Jour 1 - Nous fietsuh noar’t oost’n de Murat

9 juni zondag – fietsdag 1 – Nous fietsuh noar’t oost’n de Murat
Ja, en dan moeten we dus echt weer op de fiets….. Inmiddels 8 jaar verder dan toen we met deze traditie starten….. omdat Okke jarig was en zo nodig iets leuks moest doen. Mirjam wilde ‘m volgens mij gewoon een week het huis uit hebben. En kennelijk beviel dat goed….
Anyhow, gevolg dus wel dat vandaag jaargang 8 is gestart. Een lustrum nadert weer. Maar nu…. Iedereen schijnt nachtelijke avonturen te hebben beleefd, met name om in het stikdonker de plee te vinden was niet zonder risico’s. Blauwe tenen; onvrijwillige bedgenoten; frontale botsingen….. om maar een paar risico’s met hoge kans te benoemen. Maar… iedereen overleeft het, en verschijnt gezond aan het ontbijt. We hebben de tijd in eigen hand….. nog genoeg fourage aanwezig van het reisproviand om ook dit ontbijt te overleven. In de omgeving weinig winkels te bekennen die open zijn op zondagochtend. Ons verblijf ligt al op ca 1100m hoogte. Wat je niet echt verwacht, hoewel…. ’t Heet niet voor niets een Massief, dat kennelijk centraal ligt (?). De keuze is gevallen op een tochie richting ’t oosten met een mogelijke lunch in Massiac. Het is gelijk op af - op - af - op - af……. Ed C. Tera. Maar het landschap is verbluffend…. Hoogvlakte, fantastische vergezichten, zelfs met restjes sneeuw op de hellingen van skigebied Super Lioran(max 1800m hoog). Het weer is minder dan voorspeld, en zelfs terwijl de lokal ‘buienradar’ zon geeft fietsen wij door de regen. Met de Franse Pyt Paulusma hebben we het dus gelijk wel gehad. Maar de luchten maken het landschap alleen maar dramatischer. Alle veldbloemen staan zowat in bloei, dus met de enkele sunny spells is het zicht fantastisch. Beetje vergelijkbaar met Baskenland, hoewel daar minder gecultiveerd, en wat steiler dan hier….. (tot nu toe). Iedereen heeft z’n pijntjes. Okke z’n rug doet ff niet mee, dus moet zich wat koest houden. Rijn voorbereiding is natuurlijk weer zwaar klote, dus die fiets bij alle beklimmingen de eerste 50km voorop. Daarna rode lantaarndrager…. Wim knalt net als vorig jaar met z’n naaimachinetempo continu voorop. Als ik vergeet dat het zwaarwerk is bergop dan kom ik goed mee…. Tot het moment dat ik me weer realiseer hoe zwaar ik wel niet ben, en dan sta ‘k gelijk weer stil. Maar dat wordt wel weer beter komende week. Maar eigenlijk is het allemaal genieten. Met een heerlijke afdaling, brede en rechte weg met goed RWS asfalt, landen we in de zondagsmarkt van Massiac. Gezellig druk. Midden in ’t centrum rijden we ons lunchterras op, en stellen we onze fietsen tentoon. Kunnen we de kosten nog wat drukken met de fooien. Dat valt echter tegen. Lekker onder de zonwering tafeltje voor vier met uitzicht op ’t kloppend (markt) hart van Massiac. Genieten. We overwegen nog wat meloenen te kopen, maar onze koerstrui-pochets zijn wat te klein. En om ze gesneden erin te stoppen geeft een enorme wolk muggen op de terugweg om ons heen. Hoewel…. Kunnen ons natuurlijk niet bijhouden. Helaas begint, de reeds genoemde, bui z’n lading te legen boven Massiac. Zonwering wordt regenscherm. Het wordt heeeeel gezellig druk, want ’t hele dorp wil schuilen in ‘ons’ etablissement. Eten is prima, serveerstertjes ook (allemaal zusjes en moeders). En je gelooft het niet…. We staan op, betalen, en de regen stopt. Weg is wel nat, dus afstand houden van elkaar, iedereen is z’n asssaver (tja, wat is dat nou weer) vergeten, dus allemaal een bruine rugstreep en gezicht vol met franse modderspetters.
De route blijkt nog een klein dissonantje te bevatten. Op hoogte eindigen we op een gravelspoor. Een kleine improvisatie brengt ons na enige bonuskm’s weer op het juiste en rechte spoor. Overigens spot ik daar wel een joekel van een roofvogel op ’t veld, waar 2 roofvogels naartoe duiken. Die 2 zouden we in Nederland al groot vinden. Wat ’t is….? Arend of een (vale(?)Gier….. effe zoeken op internet, als die ’t weer doet. Snel zitten we al weer in de buurt van ons thuishonk Laveissiëre. Dwars door Murat ons stad van omvang in de buurt. Angstig kijk ik naar het grote Christusbeeld in ’t centrum waar we tegen op kijken. Volgens mij hebben we vanuit ons huisje uitzicht op dat beeld ver beneden ons. Moeten we nog zoveel klimmen terwijl we er bijna zijn ???? Ja dus….. een heel akelig smal weggetje met percentages tussen de 15 – 20%. Mij te machtig. Met mn nieuwe trappers en schoenen kom ik niet meer op de fiets omdat ik niet op tijd kan inklikken, en dan dus om val….. pijnlijk en een mentale deuk in m’n klimmoraal. Zelfs Rijn lukt het wel….. Toch als laatste bij ’t huuske…… Maar …. Inmiddels al een hele tijd in de zon….. Op ’t terras wordt de briefing gehouden, en wordt ’n rondje 360graden feedback gehouden om iedereen (per slot allemaal concurrenten) de put in te praten. Bij mij niet zo moeilijk. Morgen krijg ik ze wel….. gnah gnah gnah…..
Nu ff wachten op internet verbinding want die ligt er uit.
Overigens worden na terugkomst de thuisfronten op allerlei wijze van de resultaten op de hoogte gesteld, wat tot een merkwaardige identificatie check leidt. Of ik wel de Harry ben die volle neef is van de man van de moeder van de vriendin van de dochter van Wim…..? De sleutel links zijn een paard en de naam van die moeder….. Ben benieuwd of ik slaag voor de test….. en of ik daar dan blij mee ben.?
Eten is – as we speak – onderweg. YinYang boontjes hebben we gehoord van Okke. We zijn benieuwd. Als ’t half zo lekker is als gisteren …. dan is/wordt Okke unaniem (behalve hijzelf waarschijnlijk) tot onze permanente kok gebombardeerd……
U wordt op de hoogte gehouden……