......... de middelste dag .........

Na een nacht met een zeer onrustige Wim in een twijfelaart(je!!!!) op de 4e dag aanbeland. Het schijnt…. dat David en Okke vannacht nog weer teruggekomen zijn. Via de app. wel op de hoogte gehouden van de omzwervingen van onze groeps ambulance. Eerst in ziedende vaart achter de gerant van ons hotel Bereau aangescheurd naar Lesaka center. Het ziekenhuis is slechts een EHBO post, waar ze David echter lekker verwennen met naald en draad en prikjes tegen de pijn (?}. Op de foto lijkt ’t of ie zwaar onder de lachgas zit….. maar mogelijk verpleegster effect. Voor de schouder verwijzen ze David toch door naar het ziekenhuis in Irun - start van onze tour. Terwijl de rest van ’t peloton – Wim, Henk en ondergetekende - genieten van volle cola glazen (de fris glazen is ook nog n dingetje hier) en een (Heineken) Biertje voor Henk (ook een dingetje), scheurt onze groepsambulance ons voorbij de ander kant op. Drie uur wachten op ome dok……. Maar de bofkont treft het weer….. tante dok….. en jong……….. en …… tuuttuut… (Lydia censuur)….. Nieuwe verwen partij, maar ook met goed resultaat, niets gebroken. Pak medicijnen mee, via een gevangenis loketje in ’n donker steegje. Totale oogst na matpartij met beer: open vinger (nooit beer hand geven); blauwe plekken schouder (nooit schouderduw aan beer geven) en wat schramm’m en bult’n …… Daarna een ijsje voor de grote vent, heeft niet gehuild bij de prikjes. Wim bracht het nog op bij aankomst de wonden te bewonderen, maar ik was helaas in coma en genoot van die 10 minuten afwezigheid van Wim.
Vanochtend iedereen toch weer op normale tijd bij ’t ontbijt….. nou ja …. behalve David… mocht 7 minuten uitslapen…. Nou ja ….. volgens mij tijd nodig om z’n t-shirt met italiaanse pasvorm met 1 hand aan te trekken. Ontbijt is basic….. erg basic. Geroosterd oud brood, koffie en jus. Verder prima tent, want ze waren zeeeeer behulpzaam (zo blijkt later nog). De scenario’s worden doorgenomen, maak je borst maar nat. Eerst het issue autosleutel. De hoofdsleutel is foetsie……….. geen idee waar hij is….. de klokken worden teruggedraaid en elke seconde gereconstrueerd. Er vallen hartige woorden….. maar dat is wel goed, want we hadden allemaal veel zout verloren….. Alle tassen en kamers 3x overhoop gehaald. Hotelmanagement ingeschakeld…. NIETS NIETS!!!! Langzamerhand daalt de acceptatie in van het emotionele verlies van dit aimabele stukje digitale technologie. Eigenlijk nog veel erger dan de bokspartij van David. Met dubbel veiligheids proces afgeroepen op de handling van de resterende reservesleutel gaan we toch maar op pad. Het scenario is als volgt: Allen (5 min 1) doen top 1 en top 2 (pittige kuitenbijters tot 16% maar prachtig landschap); Wim fietst terug naar hotel (doet top 1 nogmaals, maar nu van andere kant); rest peloton fietst door naar Elisonde. Wim rijdt met David naar Elisonde voor gezamenlijke luns; Allen (min David) dan door naar dak vandaag de top 3 Puerto de Artesiaga (990m). Dan Henk naar beneden om auto met David te halen. David boodschappen gedaan. Auto met inhoud en rest peloton allen door naar top 4, 5 en 6 met finale Espinal (Hotel). Hoe anders zal het lopen. Op top 1 geef ik het al op; ik terug om David op te halen, over een vreeeeselijk vervelende steile weg vol gaten, met kramp in m’n handen glibber ik naar beneden; Met de auto racen we langs de dezelfde weg achter peloton aan over zeer smalle en giga steile paadjes. We moeten er niet aan denken om hier in afdalingen tegenliggers tegen te komen; links en rechts MAAR OOK voor ons de natuurlijke obstakels gefotografeerd. 500m in file achter 3 Pyreneese paarden aan gesjokt die gedecideerd hun veulen tussen zich in hielden midden op de weg. Schatjes. Minigeiten die een subtop bewaken. Schilderachtig. Maar we gaan doorrrrrrr…. De navigator wijst me feilloos de weg naar Elisonde, maar ik negeer z’n aanwijzingen. Elisonde vanuit het Oosten benaderen is veel leuker. Vlak bij een ziekenhuis hebben de mannen een terras met multilingual bediening. Dat ziekenhuis werd nog een probleempje. Simone localiseerde mij met een app als zijnde in het ziekenhuis….. dus enige voorzichtige bezorgdheid over m’n zakje maakte zich van haar meester. Vooral als ik niet reageer op haar app. Maar daar kwam ik ’s avonds pas achter. Dan weer door. Met z’n allen stonden we op de startlijk voor de gezamenlijke beklimming van top 3 (1000m) toen hotel Bereau belde…. Ze hadden de sleutel gevonden die ik had verstopt in de beddensprei en deze in de kast op de bovenste plank verstopt. Beetje leven in deze saaie week brengen. Scenario 26b alternatief C wordt uit de kast gehaald. In de Pelotonsambulance vinden Okke en David elkaar weer en stuiven op en neer voor dat fietssleuteltje, iedereen blij. Gelukkig vond iedereen toch dat we Henk de schuld mogen geven, want hij per slot de pelotons-kop-van-jut…. Rest van peloton richting top 3, de Artesagia. Vlak voor de top veegt de ambulance (met 2 autosleutels) iedereen op. Yippeah…. we zijn weer samen. De top is hoog, maar oersaai. Snel alles maar een sticker op kan, dit helemaal behangen met stickers, en de foto….. Gelukkig nog steeds droog, ondanks de code geel die ons om de oren vliegt. Okke ruilt met Henk en de zwaargewichten duiken de afdaling in. Overigens goed opletten, want morgen komen er kwisvragen hoeveel kilo- en oogtemeters elk pelotonslid heeft gefietst en in welke richting. Wederom prachtige reizen!!! De zon gaat weer schijnen en de helgele afdaaljasjes kunnen na enkele kilometers weer uit. Ik help een spanjooltje aanpikken in ons minipeloton, die op zijn beurt Okke probeert los te rijden. De sukkel. Hij heeft mazzel dat wij ergens naar links moeten, anders had Okke vanavond bij hem thuis mee willen eten. Op zich goed plan, gezien wat hij vanavond heeft gegeten. Na de Artesiaga had ik nog drie klimmetjes in gedachten, de derde was ik vergeten……. en ….. het …… lampie ….. gaat ….. langzaam …. bij …. mij ….. UIT!! De mannen proberen mij nog te knechten, maar dat gaat niet meer. Op m’n tandvlees bereik ik ons Youth & Elderly Hostel in Epinal. Trefpunt voor de Santiago de Compostella wandelaars die met hordes door taxi’s (??????) worden aangevoerd. We hebben een wasmachine, een droog(rekje) en 10kg stinkende fietskleding. Hoe bedoel je een buitenkans. Tevens een sociaal avontuur, namelijk een slaapzaal voor ca. 20 man…. eh….. vrouw …. eh …. alle soorten genders. Eten is onverwachts voortreffelijk met een zeer opmerkelijke ober….. vel over been, vol tattoo’s, piercings, en rasta haar tot voorbij z’n kont. Iedereen smult in de mogelijkheden…. Vooral Okke die twee blikken bonen opgeschept krijgt en z’n bordje helemaal leeg lebbert. We nemen voor de zekerheid de kurk van de wijnfles mee in het geval de turbo af voor het ontbijt of fietsen morgen begint……
Ik ben heel beniewd welke symfonie vannacht gesnurkt wordt en hoeveel stemmig….. gelukkig heb ik 2 bonen uit Okke’s bord gejat, die goed in mijn oren passen……….

PS: Met David gaat alles hartstikke goed, hij heeft alle rollen rond de ploegleiding op zich genomen. Volgens mij gaat hij volgende week een nieuwe auto kopen. Ik zie hem de hele avond al een Toyota boek lezen….