Etappe - St. Colomban de Villards - Briancon

Dag 4

Het bloggen na de zware dag heeft me genekt.... denk ik. Laptop deed erg raar. Spierpijn waar volgens mij geen spieren zitten. Weer twee rooie (open?) striemen op mn kont. Mn standaard erfenis van in de regen fietsen. Hopelijk vandaag geen last van. Maar..... niet klagen...... ik wordt om 6 uur al gewekt door, nee niet Baudi 's getingel, maar door t zonnetje in 't oosten. Heerlijk. Strak blauwe lucht. De spierpijn is gelijk n stuk minder. Alle zooi ingepakt. Voor al de natte van gisteren, want dit hotel had geen was en droog voorzieningen. Wie heeft dit hotel geregeld? Jan? Nee, da's flauw. Mijn poezelige lichaampje is nog wel als een idioot aan t herstellen van inspanningen van gisteren. En ik blijk niet de enige. Hoge hartslag. Trillende spiertjes her en der.
Fluks alles gepakt, beneden in de hal gedeponeerd. Nog even buiten de frisse lucht gesnoven in de wereldstad Sainte Colomban de Villards. 6 huizen, 2 hotels, en een stadhuis. Waar ik op de deur een prachtige sticker heb geplakt. Petit dejeuner et formidable. Oh ja, Hans. Bedankt voor je Franse stijl workshop. Maar ik moet je bekennen. Er zal weinig van blijven hangen. In m'n geheugen, toch al niet sterkste punt, beklijft deze dagen niet veel in deze ijle lucht. Alle energie gaat richting vlees tussen knie en heup. Oh ja, en de handjes die de remmen mishandelen. Terug naar 't eten. Niet onbelangrijk. Hoewel weinig over te vertellen. Genoeg voor iedereen, om de vlammende eerste afdaling in te gaan. Hmm, alsof je daar energie voor nodig hebt. Oh ja, remmen. In La Chambre rechtsaf richting een hele hoop Saint-nnn-de Maurienne's. Er liggen er wel 10 op een rij. Vindt je 't gek dat we iedere keer bijna de verkeerde col beklimmen. Waaronder de Croix de Fer, die we juist niet wilden. De weg is niet geweldig gezellig. Pal naast de autoroute richting Val Frejus. Maar ja, als er van die watjes meefietsen die de Glandon niet aandurven dan moet je wat. Gelukkig waagden ze het niet om te zeuren over de weg. Baudi had het even moeilijk toen we na 10km dalen plots toch een stukkie moesten klimmen, en de mannen voorop in t zelfde tempo door kachelden. Rochelend en met draaiende ogen valt ie boven aangekomen van de fiets af. We noemen het netjes hyperventileren. Nou hebben we gelukkig altijd een fietspomp bij ons om dat ventieltje weer te vullen, dus hij zat snel weer op de fiets. Door langs de l'Arc stroomopwaarts tot St.-Michel-de-Maurienne. Belangrijke meneer die Maurienne dat er zoveel plaatsen naar hem zijn vernoemd. We mogen rechtsaf. We doen een sanitaire stop bij 't eerste fietspaaltje van de Col de Telegraph (18km). Die is dus pittig. De eerste km's allemaal 8 a 9%. Als dat maar goed gaat, want de hele ochtend zit ik al tegen kokhalzen aan. Mn maagje is er niet helemaal mee eens vandaag. Maar ik hou het binnen. Je bent ook te gast in zo'n land, om dan zo'n prachtige weg onder te ......., waar die motoren dan weer over slippen het ravijn in. Geeft zo'n rommel.
We stijgen tot de top. Hebben gezellige onderonsjes met andere toppertjes (tot ca. 75jr) en genieten van het nog steeds stralende weer. Als goden in Frankrijk voelen we ons. Dat zijn we natuurlijk ook. Een beetje. Dan een flitsende afdaling van wel 3 km naar Valloire, voor mij de een weerzien. Ooit geskied hier. Dat gaat komende dagen vaker voorkomen, want in deze regio kun je goed skien, zonder de heisa van de popi jopi oorden. We vinden het goed genoeg om te lunsuh. Maar ja, vindt in het in-between seizoen maar eens een restaurantje dat open is. Maar... we vinden er een. 6x spaghetti bolognese en een keer pizza. Alle dagen zijn we uniform, met een uitbijtertje. We zien er wat tegen op om met de volle magen de volgend 18km klimmen te doen naar een niet mis te verstane 2840m. Boven NAP. Zegge: achtentwintighonderenveertigmeter. DE GALIBIER. Dat u het niet vergeet. Iedereen weet zn tempootje inmiddels beter te vinden dan de eerste dagen. Gestaag, en geholpen door de strategische cola en bananen ravitailleringen van Casper, naderen we de boomgrens en de sneeuw. We komen talloze standbeelden van hero's de velo's. Al dan niet door de epo al heengegaan. Af en toe kijken we omhoog, en vragen ons af of we echt naar dat huisje nog honderden meters bovenons moeten fietsen, volledig in de sneeuw. Boudi, David en ik vechten om wie als laatste de top mag bereiken. Ook deze strijd win ik. Maar... zonder 1 kotsje haal ik de top. Even feestje vieren. Genieten van het uitzicht van honderden kilometers beide kanten op. Nog steeds geen wolkje, nou ja, een paar schaapjes, aan de lucht. De camera's gaan aan voor de afdaling. Jasjes aan, want 't is nog knap kolt. De sneeuwballen laten we even voor wat het is. We donderen naar beneden. We landen op de col de Lautaret. Klinkt wat raar, maar vanaf twee zijden moet men eerst deze col beklimmen voordat ze de Galibier op kunnen. Het gaat hard. Okke stunt nog wat onderweg in een poging David zn framenummer op de video te krijgen terwijl er twee shovels midden op de weg staan. David denkt een dijenkletser te hebben gezien, maar het blijkt zijn manier van applaudiseren te zijn voor een toerfietser met 50kg bagage op de fiets die vanaf de andere kant komt.
We spotten wat marmotten. Wellicht heb ik er nog een geflitst, maar met die giga snelheid van mij is dat natuurlijk moeilijk te timen. Maar wie weet. Bij genoeg vertraging in de beelden..... Op de weg Grenoble-Briancon verzamelen wel en gaan verder met de afdaling van de Lauraret. Dit blijkt mijn specialiteit. Rechte wegen met ca 6% naar beneden. Niemand die in mn wiel kan blijven. Hehe, eindelijk iets waar ik goed in ben. Nou ja, stapelen kan ik ook goed. In straf tempo rijden we in een uurtje naar ons hotel in Briancon. Her en der nog wat andere amateurs opvegend. Af en toe kan ik het niet laten, de rest even los te fietsen. Het is niet te geloven, maar we zijn om 5u in ons Hotel Paris. Alle tijd. We weten gewoon niet wat we ermee moeten. Uit arremoede gaat Casper maar een stukkie fietsen. Frank ziet wel wat in dit talent, en biedt geheel gratis van het huis deze training aan. Ze gaan de col Izoard verkennen. Die doen we morgen. Heeft die Frank toch weer een tactische voorsprong. Als ik de terugkoppeling mag geloven, dan heeft Casper Frank helemaal zoekgereden.
De anderen doen een wasje en een doesje. De electronica wordt in gang gezet, en de honderden foto's en minuten video worden overgezet. Helaas dus ook hier geen wasfaciliteiten. Maar we zijn niet voor een gat te vangen. De hele voorgevel wordt behangen met fietsbroeken en -shirts om te drogen in de fohn die opsteekt.
Het eten is prima. Drie gangen, waarvan twee buffet. Evaluatie en planning. En de oogjes vallen dan wel dicht. Oh ja. Frank geeft nog workshop fietsonderhoud. Ik vervang mn eerste remmen. Hoewel, niet makkelijk, ze waren vastgesmolten aan de remhouders. Maar ja, moker dr op en alles wordt vloeibaar. Nog bloggie tikken, klaar is kees. Nog een verwenmomentje met mn slapies Okke en David..... of heb ik dat gedroomd....? Ik zal het morgen aan ze vragen.............zzzzzzzzzzzzzz

Morgen eens wat foto's....