hoeveelheid levensjaren uitgewisseld. We schatten in dat Auto 2 inmiddels wel weer in de buurt zou kunnen zijn, en dat is zo …. maar helaas wel in file.
We verlaten het hotelpand gesticht door de waarde monseigneur (en socialreformer) Adolph Kolbing. Was erg actief met opvoeding, ouwe mensjes en ….. jongetjes. Prachtige plaatsjes in het gebouw van vrome jongetjes die met gevouwen handjes de zegen krijgen. M’n bruscietta krijgt nu toch met terugwerkende kracht een wat andere (na)smaak….. We stellen ons strategisch op bij de Spar, en ja hoor het Golfje heeft het gered. Fluks de fietsjes op ’t dak en overdekt maken we de etappe alsnog af via het geplande parcours. Met mooi weer zou dat toch nog heel mooi geweest hebben kunnen zijn. De sterke verhalen gonzen door de auto terwijl Boudi indut. Daar kan ie dan weer wel tegen in z’n slaap……
Via Fondo komen we dan bij ons onverwachts laatste pleisterplaats in Cavareno. Ook een aanradertje in het rijtje. Prachtige gezichten met de wolkenluchten van vandaag met inmiddels het strijklicht van de dalende herfstzon.
Auto 2 neemt vlot een afslag te vroeg van ons hotel, en met vlot en zonder enige discussie hoe te keren rijden we alsnog naar ’t hotel. Meer een B&B, maar des te beter. Gelijk reorganiseren van de autobelading onder de bezielende leiding van Okke. Een nieuwe kamerindeling 3+4, en besluit om morgen heeeeel vroeg te ontbijten en dan (denk ik) ook vroeg te vertrekken. E.T.A. 21.38u, maar kan wat later of eerder worden. Na een heerlijk paniekerig uurtje chaos (of 2 uur) kunnen we de locale pizzaboer gaan onderzoeken, tenminste het lijkt me onvermijdelijk dat het een PB wordt….

Het is Hotel Restaurant Rosa geworden. Na alle hoeken van 't durp te zijn opgestuurd door lieden die dachten te weten waar Mario's zou zitten, komen we bij genoemd restaurant uit. Gelukkig nog WEL open. Groot familiehotel, waarbij familie slaat op eigenaren en gasten. We vallen een beetje uit de toon, maar 't eten smaakt goed. De rest van de ploeg vond het een beetje vreemd, maar 't is toch vrij normaal dat alle serveersters op elkaar lijken en dezelfde tattoo's hebben op de zelfde plaats en dat er leuke poesjes rondlopen...... toch.
Gelukkig droog kunnen teruglopen naar het hotel, en onze (te korte) nesten in. Casper schudden we nog even droog in de wasbak, en dan onder de wol. Morgen naar huus....... heerlijk.