Dag 6a: Eindelijk eens een normale dag?

Dag 6a: Eindelijk eens een normale dag?

Zo, na een eenzame schrijversnacht, waarbij de hoteldame mij in het donker op het hart drukt dat ik als laatste toch zeker alle lichten moet uitdoen. Met een echt Nederlands bezwerend vingertje erbij van ‘jij krijgt geen ontbijt als er nog een lamp brand’. Het lampje gericht op de heilige Maria bij het kruis leidt een eigen leven, en gaat spontaan uit en aan. Waarschijnlijk gestuurd door positieven of negatieve gedachten. Uiteindelijk toch maar naar bed. Overigens, volgens mij heeft Marianne Vos hier ook overnacht. Ook hier heeft ze een haarborstel laten liggen. Proberen de foto’s en video’s allemaal nog uit de camera te krijgen, en OOK nog een back-up draaien op m’n Iomega. Duizenden foto’s van Okke, die in plaats van video’s per ongeluk alleen maar foto’s heeft gemaakt. Die kan de komende week leuk foto’s sorteren. De sukkel. Blij dat ik weet hoe dat op mijn Contour+2 (mijn camera) werkt. Ik weet niet of Chris nog redelijk heeft kunnen slapen met het licht blauwe schijnsel van Windows op de kamermuren.
Uiteindelijk de laptop maar op de grond gezet. Geslapen als een os. Chris geen klappen van mij gehad, en ik niet van hem.
Ik krijg ontbijt, dus er waren voldoende lampen uit. Ik merk dat ik steeds minder stapel ’s morgens. Of ik heb minder nodig of het staat me tegen. Alle power bar repen liggen ’s middags weer op tafel. De gelletjes doen het volgens mij wel goed. Alleen Okke en ik durven ze aan. Mierzoet, m’n tandglazuur houdt ’t nog maar net. Gelijk mond naspoelen met water, of whatever.
Okke gelooft het wel even, en begint als volgauto. Ik denk dat ik het daarna wel snel overneem, dan wel naast hem ga zitten. Maar ik probeer het wel. De bergjoekels beginnen er in te hakken. Maar na enkele kilometers beginnen de spiertjes wat op temperatuur te komen, en het is heeeeerlijk weer. Blauw met enkele prachtige wollige wolkjes. Daar wil ik best wat data in opslaan.
De omgeving is prachtig. Alle veldbloemen bloeien zo lijkt het. We voelen ons Fumf Peter’s ohne Heidi. De uitdaging van de dag is om niet de hoofdweg door het dal te hoeven fietsen, maar een parallel weggetje te vinden die fietsbaar is en de zelfde richting een beetje op gaat. Na 20km in Ried gaat het fout. We volgen de logische weg, die naar de bekende apres-ski oorden Serfaus, Fiss en Ladis gaan. We denken via Ladis een stukje te kunnen afsnijden. Het wordt dus de eerste verrassings klim van de dag. Niet gepland. Leuk dorp, Ladis. Leuk dorp, jammer dat het dood loopt, en alleen met een steile klim te bereiken.
Wederom terug, met toch een heeele leuke snelle afdaling naar Ried.
Aldaar besluit Chris dat het wel mooi geweest is. Okke is inmiddels weer helemaal enthousiast geworden, terwijl hij ons ziet fietsen en kapot ziet gaan op zo’n niet geplande dus ook volslagen onbekende klim. Na de wissel karren we door naar Landeck. We vinden wat parallelle fietspaadjes. Prachtige lichtblauw/lichtgroene rivier in een nauwe kloof met af en toe prachtige oude overdekte houten bruggetjes. Chris wacht ons hier en daar op onverwachts strategische plaatsen op.
Overigens – misschien al eens eerder gemeld – weer reuze bedankt voor de leuke reacties op het blog. Ik / we komen eigenlijk tijd te kort om er echt op te reageren, want de dagen zijn zo lang, dat ik al blij ben dat ik het blog af krijg. Ik weet dat ik ontzettend goed kan fietsen en nog beter kan schrijven, maar wonderen ….. daar moet ik nog een cursus voor volgen. Maar misschien vanavond….. (zie verder op dit verhaal).
In Landeck wordt Rijn wat nerveus. Hij had gisteren aardig wat energie opgeladen in de volgauto. En had er aardig zin in (in de verrassingsklim). Maar als er veel verkeer in de buurt komt dan wurdt ie senewachtig. Na een resolute keuze voor de weg nr.171, wordt ie toch wat bleek als daar hele files auto rond crossen. Is er geen fietspad??? Maar het wordt snel rustiger buiten het stadje. Tja, en dan toch weer improviseren. De Silvretta Hochalpstrasse is gesperrt!! WINTERSPERRE noemen ze dat hier. Hoe bedoel je? Het is bijna zomer!!!
We pakken de weg noordelijk van onze geplande route. Geen ‘grote reputatie bergpassen‘ vandaag. Dat wordt 30 a 40 km extra. We realiseren ons dat nog geen dag is gegaan conform planning. Ook vandaag dus weer niet. In het alom bekende Pettneu am Arlberg (??) besluiten we in het volgende durp ‘Snkt Anton a. Arlberg’ te lunsuh. Nog 10km of zo. Beetje klimmen voorspelt Chris. Ik heb te weinig gegeven onderweg, dus ben wat gammel. Last van m’n nek (zware camera, steeds op mn kop). ‘k Ben dus al redelijk bezig m’n tandvlees te martelen. In St. Anton zoeken we ons het apezuur naar Chris. De communicatie is wat matig geweest. Hij wacht op ons op de bergpass (op 1800m). HE…. Bergpas? Welke bergpas bedoel je? Er blijkt dus NOG een verrassingsklim te zijn. De Arlbergpass. Dus weer ca.600m omhoog. Zo komen we vandaag toch wel aan onze hoogtemeters. Op St. Christoph a. Arlberg komt m’n hart weer een beetje tot rust. Heel vervelend dat je niet weet wat voor berg je beklimt. Rustig aan doen, omdat het nog lang duurt, of gewoon naar boven knallen. Deze dus NIET… even naar boven knallen. He Boudi. De sukkel maakt de fout om op mij te wachten. Dat heeft ‘m dus bolletjestruipunten gekost. De routine is inmiddels gegroeid dat als de klimmen lang en matig omhoog gaan, dat ik Boudi achter me hou. Als het stijl wordt dan gaan mijn extra 50kg te veel tegen me werken, en komt ie me uiteindelijk wel voorbij kruipen. Wel stapelt ie elke dag zoveel dat hij steeds dichter bij mijn gewicht komt volgens mij.
Gelukkig is boven enig horeca spul open. We gaan weer voor een soepie. Ik slijt nog een KKKDDD stikker aan enige Nederlanders die van de andere kant komen, richting Rome. Een halfuur bestuderen ze die stikker, zonder dat ze snappen wat het nou eigenlijk voorstelt. De soep is lekker. Buiten uit de wind in het zonnetje. Heerlijk. Ik heb geen idee hoe laat het vanavond wordt, dus besluit mn lief maar even te bellen. Die is helemaal verrast en denkt dus gelijk weer het ergste. ‘Ik had wel in een ravijn kunnen liggen, dat ik overdag bel’. Ik beloof haar dat als ik het ravijn in fiets, dat IK haar dan niet zal bellen.
Nog even bidons vullen in het toilet. Moeten we per persoon ook weer toegang betalen. Uit frustratie plak ik een stikker pontificaal op de lift ernaast. Pffff!!
OK, windjackies aan. En op voor de afdaling. Altijd een prettige bijkomstigheid na een klim. We worden door onze nieuwe Nederlandse vrienden gewaarschuwd voor tunnels onderweg. Wel verlicht overigens, hoewel, op één na. Na nog wat instructies van Rijn aan Boudi over uit de wind rijden, donderen we weer del. Het gaat weer hard. Weinig veiligheidsspeldbochten. Dus gaan met die bananen. Overigens, ook een noviteit. Onze eerste bananaloze fietsdag. Okke vergat ze te kopen, Chris heeft principiële problemen met bananen.
De tunnels is….. echt ….. een …. ervaring. Met 80 in ’t uur. Gigantisch echoënd autoverkeer die onze trommelvliezen teistert. Ik dacht dat Boudi vlak achter ons zat, maar op eens zijn we hem kwijt. Waar is Bou? Uiteindelijk zien we ‘m naderen in het van Chris geleende windjackie. Hij had voor de lange tunnel de bocht gemist, is toen maar buitenom de tunnel gefietst. Prachtige route probeert hij ons te overtuigen……! Rijn legt hem nog eens uit hoe hij bij ons in het wiel moet blijven. Boudi tolereert het college.
De tunnels blijft een verhaal apart. In de lange wordt ik door iemand ingehaald. Gaat voor me rijden op het natte wegdek, sproeit me dus van top tot teen onder de vieze cementdrek. ‘k Weet niet wie het was, maar buiten de tunnel reed iemand met een oranje shirt voor me. Niet veel later snuit Boudi grof z’n door even door. Vlak voor me. M’n bril vol. Wat heb ik verkeerd gedaan…….?
Vanaf 1800m mogen we helemaal afdalen tot weer ergens rond de 800m. Dus weer tientallen kilometers met een ziedende snelheid, kop over kop overpakkend, behalve dus Boudi die Rijns college in praktijk probeert te brengen, en steeds een achterwiel zoekt om achter te rijden. In gestrekte draf dus richting Bludenz, en daar linksaf richting onze slaapplaats in Snkt Gallenkirch. Die weg moeten we morgen dus weer doen, maar dan de andere kant weer op, want eigenlijk hadden we dus vanaf de andere kant naar ons hotel moeten fietsen, namelijk vanaf de Silvretta hochalpstrass naar beneden denderen (na 2uur klimmen) en proberen precies op ’t juiste moment met rokende remmen voor ’t hotel stil te staan. Maar niets van dat alles. Weer keurig langs de rivier omhoog fietsend langs een fietspad welke gelukkig zeer net glooiend vals plat omhoog loopt. Gelukkig dus niet op de drukke weg. In Schruns heeft het regionale boemeltje moeite ons in te halen. Uit voorzorg blijf ik voor een zijspoortje wachten vlak na een wissel. Je weet ’t nooit. Boudi vindt het wel een mooie trein, en rijdt pardoes het perron op. We brullen ‘NEEM MAAR EEN ENKELTJE!!!”. Pas dan heeft ie door dat ie naast het fietspad gemikt heeft.
We gaan effe wandelen dus sorry voor de onderbreking.