Dag 2: Julierpass en Albullapass

Harry was ’s ochtends vergeefs naar de supermarkt gelopen (was dicht op 2^depinksterdag) heeft Harry toch nog enkele plaatselijke delicatessen kunnen scoren bij de ambachtelijke kaasboer en slager. Rohschinken, Wiesner Alpkäse, Buender Hirschfleischkäse, Caviaschnitte und Davoser Schafkäse. Hij was wel open op Pinkstermaandag. Hapjes voor bij de borrel vanavond, nou ja… cola. Oh shit .. die is inmiddels ook op. Harry had wat tijd in zijn agenda om te shoppen in t winkelhart van Schmitten, want ik was ruim een uur eerder terug dan de anderen. Er was iets misgegaan in ploegentactiek boven op de Passo dal Güglia (ofwel de Julierpass, zoals de Friezen zeggen). Hij moest de kortste weg terug om bevoorrading te halen voor de toppers. (Hij had wegens zijn holtes al besloten alleen de Julierpass te rijden). Hij doet dit natuurlijk graag, Na een snelle afdaling met wat schakel problemen kwam hij uiteindelijk weer in het dal. Oortjes werken niet op zo’n afstand. De rest van de mannen zijn doorgereden naar st Moritz. Onderweg nog even de route kwijtgeraakt en daar stonden we voor een opgeheven spoorwegovergang even goed uitgekeken en onze route vervolgt die over een vliegveld voor Ulta light ze hadden gelukkig vrij vandaag. Vanaf La Punt zijn Okke, Boreas en Wim begonnen aan de steile beklimming van de Albulapass. Na 10 km zwoegen kwamen we boven in een schitterend sneeuwlandschap. Na koffie op terras waar we hartelijk werden onthaald door een Friezin die al 30 jaar in Zwitserland woont en ons even bijpraatte over de stand van zaken van de instortende berg die niet ver van ons huis blijkt te zijn maar ons dorp is veilig. In de afdaling van de Albullapass werden we wel overvallen door regen ook al was dat van korte duur. Nog genoten van de draailussen van de trein van Rätische Bahn op de Albullaspoorlijn (wereld erfgoed). Harry had hier allemaal geen last van. Hij heeft zich lekker in zonnetje, lekker relaxed laten ‘afzakken’. Zag nu veel meer van de prachtige omgeving dan tijdens de beklimming. Op de top nog wel tijd gehad om, tijdens bespreken van deze mislukte ploegentactiek, voor de gebruikelijke ‘sticker-fotoshoot’ uit te voeren.Overigens het door Okke professionele geprepareerde achterwiel hield zich fabelhaft. Fiets met berijder (iets minder professioneel) lagen als n huis aan ’t asfalt gekleefd…. net Max.

Gisteravond waren en nog wel langdiscussie welke route we van daag zouden rijen het werd dus rondje Julierpass en Albulapass dit werd pas bereikt na 3 stemmingsrondes. Harry moest na zijn finish eindeloos wachten op de toppers. Ha kon tukkie doen en had geregeld dat we in de tuin mochten zitten in het zonnetje. Toen ze er eindelijk waren , waren ze nog nat van de regen… of ’t zweet .

Voor t eten nog effe naar de kerk gekuierd. Kuitenbijterpad. Zondags bergschoenen aan hier, en niet voor minder validen. God is selectief hier. Boven laat Okke z’n drone zweven met behulp van de geesten boven t kerkhof. Ik probeer Wim nog boos naar de kerkklok wijzend op de kiek te krijgen… maar hij weigert en is gelijk z’n goeie humeur kwijt. Wim en ik moeten ons nog op leven en dood verdedigen tegen Dido de agressieve drone.

Okke’s kookbeurt is een koningsmaal. Honderd bonensoorten. Ook kwantiteit was goed, we krijgen ’t niet op.