Tappe tre

In een heerlijke zespersoons jeugdherberg (dames)hok geslapen. Boudewijn was alsnog naar de mannenkamer gevlucht toen ie vernam dat ik in ’t vrouwehok zat. Volgens Okke terecht. Kennelijk had ik een herrie nacht. Gordijnen open en de dolle dolomitische pieken gloren in de ochtendzon. Ontbijten op zn hostels. Alles klaar gezet en zelfbediening, geen hartigheid. Maar ’t smaakt allemaal goed. Degelijke tent. Daar willen we nog wel ’s naar toe SAN MARTINO DI CASTROZZA. Ik krijg het beeld van ene Martin die na z’n castratie heilig is verklaard…… omdat z’n ballen licht gaven of zoiets???
Boudi moet z’n geplofte bandje nog vervangen. Auto inpakken…. Gaat nu eigenlijk veel beter dan toen die andere inpakker erbij was….. hoe heette die ook al weer……
Dan naar beneden, 14km afdalen in de ochtendzon, veel tegelliggers, vooral enkele motormalloten die perse moeten inhalen als wij passeren. Eigenlijk moet je ze allemaal een nekschot geven…. preventief. In Mezzano linksaf en gelijk de eerste klim Passo Cereda. Redelijk klimmetje, niet zo lang. De afdaling geeft een deviation, via een landelijk weggetje, smal, soms steil, slecht wegdek, vochtig plekken dus alle kans om op je bek te gaan. Maar het lukt niemand. Dan door naar het tweede hobbeltje, die we eigenlijk niet kunnen vinden. Vage beklimming. Dan afdalen naar Alleghe, waar we enkele curieuze autowissels mee maken. Al voor Alleghe neemt Frank het stuur van Henk over, rost naar Alleghe, stopt nog ergens bij een belvedère, uiteindelijk in Alleghe een prachtig plekje aan’t eind van het meer, met mooie beschilderde kerktoren en onder begonia’s begraven restaurants en hotels. We pikken er eentje uit, en bestellen en masse pasta bolognese met cola…… what else….? zou George Clooney zeggen. Naast deze lekkernijen boden zich nog andere vrijwillige eiwitten aan, helaas vergezeld met enige gifstoffen. Onze zwart/geel gestreepte vriendjes. Maar ja, al lang blij dat deze in Sneek zijn uitgestorven volgens mij.
Dan weer in ’t zadel. Frank achter ’t stuur. Frank rost met de auto naar de top van de Passo Fedaia, daalt af en doet deze beklimming alsnog. De analyse gister was angstwekkend. 16km klimmen waarvan de laatste 5 gemiddeld 12%, waarvan forse stukken 15%. Voor mij al redelijk demotiverend. Ik verwacht niet dat ik deze haal. Iedereen laat me al snel achter. Bad day. Ik bel en app Frank maar die is al in de ziedende afdaling. Even later kom ik m al tegen. De aanloop naar misselijk makende stuk is fantastisch mooi. Maar bij km 4 voor de top gaat mn lichie uit, op exact hetzelfde punt als Henk. We laten de ploegleiding weten dat we bij de stoeltjeslift zitten. We overwegen om in de tussentijd met de stoeltjeslift nog even naar de top van ’t massief te gaan. Maarrr… toch maar niet. Zo missen we de ploegleider.
Na enige nuttige diepzinnige clowneske academische discussies over ik weet niet wat, en een vreselijk veel kabaalmakende UFO, volgens ons een jonge roofvogel die honger heeft.
En ja hoor daar komt Frankie weer aangerost. Fietsjes erin en op naar de 2080m of zoiets. Onderweg bieden we nog een lift aan aan een in blauwgehulde malloot die naast een fiets loopt. Hij weigert glashard… ‘ik laat mn fiets uit!’. Op de top genieten we van ………….. de cola. Ik ietwat gefrustreerd…….. maar de realiteitszin was gelukkig aanwezig. Dat had nog zeker 2 uur geduurd voordat ik naar boven zou zijn gewandeld. CHAPEAU Boudi….!!
Na nog nagenieten van de fantastische uitzichten op al die bruusk rondgestrooide typische dolomiti piekies en het nagenoeg lege stuwmeer bovenin hup de afdaling in. In de tourhistorie staat deze bekend om zn supersnelle afdalingen tot over de 100 km/u, maar na twee bochten stranden we achter een file van de ‘Met MAX op vakantie’-bejaarden. Met suf gangetje van amper 40 kachelen we met rokende remmen naar beneden. Bijna daar kan Rijn zich alsnog niet inhouden en spurt toch een autootje of tig voorbij. Totaal zinloos, maar ja, zo’n jongen moet ook zn agressie kwijt. Dan het gebruikelijke groepsproces, ik vertel de ander waar ik vermoed dat het hotel zo’n beetje zal zijn en hoe je er moet komen, en … hoe vertellen we dat aan Auto 1. Bijkomende moeilijkheidsfactor is dat het BOMMETJE vol is in Canazei. Wat moeten al die mensen hier? Wat is hier te doen…? Behalve dat wij er natuurlijk finishen vandaag. Peloton is even gescheiden, maar na de hereniging fietsen we fluks over een fietspad vol met strontvervelende wandelaars naar het hotel Rubino in Campitello di Fassa... effe voorbij Canazei, welke we vrij vlot vinden…. Nu auto 1 nog. Ik krijg de belangrijke taak Henk vanuit het eivolle dorp naar ’t hotel te loodsen…. Maar ja, vind eerst Henk maar. Na enige tijd posten op ’t dorpsplein ontwaar ik ’t door rood vervangen gele shirt van Henk. Ik duw Henk met auto en al de goeie zijstraat in. Bij hotel aangekomen krijgen we te horen dat de hotelier in zijn wijsheid heeft besloten dat we in de dependance kamers hebben, Hotel Bellevue. Volgens Rijn het hotel dat ze oorspronkelijk hadden geboekt. Fijn. Weer terug op de fiets en terug naar Canazei. Hotel Bellevue heeft geen Belle Vue meer, volledig ingebouwd. De bediening is uien. Een ‘social return’ figuur helpt ons…. nou ja…. helpen. Het is trekken. Fietsen staan paar uur buiten, want de manager is er niet, kamers zijn klein, de douches waarin je je kont amper kan keren (nou is dat bij mij snel het geval…. toegegeven). Maar na een uurtje zijn we redelijk gesetteld. Doesje, wasje, (geen drankje in dit hotel natuurlijk), fietsen toch in de bunker onder in het hotel. Dineren doen we dus zeker niet hier. Wifi moet je voor betalen, hebben we al 5 jaar niet meegemaakt. Wat ’n doffe ellende hier.
Snel ’t durp in voor de inwendige MAMIL’s. Pizza was gisteren goed bevallen en is het eerste wat we vandaag tegenkomen. Toffe tent, vlotte bediening waar ze hier (gemiddeld genomen) wel goed in zijn. Rondje pizza en knakworst met friet voor onze academische clown….. tjaaa …. dit begint wat clowneske vormen aan te nemen. Maar ’t smaakt allemaal prima, inclusief de toet, voornamelijk verbrande crème.
Bij terugkomst treffen we de iets toeschietelijker gerant en krijgen we de paspoorten terug, en een access code WIFI (eerste 2u is nog gratis, whoeppie).
Dus snel op de blog zetten nu.