Dag 1b: And here we go…..

Whow. Wat een prachtige dag. Klokslag 20minuten te laat melden Okke en Boudi zich op het Penningkruid. Gelukkig hebben ze m’n fiets niet vergeten. Knus staat ie tussen de Cube en Orbea in. Deze kunnen zich wat optrekken aan m’n prachtige Wilier.
Na een haastig afscheid van Simone stuiven we Duinterpen uit. Een Simone appeltaart op armlengte afstand voor iedereen. Pakken de A7, A6 respectievelijk A50 en om circa 9uur in een obscuur wegrestaurant bij Arnhem. Bij de ingang staan talloze mannekes in fietstenue om stoer de Posberg enkele malen ‘te nemen’. Pffff… de Posberg…. laat ons niet lachen. We bellen Rijn om te vragen of ze er ook bijna zijn. Ze staan op het punt van vertrekken….? …. Maar ik kan het verkeerd verstaan hebben. In ieder geval nemen we ons eerste bakkie. Gelukkig had ik het verkeerd verstaan. Na een kwartiertje zijn ze er. Even knuffelen. De pot even spekken. Vrijwillig wordt ik als kasbeheerder aangewezen, met Okke als kas commissie. Dat gaat altijd goedkomen… he Okke? Dan als tourcaravaan trekken we Duitsland in. Er ontstaat wat discussie welk Landquart we moeten hebben. Er zijn er twee in Zwitserland. Maken we ons nu maar niet druk over. Pas na 1600uur. Het is droog met af en toe wat miezer, en we maken vlot onze kilometers. Alle laatste weerberichten voor ons fietsgebied worden uitgewisseld. De consistentie in al deze berichten is even wisselvallig als het weer zelf. De overheersende tendens is….. ‘het wordt steeds beter’. Dat zij de skileraar vroeger ook altijd. We tuffen het roergebied door. Wisselen af en toe, gedwongen door voorspelde of vermoedde filegebieden, van route. Het wordt een combinatie van autobahn 3, 5, 6, 67, 7 en nog wat ander spul. Resultaat is wel dat we geen enkele echte file hebben gezien. Alleen over gehoord dat ze elders stonden. Omdat Boudi en Okke nog wat familie sorus moesten afhandelen, moest ik op de heenweg bij Rijn en Chris in de auto. Geen probleem, Wiliers onder elkaar. Ploegenstrategie wordt bepaald ergens bij Stuttgart. Enkele tijdige sanitaire, brandstof en bunkerstops. Zo kachelen we tegen het einde van de middag richting grens met Oostenrijk.
Rijn plaatst even een contraproductieve minder teambuildings opmerking. ‘De auto helt wel een beetje over naar jouw kant, vindt je ook niet Har??’ Heb ik me daarvoor hem lamschompes getraind.
Bij de laatste koffie stop geeft Okke het op om zijn verslaving te maskeren. We lopen langs een ‘grijparmautomaat’ en kwijlend valt Okke op zijn knieën, en probeert paniekerig zijn beursje met euro’s te vinden. Helaas. Bedelend en smekend kijkt hij ons aan. Verbouwereerd gooien we wat in zijn zweterige handjes. Snel wurmt hij er een in’t gleufje, maar …. Veel te haastig. Als de adrenaline wat is gezakt, nog een poging. Chapeau…..!!! De uren training achter deze apparaten levert resultaat. Een prachtige plucht plofkip valt in het bakkie. Morgen monteren we hem wel op Okke’s helm. De naam van ons tourcluppie krijgt terstond een andere betekenis. “Krassende Kakelende Kippen”.
Maar er naderen donkere wolken. Figuurlijk omdat ook letterlijk naderen. Bij vlagen spoelt het in Zuid-Duistland. Afgelopen dagen hebben er ook overstromingen plaatsgevonden hoorden we. We merken zelfs dat we een door modderstromen afgesloten weg hebben omzeild. Klasse Okke. Wanneer we Austria binnenrijden breekt de hel echt los. ZOAB kennen ze in die landen niet. Dus we zijn blij met de tunnels. Is het effen droog. M’n fiets spoelt gelukkig mooi schoon. Dan snel de grens naar die Schweiz. Het gaat nog harder plenzen. We rijden langs de grensrivier langs Liechtenstein. Deze heeft zelfs uiterwaarden. Later horen we dat ze die morgen denken heel hard nodig te hebben. Er wordt hoog water voorspeld. 2 a 3 meter hoger dan vandaag.
Na een kleine eindbestemmingscorrectie. We hadden toch de verkeerde Landquart in de RijnRijn gezet. In Landquart rijden we ca. 5 x de Bahnhofstrasse hin und her, zonder dat we nummer 57 vinden. Weggespoeld?? Chris en ik doen onze laarzen en regenpakken aan en gaan op onderzoek uit. ‘Haus Webel’ liegt versteckt hinter eine Aral-brandstof-fur-PKW-pumpfstation. Peter Webel klust er ook nog wat bij met een sleutelschuurtje waar onder meer een niet onaardige Porsche Carrera.
Chris belt namens Jan – je weet maar nooit, want Jan had gereserveerd – het opgegeven telefoonnummer. Na een minuutje – Zwitsers, mensen van de klok - staat ze voor onze neus. Een hartelijk ontvangst, met langs de neus dat morgen het weer net zo slecht zal zijn met als extraatje sneeuw op de cols. Danke schön, Fraulein. Als dank laat ik niet toe dat ze één van onze prachtige fietsen naar de schuur mag rijden…. ongeluksfee……!!
Snel uitpakken. Kamers verdelen. Boudi wordt m’n eerste slaapmaatje… nee, niet slaapmatje!
Okke zoekt de magnetron voor zijn spaghetti bolognese. Heerlijk. Ieder twee borden. Als toet de heerlijke Simoneappeltaart. Ze schranzen erin. Morgen nog een helft.
Weerberichten. Ik zeg maar niets. Enigste hoop, er zal ooit een droog moment zijn morgen. Vandaag is er 35mm gevallen.
Tactische overwegingen volgen om de auto die we niet meenemen morgenvroeg alvast naar de eindbestemming te rijden.
Morgen de kanjers Lenzerheide pass en de Albula pass.
En nu koffie. En op één oor. De groeten uit een treifnassesschweiz.



Oant Moan.