Etappe Flumet (F) - St. Colomban de Villards, tja.

Dag 3, etappe 2,


Wederom excuses voor de vertraging. Ook hotel La Post heeft geen wifi. Dus dagje later.
De tringeltrangel van Boudi haalt mij lieflijk om 6.45u uit mijn intensieve herstelslaap. Hoewel, de hele nacht een aantal keren de afvalstoffen van gisteren moeten deponeren. En dat was kennelijk nogal wat.
Er blijkt eindelijk bediening in het hotel te zijn. Ontbijt is namelijk niet te automatiseren. De routine komt er aardig in, en iedereen is om halfacht bij t ontbijt. En er staat al aardig wat bagage klaar om door onze logistiek manager in de auto gepakt te worden. We zien eindelijk de waakhond, die gisteren toen wij aankwamen de hele vallei wakker blafte vanuit de keuken, waar hij was opgesloten. Hij blijkt 4 nagels en nog twee klauwnagels te hebben aan elke poot, heel apart. Via codes op de voordeur drongen we namelijk het verder geheel verlaten hotel binnen.
Het ontbijt is fabelhaft zoals de fransen zeggen. We bunkeren tot we groen en geel zien. We verwachten ontberingen in temperatuur en vloeistof. De fietsen een drupje vet. Een goed bedoelde route-tip van de hotelier die we belangstellend aanhoren, maar uiteindelijk straal negeren. Denkt ie soms dat we invalide vijftigers zijn of zo? Ons een vlakken aanloop naar de 1e col aanbevelen..... klein minpuntje naast de verder 'uitstekend'.
Na 3 km op de fiets, rechtsaf de Col de Saisies op. De opening van de dag. Het begint al wat te miezeren. Maar we halen redelijk op het gemak de top. Een totaal uitgestorven wintersportoord. Niets open. Dus na 3 liter cola met zn 6'en op naar Albertville. Overigens niet na ook hier het dorpsgezicht te hebben verfraaid met zo'n prachtige KKK-DDD sticker geplakt op n hele vervelende plaats. Voorzichtig met het natte wegdek afdalen. Daar waar ik andere jaren iedereen ver achter liet met afdalen dankzij de mijn goedgezinde zwaartekracht, moet ik het in natte omstandigheden laten afweten. Schijtens benauwd knijp ik de remmen continue tot rokens toe in. De rest snapt er niets van. Onderaan gekomen n stukkie naar de ex-olympische spelen oord Albertville voor de lunch. In het dalend vals plan (40 a 50 km/u), weet David perfect een gat te vinden waar hij besluit zijn achterwiel te parkeren (met die snelheid). En verbaasd dat ie lek rijdt. Maarrr, hij heeft spullen hoor die David. GELE bandenlichters (???), goed pompie en ons laat ie de band er in leggen. Hoe bedoel je logistiek manager. Aangekomen in Albertville, wat geharrewar of we nu aan de west of oostkant van de rivier willen lunchen, kiezen we voor west.
In een vrij chique tent stiefelen we in onze stinkende zooi naar binnen en bezetten de mooiste tafels voor het raam. De gerant durft er niets van te zeggen. Na fiks wat cheeseburgers en pastaschotels (die we amper op krijgen) stappen we naar buiten en worden geconfronteerd met wederom regen. Eerst nog een stukkie vlak om 't eten wat te verteren.
We proberen de hoofdweg wat te mijden en een parallelle route. Dat wordt gelijk afgestraft gelijk 8% omhoog. Daar hebben we geen zin in. Terug. Ook dat wordt afgestraft. Boudi z'n ketting loopt muurvast. Alle fietskennis wordt gemobiliseerd om de fiets weer wat te laten functioneren. Dan maar verder. Frank is gefrustreerd en ziet een busje aan voor een brommer, en demarreert er achter aan. De man neemt wraak en remt op de motor. Frank weet op 2mm achter de bumper te stoppen. Dan de Cl de la Madeleine. 23km lang. Pffffff. Het kost ons, sorry.... het kost mij geloof ik 3 uur. Regen regen regen. Gelukkig niet al te koud, tenminste onder de 1800m. Daarboven wordt het erg kil..... en nat.... en nat..... en nat..... Zoals altijd heb ik weer mijn moment met de locale fauna. Dit keer stikt het op het natte wegdek van de slakken. Om dat we ongeveer met dezelfde snelheid naar boven gaan babbel ik wat met Henris & Emily Escargot. Ze zijn hier op vakantie. Het is hun eerste mooie dag. Het duurt even voordat ik 'm door heb. Tijdens een ravitaillering weten Casper en ik nog iets te spotten op 500m wat volgens ons alleen een wolf kan zijn. Witte staart, veel te groot voor een vos.... helaas geen telelens bij ons. We hebben nog gebruld naar hem/haar, waar die berggeiten rondlopen van gisteren. Dan door. Als laatste kom ik aan op de top...... maar de eerlijkheid gebied mij te stellen, dat niet iedereen fietsend de top heeft bereikt. Ik zal geen namen noemen. Ik wring mijn kleding leeg in een aantal glazen, en giet hot chocolat naar binnen. Verkleed me te midden van de zaak in iets warmers, en maak me op voor de barre afdaling. Met Rijn, Okke en Frank. Iedereen weet dat ik het niet snel koud heb, maar nu had ik het echt heel errrrrrrrg koud. Ondanks de warme kleren. De natte voeten doen me de das om. Onderweg regen regen regen afgewisseld met mist. Wederom rokende remmen (stomend). Met samengeknepen billen (zadel is de helft smaller geworden) kom ik beneden aan, met bijna bevroren voeten. Overigens, hoe geruststellend, ook de andere drie lijken diepvries producten. Om mn opgekropte frustratie (waarover weet ik niet), sla ik Frank's zonnekleppie maar van zn helm af. Dat helpt. Bijproduct is dat ie nou ook wat meer respect voor me heeft.... denk ik. Ik repareer m maar gauw. Maar da's ook weer niet goed. Als ik m vastklik, heeft ie au au. Ik bied weer n kusje aan, maar das ook weer niet goed. Gecompliceerde jonge, hoor. Sterkte ermee Maris.
Overigens snap ik zn stress wel. Inmiddels is hun auto total-loss verklaard hier. Rijdt de familie hier ergens rond in een eend of zo. Vandaag heeft ie moeten besluiten dat de auto niet in Frankrijk het genadeschot krijgt, maar toch in Nederland. Nou ja, dan ben je ook wel even van de kaart.
Nog even het laatste rukkie naar 't hotel in St Colomban de Villards. Stukkie richting Col du Glandon. Die doen we morgen. Was niet zover, zei Okke. (ik weet niet wie het zij, dus zal het Okke wel geweest zijn). Het is even droog geweest, maar pluvius is nog niet klaar met mij. Overigens is het klimmen wel even goed. De kleppers onder ons voorspellen dat je daar wel warm van wordt. Hmmm. Maarrrr... ze krijgen gelijk. Het stukkie blijkt bijna 10km te zijn. De halve Glandon. De ploegleider weet ons pas na enkele km in te halen, vanaf de top van de Madeleine, 20km terug. Zegt dat wat over ons of over de ploegleider. Aangemoedigd door de afstappers stomen we door naar 't hotel. Ik word/werd er warm van. Vooral letterlijk. Stevig klimmetje. Gemiddeld tegen de 8%. Afgepeigerd land ik om halfacht bij Hotel La Post. Krijg een half uurtje om me te verfrissen en conform etiquette voor 't diner gekleed te verschijnen om 8uur. Dat lukt me. Na fietskleding uitgewrongen te hebben, een wasbak vol, gaan we voor het weekmenu in het wederom uitgestorven hotel, maar nu wel MET bediening.
Met laptop, die kuren begint te vertonen, de evaluatie en verkenning van morgen. Met name de afstappers eisen morgen een kortere route. Die was gepland op ca 140km. Na 2x 125km moet dat op dag drie toch kunnen. Maar de sterken onder ons halen bakzijl. We laten morgen de Glandon en Croix de Fer links (eh... rechts geloof ik) liggen. We gaan alleen voor de Telegraph en de Galibier. Maar dan ook tot ca 2600m. Afstand is dan ingekort tot ca 105km. Alleen Casper zal de Glandon zien. Hij stelt dat ie deze week alleen maar mee wilde om de top van de Glandon te zien. Dat laat ie zich niet door een paar mietjes ontnemen. Kortom, het eerste uur zullen we Casper moeten missen. Als dat maar goed gaat.
Het eten smaakt uitstekend, al kunnen we niet overal van vaststellen wat het is. Vijf gangen (incl. koffie) en sommigen tarte aux pommes. We hebben geprobeerd deze te bestellen ala Simone, maar gezien de kwaliteit is dat laaaaang niet gelukt.
Daarna trek ik me terug op mn kamer voor t blog. Frank, de lieverd, bied aan om mijn ketting even op te poetsen. Vergevingsgezind jonkje toch.
Ik hoop de de laptop het niet begeeft, want anders is 't einde blog. Maar dat merken jullie wel.

Tot hoors uit Briancon.