Dag 5a: Volgend avontuur, het houdt niet op….!!

Ruim op tijd ben ik wakker. Ik moet nog wat met batterijen doen, check de garagedeur. Nee dus. Nog langer wachten. Kleding maar voorbereiden. Weer wat wiend inne bant. Hele dag met 4 bar gereden. Geen wonder dat ‘t achterwiel wat wiebelig voelde met 60 per uur.
We hebben inmiddels allemaal alternatieven bedacht om weer naar het noorden te komen. Het beste alternatief is dat we in omgekeerde richting van Bormio naar Livigno rijden. Dezelfde twee bergen, maar dan van de andere kant. Dan vanuit Livigno door een tunnel naar Zwitserland. Bekend terrein voor Okke. Dan via Zwitserland naar Pfunds. Een fijne 145km, met nog een ongeplande berg. Dat wordt buffelen om voor sluitingstijd binnen te zijn.
Als we weer lekker nerveus met onze voorbereidingen bezig zijn – nieuw buitenbandje voor Boudi, kettingen smeren, etc. – loop ik nog weer even terug naar m’n kamer. Ik kom andere Nederlanders tegen, heb een praatje en hoor dat ZIJ gisteren van de andere kant de Stelvio WEL gedaan hebben. Gillend loop ik door het hotel, en schreeuw de hele groep bij elkaar. DE STELVIO IS OPEN, DE STELVIO IS OPEN!!!! Koppen bij elkaar. Weten we het zeker (genoeg)? Enthousiasme is te groot om het niet te doen. Dus we doen de Stelvio. Scheelt ook 30km extra fietsen. Rijn die heeft het na gisteren behoorlijk zitten en is vandaag vrijwillig volgautochauffeur. Met plotseling veel meer adrenaline in onze lijven stappen we op de fiets. De kleding is plotseling een probleem, want we rijden wel naar 2700m, en het weer is toch vrij onbestendig. Vrij veel wolkjes om de top. We proberen rustig te beginnen, maar da’s toch vrij moeilijk met klimmen, elke helling heeft bij iedereen een eigen tempo. Met prachtig weer klimmen we de eerste kilometers. De beroemde lussen van de Stelvio doemen vrij snel op tot onze verrassing. Is kennelijk niet bovenaan. Er is weinig verkeer, want kennelijk weet niet iedereen dat de pas open is. Da’s best wel prettig. Na circa een uur pauzeren we eens. We dachten door te kunnen fietsen naar de zij-Passo d’Umbrail. Deze blijkt nog wel gesloten te zijn. Dat was een plan-B route die dus ook niet werkte. Sneeuw zien we alleen nog in de verte. Gelukkig is de berg voor mij wat regelmatiger dan gisteren de Mortirolo. Slechts één stuk van ca. 15%. Daar pauzeren we effen en genieten van het prachtige uitzicht terug het dal in. Dan weer verder. Het is nu ieder voor zich. De beroemde lussen doemen op. Mijn kilo’s beginnen te tellen dus Boudi komt voorbij en ik hou hem niet meer bij. Volgend jaar beter. Okke is al lang uit zicht. Ergens onderweg stappen plotseling een aantal skiërs vanuit de berm met skies op hun nek de weg op. Kiekeboe. Die hebben een km. Gelopen, want dichterbij zie ik geen aaneengesloten sneeuw. Heel apart. Verder ploeteren. Het zweet giet is stromen uit mijn helm, het is nog steeds erg warm, 20 a 25 graden. Nog geen poolwind gelukkig. Gelukkig nog een paar kilometer vlak, dat schiet lekker op, en de spieren kunnen even herstellen. Dan beginnen de sneeuwmuren langs de weg steeds consequenter aanwezig te zijn en ook steeds hoger. M’n zonnebril moet toch weer op. Nog even een tussenstop bij de afslag Umbrail. Nog steeds erg weinig verkeer. Effe een stickertje plakken en dan achter Boudi aan. Maar zoals gezegd, ik haal hem niet meer in. De gebouwen zien we al liggen, maar er zijn toch nog aardig wat tornanti’s te nemen. Hoewel op het tandvlees, weet ik op de top er toch nog een eindsprintje uit te persen. Op de meet wordt het bijna zwart voor de ogen. Na wat uithijgen, uiteraard de kodak-momentjes. Het is inmiddels bijna lunchtijd ….. (denk ik). We bestellen emmers cola en goulash soep. Om de beurt houden we wacht om Chris niet te missen. Na een kwartiertje zie ik hem om de laatste sneeuwmuur de laatste tornanti nemen. Tot mijn verbazing stapt ie af, en loopt de rest. Hij is volslagen afgepeigerd. Slijm all-over. Petje af. Hij kreeg last van de hoogte. Gelukkig heb ik daar met mijn astma geen last van. De goulash soep is geweldig. Dan wil Okke snel door, want er komt een wolk aan. We kleden ons op de koude afdaling en gaan vol gas naar beneden. Oeps. Na 50 meter een slagboom….. Oh…. Vandaar dat er zo weinig verkeer van boven kwam. De andere kant is gesloten. Daar pakken ze ons natuurlijk niet mee. We gooien de fietsen erover heen, laveren tussen enkele bergen sneeuw heen en denderen alsnog vol gas naar beneden. We komen niet verder dan tornanti nr. 6. Dan stopt zo’n dik mafioso achtig arbeiders typje ons. Een stuk verder op liggen bergen lawine restanten, waar een shovel fanatiek de zooi probeert op te ruimen. Dat doet ie door het simpel over de rand te donderen. Met als gevolg dat de weg eronder, na de volgende tornanti, ook weer vol komt te liggen. Dat moet ie dus ook weer op ruimen. Tja, zo duurt het wel even voor de weg tot beneden helemaar vrij is van sneeuw en ijs. Maar ja, waar moet ie de zooi anders laten. Gelukkig blijft er veel op de helling liggen. Her en der, kruipen in paniek de marmotten door de sneeuw, en zoeken een goed heenkomen. Eentje komt gezellig bij Boudi en mij op de stenen kijken hoe ze zijn hol vol met ijs gooien. Het duurt wel even voordat die tonnen en tonnen ijs opgeruimd zijn. Het mafiosootje kijkt continue naar boven om nieuwe lawines tijdig te signaleren en de shovel te waarschuwen. Niet voor niks zo blijkt. Er dondert nog een naar beneden, en nog geen 103m bij ons vandaan, ligt de weg weer vol. Shoveltje weer terug en kan weer opnieuw beginnen. Al met al staan we een uur te blauw bekken. Het mafiosootje laat ons niet door. Als we bijna liggen te gapen, geeft ie een seintje, en mogen we door. We moeten alsnog onze fietsen door de laatste resten ijs en sneeuw tillen, maar we zijn blij dat we verder kunnen. Overigens geen enkele andere fietser die ons stoutmoedige voorbeeld heeft durven volgen. Eindelijk kunnen we weer verder denderen. Af en toe bijna een marmot onder de fiets. De weg wordt steeds beter. Licht regentje (om af te koelen). En we komen bij de afsluiting aan de andere kant. We moeten de fietsen zo ’n beetje over een shovel heen tillen. Daar komt dus echt niemand door heen. Eindelijk komen we in de buurt van Rijn, die heel geduldig bij ’n spoorlijntje treintjes heeft zitten tellen. Na nog even de weg vragen en m’n kleding even rechttrekken duik ik achter Boudi aan. Denk ik. Na een vreemde route keuze, kijk ik eens goed. Zulke mooie kuiten heeft Boudi niet. Ik zit achter een Boudientje aan. Voor die fratsen heb ik geen tijd, en geen toestemming van Simone. Dus weer terug naar het peloton. Na 5km achter Chris aan beesten treffen we onze chauffeur en fotograaf en auto. Er passeert nog een treintje die het team 5 minuten scheidt. Dan fourageren. Chris en Boudi hebben het wel gezien. Het uitgedunde peloton hervat de reis, in licht tenue. Das Wetter is Fabelhaft geworden. Okke en ik hebben nog circa 50km te gaan en de Rieschenpass. We hebben geen idee hoe die is. Helaas een vrij drukke weg, maar af en toe kunnen we een stuk fietspad nemen, maar dat is geen geweldig systeem. Af en toe lopen we vast met die fietspaden. Enkele pogingen moeten we weer afbreken, omdat het gravel wordt, of een volslagen andere kant op. Uiteindelijk komen we op een enorme grote alpenwei die als vals plat oploopt. DODELIJK ! Of de andere mannen dat na de Stelvio nog hadden gered? Wise decision, man!! Heel apart landschap. Ik moet Okke laten gaan. Ruim voor de top op mijn GPS, blijken we al op hoogte te zitten, en kunnen we 10km op vlak rijden. Bij een kruideniertje staan twee monsterlijk uitgedoste motoren. Volgens ons komen de mannekes uit de Hollywood studio’s. De ene is omgebouwd tot verroeste vliegtuigbommen, de andere tot een Egyptische Oudheid tempel. De mannekes hadden zich bijpassende motorpakken aan laten meten. Ze hadden erg veel bekijks. Het halve dorp stond er om heen. Dan weer door. Langs een stuwmeer, prachtig weer, prachtig dal. In Nauders wordt een ‘Baustelle’ aangekondigd, waar GEEN fietsers langs mogen. Die moeten langs een omweg. Dat zien we eerst niet zitten, maar we hebben geen keus. Achteraf zijn we er niet rouwig om. We moeten nog even de Norbertshöhe beklimmen, en daarna …… een fabelhaft mooie afdaling. Daarna in gestrekte draf licht naar beneden racen we tegen de wind naar Pfunds. We komen nog langs het belastingparadijs Samnaun, met …. Uiteraard ….. honderd meter later controle door de douane. We (Okke en ik) hebben vandaag 3,5 land bezocht. Italie, Austria, Suisse en Samnaun. Ik heb wel eens minder landen bezocht op een fietstochie. Op ’t laatst weet ik Okke er toch noch af te rijden (hoor ik achteraf). Echte sprinterstactiek. Laatste uren steeds in zijn wiel, en aan ’t eind er overheen knallen. Met applaus bij de finish. Behoorlijk afgetaaid, staan we trillend op onze benen voor Pension Grein. Fietsen ient skuurke, en snel een teleurstellende douche (in bad, zonder gordijnen, dus alles kleddernat). Chris is m’n slapie, zo is besloten. Gelijk het dorp in, pizzeria gevonden en bunkeren. De verhalen komen over de tafel, en Rijn wordt aan alle kanten bestookt met alle avonturen die we beleefd hebben. Hij wordt stiller en stiller. Kijken of hij ooit nog eens een dag over zal slaan. De pannacotta met erdbeeren smaakt heerlijk. Die herrinnering wil ik de hele nacht meenemen.
Doeg, ik heb geen puf meer. Morgen maar volgautootje spelen denk ik.