Overbruggingsdag….

Na een nacht dat ik van Boudewijn 20x moest draaien (tegen doorliggen of zo???) Mag ik bij de 21e keer er gewoon uit. Zoals gewoonlijk…. nog pikkedonker….. De ochtend routine zit er inmiddels lekker in. Binnen 10 minuten de billetjes in de sixtus, met de neus dicht de fietskleren van gisteren aan….. behalve natuurlijk de fanatiekelingen die de halve avond handwasjes zitten te doen. 7uur (dacht ik?) ontbijt. Onze Braziliaanse waard is even enthousiast als gisteren (tenminste hij had gisteren een Braziliaans t-shirt aan). Ontbijt is goed, ietwat beperkte keuze, maar voldoende om goed te stapelen. De eerste die daarna z’n neus buiten de deur steekt krijgt een hartberoerte…… 3 0C. Grote paniek… niemand z’n wollen borstrok en winteroverschoenen etc. bij zich. Alle arm en beenstukken worden verzameld….. Die van mij zitten te ver weg gestopt. Ik hou wel van frissigheid. Fietsen uit het washok gehaald. Pelé wijst lachend naar de achterband van David’s fiets…. Waarom snap ik niet. Even later wel…… Okke heeft nog ’n subliem idee. Hij ziet ’n leuke spaarpot voor Henk op de toonbank staan van Pelé. Fluks betalen we de spaarpot uit de pot (eigenlijk een plastic zakkie, inmiddels lijkt het een meermalen gebruikt condoom). Als David met n sprong in z’n zadel springt, stuitert ie er gelijk weer eraf…. lekke band. Dat was Pelé ’s glimlach. Hebben we kennelijk abonnement op. Maar ja, beter aan ’t begin dan halverwege in de rimboe. Met 6 man is dat vlotjes geregeld. Dan de volgende traditie……….. verdwalen in ’t gat waar we ’s morgens starten. Maar na kwartiertje laten we dan toch Massiac achter ons, zonder per ongeluk de A75 op te fietsen. Met verkleumde vingertjes beest ik omhoog. Als ik eindelijk de eerste zonnestralen op ’t wegdek zie vallen zakt m’n tempo en peddel ik lekker in de stralende zon, heldere hemel en wederom fantastisch landschap de hoogvlakte weer op. Het is heel apart. Doorgaans fiets je in heuvelachtig landschap continue langs riviertjes door de dalen, af en toe een beklimming om van ene vallei in de andere te komen. Hier echter hebben we tot nu toe alleen maar over de toppen van heuvel naar heuvel gefietst, continue op hoogte (rond de 1000m). Alleen gisteren ca. 15km Rijn langs een riviertje gesleurd naar ’t hotel. Maar vandaag dus weer op de hoogvlakte tussen de camembert en andere kaaskopkoeien. Ze doen hun beest om alle kaasplankjes die we inmiddels hebben gehad te produceren. We beginnen met een regelmatig meander parcours, waarbij de buitenbocht het dal in steeds klimmen is, en de binnenbocht de berg in steeds afdaalt. Rijn wordt wat tiepelzinnig van mijn demarrage techniek om na de laatste meters afdaling vol op ’t buitenmes weg te sprinten. Op z’n tandvlees haalt ie me boven dan net in, als de volgende afdaling begint, en spel opnieuw. Volslagen verkeerde techniek beweren ze allemaal….. maar ja, …. wie heeft er gelijk……. precies … de winnaar.
De temperatuur begint wat op te lopen, en voor ‘t 1st deze week wordt de cola regelmatig aangesproken.
De voorafgaande dagen hadden we ons al afgevraagd hoe in hemelsnaam er in het hoogteprofiel van vandaag zo’n enorme ‘dip’ zit. We vroegen ons al af of ze niet vergeten hadden een brug aan te leggen. Van 1000 naar 500m en weer terug naar 1000m. Eigenlijk een omgekeerde berg. We blijken de hoogvlakte domweg te verlaten om via een smal onoverzichtelijk stijl giga bochtig pad bij de rivier in de gorge terecht te komen, over te steken en vervolgens weer omhoog. Gelukkig allemaal voor de lunch. Het is het laagste hoogstandje vandaag. Behalve dat het de rest van de dag op-af-op-af-op-af-etc. is.
Even later in een iebelig klein gat genaamd Venteuges vinden we tot onze verbazing een open bar/restaurant, die daadwerkelijk de naam restaurant functioneel mag hanteren. Weer een super leuk klein kroegje, waar we wederom (net als voorgaande dagen) helemaal geen keus hebben qua menu. Men doet z’n best de regionale producten te slijten (sjem, etc.). Het is weer quiche, sla, varkensvlees, frites, tja daar is ie weer kaasplankie met centimeters dikke heerlijke schimmel erop, en vianetta ijs. Gevolgd door 3 ongewenste cafe americains waar ze in Venteuges kennelijk altijd melk in donderen….. De waard is zwaar beledigd als ik hem een fooi wil geven, dus in ik die zelf maar.
Ik heb besloten, net als vroeger op de lagere school, woensdagmiddag vrij te nemen, en biedt aan part-time ploegleider te zijn. Volgens mijn voor ’t eerst deze vijf edities. Volgens mij ben ik er best goed in, ik schreeuw ze de vouwen uit de broek stevige rock als ik ze passeer, en in no time hebben ze de resterende ca. 55km afgelegd. Maarrr…. niet op de zaken vooruitlopen. Jan heeft zich in z’n fietskloffie gehesen en leidt het peloton verder richting de hernieuwde kennismaking met de Ardèche. Het landschap zet zich voor zoals we het voor de lunch tijdelijk hadden afgesloten.
Enkele villages verder wordt ik naar de Carrefour gedirigeerd. Hoort kennelijk bij het ploegleiderschap. Bananen en cola, ons gebruikelijke dieet. Gas geven, peloton inhalen en doorrrrr. Dan ’n SOS………. de kopgroep is verkeerd gereden. …. De ploegleider dus ook. Een heftige discussie volgt of de kaart danwel de Garmin’s gelijk hebben. Na enige studie blijken beide helften van ’t peloton aan weerszijden van een riviertje naar Chambon le Chateau rijden. Hoe bestaat het, binnen 2 minuten arriveren beide pelotonhelften op het verlaten kerkplein. Wederom heftige discussie welke helft nu verkeerd is gereden, dan wel wat de mooiste, beste, zwaarste, slimste of knapste route is/was. Volgens mij is het onbeslist gebleven. Iedereen trekt zich na enkele slokken cola weer in gang, de bijbehorende cola-boeren parkeren we keurig buiten de bebouwde kom. Ik race naar de eerstvolgende heuveltop om te genieten van het uitzicht als de 2de ietwat ernstiger SOS wordt afgeroepen. Of de ploegleider zich achter in het peloton wil melden. David heeft zo hard getrapt dat de ketting dacht een short cut te hebben gevonden om de crank heen. Het fietsframe vond dat n iet leuk en zei AU!! Ketting muurvast. Okke begint enthousiast te sleutelen en heeft de Koga in no time weer gangbaar. David is des duivels, maar heeft z’n derde pech er nu opzitten (scheepsrecht?), maar alle agressie moet eruit, en hij fietst iedereen in het resterende deel eruit, ondanks sien seere voet’n. Eindelijk komt het doel in zicht namelijk Lac du Naussac, één van de vele stuwmeertjes hier in de regio. Ons einddoel Les Terasse du Lac, nabij Langogne, ligt wel aan de andere kant, maar 15km Belvedère Le Lac geeft mentale houvast. Als ploegleider dien ik de logies helemaal geregeld te hebben, maar ik mis ’t bordje. Het peloton is er eerder. Het tradi colaatje staat klaar en iedereen hangt laveloos op ’t terras te genieten van het uitzicht op Lac-je. Toch maar ons settelen….. er volgen weer vele handwasjes, effe wandelen langs ’t strandje, foto-app-uitwissel-act uitvoeren, uiteraard na het vinden van de juiste wifi. Wat dat betreft weer een probleemlocatie. Evaluatie volgt en de briefing voor morgen. We hebben een hupsig serveerstertje dat hupt als ze zich meldt voor ’n bestelling. Dus we huppen maar mee als we bestellen. Kamers 1, 2 en 3 zijn ingericht, alle laders aan de lader, video samenvatting voor de analyse gemaakt., blog onderweg………. En dan mogen we naar bed……… Oeps, Rijns oeradelijke jachtinstincten effe vergeten. De jacht heeft hij afgezworen, maar met één uitzondering……… VLIEGEN…….. De blik in z’n ogen als ie d’r één ziet vergeet je nooit weer. Na 68 ben ik de tel kwijt geraakt….. Een kerkhof in de wasbak. Hij wil ze bewaren voor ’t ontbijt, maar ik denk dat ik ze met tandenpoetsen maar stiekum wegspoel…. Morgen horen jullie wel hoe ’t afloopt……….