..... la douce France .........

Hopelijk een keer een normaal dagje. Maar ja, wakker worden in een slaapzaal van 20 personen is al niet normaal. De eersten beginnen rond 5u al onrustig te worden, want de wandelaars willen vroeg op pad. De eerste mobielzaklampapps waren als fantoompjes door de slaapzaal. Onze wasjes zijn (voldoende) droog. De routine begint z’n werk te doen. In rap tempo ieder zn spullen klaar en naar beneden gesjouwd. Nog een goed ontbijt gescoord in de gelagkamer waar een gezellige drukte heerst met buitenlanders uit alle hoeken en gaten van de wereld…… en 6 fietsertjes. Fluks de auto ingepakt en up we go…..!!! Een 3-tal dit keer. Wim offert zich op om David op de top van Puerto de Larrau af te zetten….. lekker in het zonnetje ……. uit de wind ….. ver bij een tunnel vandaan z’n tunnelfobie te ontzien. Wim weer op ’t fietske naar benee tot ie ons tegenkomt….. het is allemaal zo slim gepland…. Niet te filmen …. Lijkt wel of er slimme mensen in ’t pelotonneke zitten. De paar pukkers voor de Larrau leveren toch ruim 700 hm op, voordat we aan de Larrau beginnen. Oh ja, Henk nog een lekke ketting. Ik denk te veel dry lube gevoerd. De uitzichten worden steeds machtiger en prachtiger….. De overgang van de Baskische heuvels in de uitlopers van de hoge Pyreneeën cols. Met allemaal dreigende potentiele donderbuiten erboven met blue spots….. Erg fotogeniek…… als je tenminste een goeie camera bij je hep. Waar is een Miriam als je er één nodig hebt. De kodak momenten volgen elkaar dan ook snel op, hoewel soms is het een vermomd krampmomentje. Vlak na Ochagavia vinden we elkaar. Overigens geen enkel gezellig koffietentje op dit vroege tijdstip….. oh wat zijn we toch goed bezig dat we zo vroeg al op een koffiemomentje zitten te smachten op deze hopelijk incidentloze daggie fietsen. De Larrau fiets lekker weg, maar Wim waarschuwt al voor de kou en de mist de laatste kilometers….. Gelukkig brandt de zon zoveel weg, dat het beperkt blijft tot de laatste 50 m. Laat dat nu precies de plaats zijn waar de slimmerikken de auto parkeren. Vlak na de tunnel….. maar ja…. David durft natuurlijk niet meer door de tunnel terug. Okke moet dus met z’n dronehutkoffer terugfietsen om de flitsende drone rapportage op te nemen van met name ook het adembenemende uitzicht Spanje in….. want deze pas ligt precies op de grens van Frankrijk en Spanje…. Moet je nagaan…. gewoon 10 C verschil tussen die 2 landen. Tot de auto gaat ’t prima, maar zo gauw ik afstap raakt de kou me als n trap in mn maag. Wim en David rammen een halfstokbrood met serranoham door m’n strot, moet in de auto zitten, maar daar mag ik dan weer niet eten WANT HET ETEN KRUIMELT ZOOOOO…… de zeurpiet….. hij begint weer (te veel) praatjes te krijgen. Vandaag moet ie voor controle naar de dokter….. ik hoop dat ik alsnog m’n amputatiesetje mag uitproberen die ik standaard in m’n zadeltasje bij me hep. Je weet maar nooit. Overigens heeft Henk weer de rol van Ambulancebroeder overgenomen. De afdaling is strak, dat wisten we al…. Veel stijler dan de kant die wij klommen. Bovenste stuk – onder de mist/wolken – is mooi door het fantastische landschap in de zon en schadum EN de paarden en schapen met bel, waar we tussendoor moeten slalommen….. Eén schaap rolt gezellig een stukje met ons mee naar beneden, evenals enkele veulens die zonder angst de steile hellingen af galopperen. Daarna wordt het vervelend. Hellingen continu van rond de 10% met onzichtbare kuiltjes waardoor ik continue wordt gelanceerd met een luttele snelheid van 50/u. Heel vervelend. Met kramp in m’n handen kom ik beneden aan. Larrau valt tegen, geen restaurantje voor de lunch. Gelukkig 5km verder wel met een pseudo Nederlands sprekend personeel. De pizza voor de fietsers en de crêpes voor de ambulantjes smaken goed. Evenals de giga bellen cola. Tientallen toerfietsers komen van de andere kant omhoog gefietst…… nog niet wetende wat ze te wachten staat……
Dan weer door. Thuis vonden we het handig nog even een lusje door ’t oosten te maken. Is ook een prachtige landelijk weggetje……… waar we echter toch gevonden worden door één van de buien die al de hele dag boven ons op ons zaten loeren. Binnen 5 minuten zijn we zeiknat, en kanoën we na nog een pittige 15% klim naar beneden over ’t smalle weggetje (beekje). Levenslink. Toch volgende fiets met schijfremmen. Na ’t lusje komen we weer op de droge hoofdweg uit waar we van afkwamen. Goeie keus geweest??? Ik vind van wel, want anders had ik m’n ass-saver (spatbordje) vanmorgen voor niets gemonteerd. Na nog een abuisje in de route, ‘korte’ zigzag route door en om ’t dorp die veel extra hoogtemeters levert, maar ook niet meer dan dat. Toch naderen we de B&B en de ambulantjes. Zij hebben al ingecheckt en checken ook nog effe de dokter in ’t dorp. Amputatie risico moet opnieuw geëvalueerd worden. Onzin natuurlijk, gewoon doen….. Na enkele km’s proberen we op aanwijzing van David en Henk eerst in te checken in de Marie (het gemeentehuis}. Op tijd bedenken we dat de burgemeester geen kamers verhuurt, en fietsen nog eindje door. Eindelijk dan toch op de plaats van bestemming….. Lacarry-Arhan- Charitte-de-Haux…..??? Wie bedenkt in hemelsnaam zo’n naam. Nieuwe wedstrijd voor morgen….. wie weet minstens 2 woorden van de naam zonder terug te kijken…… is ons minstens 5 stickers waard. Snel de kilo’s modderspetters afspoelen (fiets en mens). Organiseren…. en ons realiseren dat de route vlot doorgefietst is. Om halfvijf zijn we er al. Vorige dagen met moeite voor zes uur, meestal later. En…. m’n eerste centennial na m’n hartverzakkingsgedoe….
We bereiden ons voor op het diner. Okke terroriseert de buurt met z’n drone tutorial…. Alle honden en katten vluchten het dorp uit….
Wellicht later meer….. een diner kan best nog avonturen opleveren….. Oh ja, ik heb pech. Dokter zegt dat de vinger mag blijven. Hechting ziet er goed uit. De overdreven halve kilo verband moet – helaas voor David – vervangen worden door een simpel pleistertje.