Zaterdag……….. le derriere jour.....

Het moest er een keer van komen…. De wekker niet goed gezet…. Dus wel 10 minuten verslapen. Komen we weer veel te laat bij ’t petit dejeuner. Maar eigenlijk missen we daar niet veel aan….. ook daar is ’t hotelluke niet bijster klantvriendelijk. Veel meer dan een karig stokbroodje met confiture is het eigenlijk niet. Kortom NOOIT meer in Hotel La Bastide avec piscine in Valais la Romaine. De rest van ’t plaatsje overigens best de moeite waard. Ik denk vannacht gerommel te hebben gehoord, maar m’n oortjes vertrouw ik niet meer helemaal. Kan ook zijn dat ik Boudewijns geronk aan andere kant gang hoorde. De regen was zeker wel heel nat die ik hoor vallen. De kleding is het issue tijdens ’t ontbijt, en of we de route nog willen inkorten. Afdalen in de regen is namelijk geen fijne hobby. We nemen een sjortkut, en missen een beklimming zo. Bou ziet het niet zitten vandaag, althans op een fietszadel. Te veel last van de slappe delen. Ik moet z’n navigatie overnemen. Dat worden harde discussies vandaag tussen H.Br. te S.met O.v.Br. te S. De ploegleidersauto heeft dubbele bezetting dus dat moet goed komen. We fietsen licht dalend het Rhone dal in, tussen de laatste wijn-, olijf- en lavendelgaarden door. Blijft mooi. Oh ja, en vergeet niet de standaard geknotte plataan toegangswegen tot de kleine stadjes. We zullen ze missen. We verwachten nog één beklimminkje. Dat blijkt een valsplatjesberg ‘La Colombier’ te zijn. Veel bergen die zo heten volgens mij. Ze liggen me wel, maar ik piek te vroeg. Op semi-top wacht ik op de rest, maar we blijken er nog niet te zijn. Nog een lekkere haarspeldafdaling op natte weg…… dus niet fijn voor mij, maar ook niet voor de anderen. Tot nu toe enkele motterige buitjes. En de battle of the Garmins blijft beperkt. In afwijking van de oorspronkelijke route doen we nu Montelimar aan. In ’t Rhonedal wordt het zoals verwacht drukker en drukker. Voor Montelimar raken we zoals verwacht de ploegleiders kwijt, maar spreken af aan de andere kant van de Rhone het eerste dorp aan de D86 een bak koffie/thee te halen. De Garmins slijpen de bits, maar eensgezind rijden Okke en ik in een rechte lijn dwars door ’t centrum van Montelimar, door achterbuurtghetto’s, shopping malls, die alte stadtmitte, etc. over de brug, net een brandweer ontwijkend waar Rijn weer achteraan sprint (rare hobby’s heeft ie). Het 1e dorpje blijkt (ook) een poort de Ardeche in te zijn. Allemaal niet afgebouwde ruïnes. Tot onze verbazing staat 2 seconden nadat we voor Okke’s kodakmoment stoppen de ploegleider achter ons. 300m verderop vinden we een bakkerij. We herhalen onze stunt van gisteren, om een boulanger leeg te kopen…. echter dat lukt hier niet….. OVERMACHT…… te volle vitrines met oven/rheerlijke dingen, al dan niet op te warmen. Na één beet in de lekkereneien…… blijven onze kaken op elkaar geplakt als we naar buiten kijken. Het begint te plenzen. De buien en de wijzen uit ’t oosten blijven voor de eerste bergjes van de Ardèche hangen en dumpen alles wat ze meegenomen hebben. We hebben nog maar 20km te gaan, maar doen dat liever droog. Paraplu vergeten mee te nemen. Als ’t even droog is gokken we het erop, maar nog geen 3km verder belanden we in een wolkbreuk. In planée gieren we een bushok of zo in. Daar blijven we halfuur vergeefs wachten tot het droog wordt. Het is hier nergens vlak, dus ’t water stroomt in rivieren over de weg, krampachtig op zoek naar een rioolput. Gelukkig zitten we net te ver weg van de straat om ons te laten natspatten door agressieve automobilisten die allergisch zijn voor gekleurde regenjasjes. Als de breukwolk anderhalve seconde afneemt tot motteren en we de overkant van de weg even zien, duiken we toch weer de weg op voor de laatste 17km van deze helletocht. Drie seconden later begint het weer te plenzen, maar we hebben geen zin om te stoppen. Okke zet z’n sokken d’r in, en rauwst richting Le Pouzin. We houden 500m afstand achter ‘m, om z’n splash en spray van z’n slippende achterwiel te vermijden. Ik mag lekker rustig achterin hangen omdat ik het (achter)lampie ben. Letterlijk de rode lantaarndrager. Volgens mij deed ie het helemaal niet, omdat de batterij op is, maar alá….. die felgele vessies zien ze allemaal toch nog beter. We knallen een atoomcentrale, militair vliegveld, witte-cement fabriek (of een witte cementfabriek, was niet te zien), nog 3 boulangers gesignaleerd, maar we durven het niet aan. Doorrrrrrr rammen naar de BRUG. Er gaan nog wat middelvingers omhoog naar close passerende campers en opgewonden toeterende standjes, maar dan arriveren we na 805km om 14.32urr over de finsish streep, namelijk de Rhonebrug bij Le Pouzin. De menigte appaudiseerd luid. Rijen dik worden we toegezongen en voortgeduwd tot de dopingcontrole e.d. Hinault staat al klaar om ons langs de lokale hoogwaardigheidsbekleders (de boulangeur en de charcuteur, etc.). De ploegleiding was al gearriveerd…. En heeft het hele hotel ingericht voor onze ontvangst. De ploegleider is zo blij dat hij een rondedans doet van circa 6km. Na een uurtje is hij er weer. Beetje teleurgesteld dat we hem vanmorgen niet hebben afgezet bij Chalet Reynard, om z’n beklimming naar de top van de Fantoe af te maken. Ik had m beloofd te duwen, maar ja, daar wordt ie dan ook weer lui van.
We duiken allemaal in de heerlijke IBIS douchecabines. Een genot na die Franzosische douches afgelopen dagen. We komen weer langzaam bij na die 20km lange wasstraat. De droogfohn aan het einde misten we helaas. Bakkie cafe grand/americain/lait/double espresso/thee gaan er lekker in. De plannen voor morgen worden gemaakt. Door sommigen wordt nog gefluisterd. ‘pssst….. nu de auto in? Zijn we vanavond om half twee thuis’. Ik werp tegen dat het geen pretje is om voor je eigen voordeur te staan, steentjes tegen de slaapkamer raam gooiend om binnen te komen…. en wellicht nog erger….. Daar is iedereen het wel mee eens…. Dus we blijven hier lekker herstellen, en rijden morgen naar huis.