Etappe trois ou un...........

Etappe trois, mais le premier etappe par velo. Nou oke ik zal niet lullig doen en alles in t Frans. Maar ’t is maar dat iedereen weet dat ik minstens 10 woorden frans ken.
Om 6.15 rammel ik uit mn IBIS bedje met de keiharde metal van David’s telefoon. Doesj tijd. Althans voor David. Ik ga me niet doesjen vlak voor ik me helemaal uit de naad ga zweten.
Om 7 vervoegen we ons voor ’t petit dejeuner. Nou dat mag IBIS vaker doen. En dat gaan ze, want de laatste dag (nacht) zitten we hier weer. We schranzen ons te pletter onder luid getetter (overmoed) met alle gebruikelijke franse ontbijt lekkernijen. Korte termijn stapelen.
Iedereen verbergt zn zenuwen door overmoedige prestaties aan te kondigen. Het eten giert door de kelen naar beneden, de zenuwen echter weer omhoog. “t Is druk daar.
Na de gebruikelijke paniek scenes rond de auto’s om alle bagage in één te proppen, alle fietsen raceklaar te krijgen (bandjes pompen, ketting vetten, remklemmen naar beneden, kontzakken vol met repen, bananen, etc.). Jan mopperend dat het allemaal zolang duurt.
Om de rust terug te brengen, wijs ik ze op ‘’n beeld achter ons….. het majestueuze massief van de Mont Ventoux is van hier duidelijk zichtbaar in de ochtendzon. Het observatorium is duidelijk te zien. Een kwartiel lang staat iedereen er met open mond gebiologeerd naar te kijken. “ …. Zo hoog is ie toch niet ….” hoor ik een nitwit stamelen…… de goddeloze…!!!
Na de fotoshoot met op de achtergrond de poort naar de Ardeche vanuit het schilderachtige Privas trekken we in kolonne over de stalen brug over de Rhone. Gisteravond prachtig verlicht. De overgang is overweldigend. Eerst in het vlakke Rhonedal, dan over de brug tussen 2 heuvels door, en we zitten gelijk midden in het Ardeche landschap. Bijzondere overgang.
De start is voortvarend. Na 5km een gil…….. lekke band…….. Boudewijn is de gelukkige. Met 10 handjes ligt de band er snel af, het vijandige ijzerdraadje snel gevonden en verwijderd, nieuw bandje erin. Boudewijn wordt helemaal verliefd op mijn Decathlon fietspompje. Met gemak pompen we ‘m op tot 6 a 7 bar. Wereldkoop geweest.
We trekken ons weer in gang voor een hele ochtend klimmen. Pouzin op 150m. Tot uiteindelijk ergens 1430m of zo. Continue vals plat, met soms iets meer vals dan vals plat. Het gaat tot ca 65 continue omhoog. In overigens voor mij nieuw prachtig rauw kaal landschap. Leek wel wat op de Baskische Pyreneeën vorig jaar. En….. ik moet zeggen… de kont van Rijn …… heb ik de hele klim amper uit het oog verloren…… nou…. niet helemaal waar …………. de keren dat ik voor ‘m reet(d) kon ik m natuurlijk ook niet zien. Geen idee of ie ’t leuk vond die van mij te MOETEN zien.
Overigens we hebben ons verbaasd over de rugzak die Boudewijn onder z’n zadel had gebonden. We verwachten een geheim wapen. Jan verzorgd de coaching weer met verve. Kreeg ons zelfs met minder dan een uur vertraging op onze zadels…. ’n Hele prestatie. De tuut vlot afgetankt, en onderweg het navigatieteam bijsturend. Dit jaar heb ik daar vrijstelling voor gekregen, wegens een onwillige Garmin.
In een lieftallig gat – hiel heug inne berg’nn – La Champ Raphael, vinden we een even lieftallig kroegje met lieftallige bediening. Het eten is niet lieftallig maar gewoon stevige boernpot. Omelet met schimmel …. Eh paddestoelen. In 2 grote schalen wordt ie dampend opgediend. Liters water, cola en koffie om het weg te spoelen. Snel weer op de fiets,want Rijn is bang dat we ’t niet voor ’t donker halen. Gezien het gemiddelde heeft ie een punt, maar het was wel 3 a 4 uur klimmen. Nu kunnen we oogsten………. afdalen………… Okke ’n rug heeft het tot nu toe goed gehouden. Rustig tempootje en de functionele rollen van navigator en cameraman worden weer met volle overgave ingevuld. Het kopwerk laat ie aan Rijn en mij over. Respect voor de man die z’n (tijdelijke) beperkingen kent. De afdaling gaat evenals de klim met veel valsplat, en… inderdadad … af en toe iets valser. De 70 is bij sommigen alweer gehaald. Prachtige lopende afdalingen. Toch zijn we Boudewijn af en toe kwijt…. dus ik laat me afzakken…… EN ontdek het geheim van de plunjezak onder z’n zadel. Bij de volgende steile afdaling zie ik plotseling een halfwinder voor me ontvouwen…..??? Duurt even voordat ie binnenkomt bij mij……… innovativiteit? Een remparachute!!!!! Slimme mensen daar bij de Shell of NAM of whatever.
Na een daverende afdaling blijken Rijn en ik onze inmiddels ingeruilde ploeglijder te hebben gemist met een routewijzing. 10km verder na een timeout moeten we een schaduwroute nemen om kans te maken ons hotel te bereiken. Dat wordt schilderachtig……… heel schilderachtig……! Met hele originele verf. Na een hiiieeeeel smal weggetje naar me benee, een heel smal weggetje HIIEEEEL stijl weer umheug. De voorwielen komen los, en de pro’s gaan zigzaggen om de helling te verkleinen. Dus ….. 15 a 20% zeker. Boven aangekomen ligt iedereen hijgend over ’t stuur. Na 10 minuten horen we kuchend en hoestend Jan lopend aan komen. Rochelend over zn fiets gebogen blijft ie staan. ‘Gaat ie Jan?” “Tuurlijk, waar wachten jullie op?” Vervolgens met een prachtig palet van kleuren maakt ie een prachtige kotsstraattekening. Geen idee wat ie allemaal gegeten heeft. Volgens mij in de auto alle repen uitgeprobeerd, natuurlijk in een bedje van paddestoelen in omelet.
Het blijkt een truuk van Jan. Nu is ie minstens een kilo lichter voor de resterende klim richting Chaspuzac, onze eindbestemming vandaag. Tot ieders verbazing klimt Jan weer in ’t zadel, en fietst vrolijk door. Drentse overmoed??? Nee hoor. Sluit de tocht keurig af, en net als iedereen op zn tandvlees het terrein van ’t hotel op draaiend. Een prachtig hotel naast het local vliegveld. Tijdens de evaluatie lijkt het wel of de pipercupjes zo het restaurant inrazen, op ’t laatste moment optrekkend en wegdraaiend de lucht in………. Prachtige locatie. Ouderwets motel, 2-laags met eigen voordeur. Kamers 10, 11 en 12.
Rond halfvijf zijn we binnen, na een respectabele 125 km. Langste etappe ooit volgens ons. Na opfrissertje en goed maar beetje gedateerd en sjofele kamers kwiek en fris voor de evaluatie……
Indien relevant, dan melden we dat nog wel…….. Waarschijnlijk niet. Hoewel, de remparachute en waarom Jan zijn straat schilderij niet ondertekend heeft zijn wel puntjes…..