Jour 2 - Pwie de Marie en nog wat kleinere zusjes.

Sorry.... 't is een lange....

Om zes uur vliegen Rijn en ik omhoog in bed. Welke taak hadden we ook alweer…… in de gang botsen we…. Weet jij het nog?? Eerst maar bakkie doen….. Goh broodje erbij zou niet verkeerd zijn…. YESSSS …. Dat was het. We zouden naar de boulanger. We trekken onze fietskleren weer uit, en trekken onze nette pinksterkloffie aan. Met waterige wolken en waterig zonnetje dalen we af naar Murat. Vinden de enige boulanger die open is. Gelijk gebekvecht over hoeveel van alles we mee willen nemen, onder toeziend ook van de minzaam lachende bediende. Ik win…. slechts 2 chococroissantachtigs. Rijn wilde er wel 10…. Als rentmeester moet je op de kleintjes letten. Ennnn weer terug. Uitstapje via Laveissiëre centre. Beter cycable dan de route gisteren. Onthouden. Dan het uitnemende ontbijt ….. Rijn ontvangt met stijgende verbazing een post van een opdrachtgever…. Of Rijn fietst met ene Harry die ooit 35 jaar terug in Heemstede in de kost is geweest bij een familie Havelaar en met de baas des huizes diverse trips heeft meegezeild in een Silvren Swaen en een Siranah….. wat die laatste dan ook mag wezen…. Klinkt als een hindoe-god. Na enige afstemming met Rijnl zou het kunnen dat er een nieuwe Harry-connection is ontdekt.
Overigens meldt hij ook nog dat Casper zeer teleurgesteld is over mijn animositeit jegens zijn fiets. Fiets heeft geklaagd en zit nu in ‘n depressie.
Oh ja, speciaal voor Miriam……, bewijs hebben we niet, maar we denken toch met aan fantasie grenzende onwaarschijnlijkheid dat het haast wel een vale gier moet zijn. Vraag alsjeblief niet waarom..?
Overigens haar eega heeft het zeeeer moeilijk vanochtend. De rug weigert alle diensten, en scheelde niet veel of hij was her en der in ’t huus onderuit gegaan. We leggen alle paracetamol; ibuprufen; diazepam en al die andere zooi bijelkaar…. Maken er een mooie cocktail van, mengen het stiekum door zn koffie en voorspellen hem dat het allemaal vast beter gaat na n paar minuten fietsen. Nou, en dat klopte ook. Bijna alle bergen als eerste boven….. als je de anderen die eerder waren niet meetelt.
Het tempo ligt laag bij de heren. Mede door de boodschappen die gedaan moeten worden, deels door de stortregens die af en toe voorbijkomen, en de schepen met hemelwater in file voor ons dal liggen, zo zien we vanuit ons raam met ‘prachtig’ uitzicht. Om 10u durven we toch met wat regenkleding resp. -voorzieningen onze neuzen buiten het erf te steken.
Uiteindelijk voor de beklimming van de Puy de Mary (1680m) – het dak van onze fietsweek – ook bekend onder de naam Col de Peyrol zien we prachtige luchten, met de zon en dreigende regen/onweerformaties. Helaas bij de eerste top – col de Serré – is ’t uit met de pret. De mist en regen (meestal mot) begint en eindigt de volgende 3 a 4u niet meer. De top van de Puy de Mary schijnt prachtig uitzicht te hebben….. en dat klopt…. bij nader onderzoek op internet. Wij zien amper de andere kant van de weg. Snel reepje en kouwe chemische bidon inhoud….. en door naar beneden.
Om de beurt hebben we Okkewacht (achter ‘m fietsen) in ’t geval hij van zn fiets valt als de cocktail is uitgewerkt. De cocktail werkt helaas niet op z’n achterband. Na 3 bochten in de afdaling hoor ik ’n zachte knal (had m’n oortjes gelukkig niet in). Band explodeert. Met vereende krachten en fietspompen, en creatief binnenband scheuren, krijgen ik Okke weer op de fiets met 5 bar in zn achterwiel.
We zitten nu aan de noordkant van de bergrug….. tot we de zuidkant weer zien blijft ook de regen. Gelukkig veel bomen aan deze kant die wind en water wat temperen. Na ca. 30km vinden we bij de zoveelste bordje van een col (staan bij elke kruising, top of niet) een eettentje dat open is. Daar moet je altijd misbruik van maken en de tijd is er ook naar. Inmiddels zijn we doornat en verkleumd. Petit dejeuner. Duurt even voor we de werking van de deurkruk doorhebben, net als elke volgende klant, maar dan ben je ook zeker van een tafel. Bewonderende en verbaasde blikken van de gerant en andere klanten. Wat een sukkels zie je ze denken. Ik moet zeggen we hebben ook deze 2e dag nog steeds geen andere fietser op racefiets gezien. Dus misschien …. hebben ze gelijk. Gelukkig kan ik pinnen. Gelukkig weer op de kleintjes kunnen letten…. ’n karige lunch.
Buiten begint de ellende. Ze (die anderen) willen de route niet uit fietsen, maar een verkorte route…. Terwijl zij allemaal winterkleren aanhebben, en ik in korte broek fiets (m’n benen zijn fantastisch schoongespoeld). Ik spit het onderdelf. We moeten de D35 nemen en dan ooit … als we het halen … de D17 …. en dan naar huis…..
We plonzen verder door ’t zompige noordelijke bossen van Pwie de Marie. Af en toe wordt het zelfs droog. In hoog tempo volgen de beklimmingen en afdalingen elkaar op. Het klinkt merkwaardig maar iedereen smacht nu naar ’n beklimming…… kun je tenminste opwarmen…. De afdalingen zijn wat dat betreft een hel (maar dan omgekeerd). Onderweg flits ik in de afdaling een fata morgana voorbij…. Een man op blote voeten (op ’t asfalt) met paraplu en aan z’n hondelijn een ezel met bepakking. Back-packen op zn Frans’? Ik check ’t bij de anderen…. Maar ik had het goed gezien.
Langzamerhand draaien we naar de goeie kant van het massief en komt een einde aan de karrevrachten wolken gevuld met gekoeld sprankelend bronwater. Gelijk een stuk vriendelijker landschap, uitzicht en zonnewarmte. En eindelijk enkele afdalingen op volle snelheid, zonder te remmen en lekker 2 of meerdere vingers in welk neusgat, of welk ander gat, dan ook. Inmiddels heeft de geïmproviseerde reparatie van Okke’s kapotte velglint het begeven en volgt een 2e plof. Gelukkig nu in een lekker zonnetje. We genieten van deze pech. Dan weer door. Inmiddels bij elke kruising een discussie over het al dan niet afwijken, aanpassen, theoretische benaderingen van mogelijke routes, etc. Dat geeft uren tijdverlies. Gelukkig weet ik steeds een wijziging overtuigend door te duwen, om zodoende te zorgen dat de ingekorte etappe uiteindelijk juist langer wordt. Kijken of het lukt. In weer een lekkere sunny afdaling, krijgt iemand anders nu een beurt met een prettige zonnige pechgeval. Wim!!! Ik ben er als de kippen bij om ook hier assistentie in de warme zon te verlenen. Okke en Rijn hebben pech, die staan in de schaduw 500m verderop. Sukkels. Bij één van de laatste kruisingen weet ik ’t kwartet te overtuigen dat we toch echt nog een laatste steile klim moeten doen. Enige manier om thuis te komen. Ook dit gaat er in als zoete koek. Kennen jullie die mop van die overstekende moutons? Nee hé….! Nou dat klopt….. ze kwamen niet. Sta je kwartier voor niets te wachten….. maarrrr…. wel weer lekker in de zon. Maar toch, die berg van Bertus, 5km 10 tot 15% Klere ding. Rijn zakt langzaam in elkaar, want we zijn allang over z’n limiet van 50km is. Nog verbazend dat ie ’t zolang volhoudt. Maarrr…. Ik krijg ‘m nog wel op de knieën. Eindelijk over de laatste bergkam heen, en de laatste afdaling naar de grote(re) weg richting Murat…… Da’s nou jammer…. Geen rekening gehouden met Le Lioran. Ski station, waar een mooie tunnel is gegraven… maar niet voor fietsers. Toch NOG een laatste klim…. Rijn nu bijna helemaal dood…. YESS!
Maar dan ook nog een afdaling als een racebaan. 2x2 stroken, lekker rustig. Na de Okkewacht van vanochtend heb ik nu Rijnwacht. Ook al zou ik er voorbij willen dan zou het niet lukken zo breed is ie, en zo zwalkt iet over de weg. Moet m steeds terugduwen naar ’t midden van de weg.
WE naderen eindelijk ons huuske te Laveissiëre. YESS….. NOG een laatste klim …. Naar ons huuske. Uitgeput stort ieder in een (plastic) tuinzetel…. Uitgeteld….. EN ja hoor……. YIPPEAH…. 2km meer dan oorspronkelijk gepland in deze etappe…. Dat zal ze leren….. Mijn koersen inkorten….!!!!
Over tot orde van de dag. Rijn en ik doezen, en Pizza emporter halen in ’t durp. Helaas dat wordt m niet. Alles wat in de telefoongids staat is failliet of dicht. Dan maar weer terug om overige luitjes te halen voor een restaurantje. Ook dat wordt m niet…. Keukens dicht om 20u. Dan maar de Mac in St. Flour. 20km verderop. Maar dan weet je ook zeker dat ie open is, en wat je krijgt. Binnen 15 sec. 4 BigMacMax ingetoetst, en binnen 5 minuten geserveerd. En binnen 2 minuten op. Afblussen met 3 varianten eis. Terug naar huus….. en iedereen stort in. Alle social media stuff regelen, en net voor 24u mogen we slapen. Overigens…. We hebben besloten dat het morgen regent hier, en dat we niet mogen fietsen om dat we anders ziek worden….. voor zover we dat al niet zijn….. Oant moarn….!!!