Dag 2: vroege slijtage .... of .... warm gefietst?

Heerlijk nachie in de zwoele Azpeitiaanse nachtlucht. Geen moment last gehad van Wim. De dikke zeemist gaf flashbacks naar Laruns 2012…… maar helaas met m’n gespitste dove mansoren kan ik geen schaapgeblaat horen….. Doesje….. binnen 15min zijn we klaar en besluiten we maar te kijken of we al in de ontbijtkamer terecht kunnen. Het kunt….. Een overvloedig aanbod….. Auto inpakken, … oh ja ….. Okke moet nog z’n praktijkexamen Drone-piloot oefenen. Gesolliciteerd bij de luchtmacht. Wij worden er nog niet enthousiast van. Hij komt omhoog….. hij komt nog wat meer omhoog…… en daalt dan weer….. we hopen dat we de foto’s nog hebben….. Okke’s diagnose is power-problem…. Accu leeg. Morgen beter. De mannen op de fiets geschopt, zodat ik het rijk alleen heb. Kan ik rustig alle fietszaken in Azpeitia af om spaakreparatie te regelen. De 1e is dicht, de 2e ook, maar als ik terug fiets worden de deuren van de 1e net geopend. Mazzeltje. Aardig manneke…. die echter geen woord over de grens spreekt. Maar Ollanda en Bauke Mollema snapt ie wel. Enthousiast voert ie de reparatie uit, en als ik naar een foto wijs volgt een lang Baskisch verhaal over wie en waar…. Tevens gelletje en reepje in geslagen, en …………. Uiteraard paar reservespaakjes. Dan fluks terug naar de auto. Gecheckt waar David uithangt met onze family locator, en inhaalactie gepleegd. Ik stop met aangeven in welke plaatsen we geweest zijn of iets is gebeurd, want ik heb na 1 dag al kramp en reumatiek van die lange ingewikkelde namen. Met het gas ’t erop scheur ik naar ’t zuiden, soepele inhaalactie via de snelweg, om verrassend de mannen tegemoet te rijden in plaats van ze in te halen. Het is wat moeilijker dan gebruikelijk om de mannen te vinden want Okke heeft een extra lusje bedacht, die niet in de wegenkaart in de auto is ingekleurd. Maar moet gezegd….. een zeer schilderachtig landschap met amper verkeer laat staan andere toeristen. Kost me anders wel anderhalfuur, mannen hebben goed de sokken erin. Ik kom precies op tijd, want krijg alarmerend appje van David dat z’n ketting weer eens vastgeslagen, zijn achilleshiel, zoals bij mij de spaken. De mannen sturen Henk als verkenner vooruit om mij op te vangen, en door te dirigeren. Met sirene door naar ’t KOGA drama (wie koopt die dingen nou?). Overigens onderweg bijna een scharminkel van een hond of wellicht vos onder de auto. Aangekomen bij ’t drama ruikt Okke waar z’n baco ligt, en met ’t kwijl om z’n mond stort ’t ie zich op David’s wrak. Het is niet te geloven…. Hij weet ‘m toch weer aan de gang te krijgen…. Niet te geloven…. een KOGA. Fluks weer op de fiets. Henk opgepikt, ennnnn weer door. Tot m’n verbazing probeert die – denk ik toch een – vos met een tegemoetkomende wielrenner te spelen. Lijkt wel dartele hond. Honderd meter verderop stop ik om dit toch even vast te leggen. Maar de mannen zijn zo snel, dat ik amper tijd heb camera klaar te maken….. tot’m verbazing jagen ze met z’n vieren en nog een echte wilde baskische wielrenner die vos op. Hij huppelt honderden meters midden op de weg voor ze uit. Beest ziet er niet uit, broodmager, slecht vacht…. Mogelijk hondsdol of schurft of zo. Als ik daarna de achtervolging inzet zit ie nota bene een kilometer verderop weer parmantig aan de zijkant en kijkt met likkebaardend aan…… SPELEN???!!! Nee dus, de mannen hebben een ploegleider nodig anders komt ’t niet goed. We zoeken een lunchroom. Na een pittig klimmetje zitten we in een klein mooi zonnig dorpje Gabiria (met regenboog zebrapaden, heel speels), echter zonder faciliteiten. David laat zn Spaanse talenten weer zien bij de lokale jeugd en weet ze ’n adresje te ontfutselen en stuurt me op verkenning uit. Het pittige klimmetje van net wordt een vervelend afdalinkje…. Maar dan hebben we ook wat. Een lekker lunchje maar helaas beperkte inhoud van de cola glazen. De inhoud van de colaflesjes is hier beperkt… 20cl, 25cl of 30cl. Maar we overleven het….. EN DAN ………. Ja eindelijk ….. ik mag…… fiets eraf…… vergeet bijna de bevestigingsmiddelen los te maken, dus trek bijna de fietsendrager van de auto af…. Paar krasjes…. Ziet Okke toch niet…. Voor de 2e keer de klim naar Gabiria. Nu hoger tempo omdat ik natuurlijk meefiets….. Afdaling …. om snelheid te maken voor de duikvlucht over de snelweg…. Er volgt nog een aardige klim als we op de reeds geprogrammeerde route richting Tolosa komen. In de veronderstelling dat ik nog rustig aan met mn hardzakje moet doen fiets ik vast vooruit terwijl de anderen met electronica onderhoud bezig zijn. Tot m’n verbazing komt alleen Wim me nog voorbij, en even later zie ik een glimp van Okke achter me, maar die heeft ook een dipje. David appt als we op de top zijn dat hij ingestort is en ziekentransport nodig heeft. Dat gunnen we ‘m graag, nadat hij verklaring ondertekent heeft dat we dit in het blog mogen melden. Met ’t mes op zn keel heeft ie geteken. Dus….. DAVID IS IN DE BEZEMWAGEN GESTAPT!!!!!!
Verder ging alles goed. Lekker afdaling op brede weg, en met 60 in het uur blazen we Tolosa binnen. Prachtig stadje tussen steile bultjes langs prachtige rivier. Levendige stad met boulevard in plaats van Facebook waar alle locals elkaar ontmoeten. Heerlijk. Hotel NORIA, prima. Nog wat discussie hoe er naar toe te rijden, maar via diverse routes lukt dat via evenzovele diverse MAMIL’s. We gebruiken Wim voor de kamerverdeling, maar dat is een puinhoop. Da’s dus de laatste keer Wim!!! In Tolosa denken ze nu dat ik David ben en vice versa, maar de guardia civil komt daar volgens ons nooit achter. Henk en ik komen erachter dat we onze hengels vergeten zijn….. forellen als snoeken zo groot zwemmen door de rivier tijdens onze stadswandeling. Bij aankomst bleek ik slaappie van Okke te zijn, maar daar was weinig lol aan, want die lag binnen 5 seconden te ronken nadat hij z’n 36 digitale apparaten aan de lader had geplugd. Mooi gezicht al die kapels. We verpozen ons op het gezellige terras tot de keuken open is om 8.30u, en nemen verrukkullukke rondjes, aperitiefjes en meer van dat soort gedoe op de credit card rekening van ene heer RIP (nee….. niet Rest In Peace, zo makkelijk komt ie er niet van af.). Een rondje bier wordt in limonade glazen geschonken waar één bierflesje wordt verdeeld over 3 glazen…… denken we…..(??). We dalen af in de grochten van het hotel, waar een prachtig restaurant is ingericht. De gerant neemt de tijd om ons ongeletterden…..nou ja, behalve David dan……. het dagmenu uit te leggen. We denken te vermoeden wat ons wordt voorgeschoteld….. Het is wederom verrukkukkuk. De dag wordt geevalueerd, de persoonlijke verbeterplannen op- en vastgesteld. En de taken in het peloton voor morgen verdeeld. We weten nu al dat iemand iets gaat vergeten in het hotel, en op de top van de 1e beklimming terug moet om het op te halen…… (quizvraagje voor morgen….. wat is dat….???). Prijs is uiteraard de inmiddels beroemd collectorsitem….. MAMIL 2018 sticker……
Iedereen is nu wel dood na dit exquise diner (echt…. Serieus….. geen grappen deze keer) voor 17€ pp!!!!!!!
WELTERUszzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz…….