David Duck

第四阶段，但第三自行车。jaahaa.......... m'n stagejaar in China heeft ook nog wat opgeleverd.
Ik moet deze blog snel schrijven want anders wil David ‘m checken op spelfouten. Gaan we dus niet doen. Dus excuus voor de EXTRA spelfouten daardoor.
Na wat onrustige nacht, worden we toch weer wakker van het watergekletter van Richard Claiderman (wek-tone van m.n. smartphone). Wie kan me helpen die eraf te krijgen. Het is nog pikkedonker, en Rijn gelooft niet dat we er nu al uit moeten. Vannacht samen in twijfelaartje. Gelukkig toch op armlengte van elkaar kunnen blijven.
Na kwartiertje omlummelen ontvouwt zich een fabelachtig landschap vanuit onze belvedère chambre ‘hiver été’. Nevel laag in de dalen, met hier en daar een dooievulkaanpunt eruit stekend, strak heldere donkerblauwe lucht erboven, met in oosten de beginnende rode gloed, die helaas wat wolken mist om ’t effect nog verder te dramatiseren.
Na een klop op de deur wordt enkele kilo’s nog natte was de kamer in geslingerd. Mooi aangeboden om onze was te doen, maar onze centrifuge doet ’t beter dan deze kennelijk…. Na nog wat ge-ruil van verkeerde maten clubkleding is iedereen wel zo’n beetje klaar voor ’t ontbijt. De briefing voor vandaag gaat over de noord-top van onze route, te weten Super Besse, één der dooie vulkanen in dit Puy de Dome gebied. Wellicht de hoogste (1800m). Wij gaan niet verder dan ca. 1350m. De Tour de France doet dit skioord regelmatig aan. Tevens de discussie over wie rijdt??? Jan claimt dat hij al 2x gereden heeft. Puntje voor hem. Dus dat wordt strootje trekken. Helaas we hebben geen lange, dus gezamenlijk besluiten bijna unaniem dat Jan vandaag gewoon weer rijdt. Democratisch of niet??
Nadat die problemen opgelost zijn, fietsjes (ietwat klammig door de buiten opslag deze keer) klaar gemaakt. Kleertjes aan (veel winterkleding vandaag, niet veel warmer dan ca 4-5 C), bidonnetjes gevuld, reepjes en banaantjes ingeslagen, luchtjes in de band, kortom….. rond 8.15 zijn we er weer helemaal klaartjes voor. Tja, we konden pas om 7.15 ontbijten, dus 8u was niet haalbaar. Maar ja, we moeten toch harder fietsen omdat we veel verder moeten, dus we zijn vast vroeger als gisteren !?!
Overigens wordt ik vandaag gebombardeerd tot camera-motard. M’n licht zadeltas en ass-saver moet ik verruilen voor ’n loodzware camera onder m’n zadel. Okke, die we eigenlijk al 2 dagen amper hebben gehoord omdat hij druk met z’n cineast activiteiten was, en daarna gelijk in coma lag, was die ballast een beetje zat aan zijn fiets. Nu snap ik waarom. Hij fietst verdacht vaak vlak achter me vandaag. Maar dat kan ook zijn om dat hij mij in beeld wil brengen, met zijn camera voorop.
Overigens worden de cineastische hoogstandjes vertoond in cinema Y.O.U.-tube. Wacht op de kaartjes die via dit blog te verkrijgen zijn. De leukste reactie op het blog kan vrijkaartjes verwachten. Over de uitslag van de jurykeuze mag worden gecorrespondeerd…………
Ik maak nog n foute opmerking over ’n bejaarde joghurtster die voorbij drentelt. Fout, heel erg fout. ’t Blijkt een Nederlandse, wiens gehoor stuk beter is dan dat van Rijn. Ik dus op mn knieën voor een onoprecht excuus. Maar ze is sportief, en vertelt honderduit. Ze woont hier in een opknap ferme. Levert wel weer een kwartier vertraging op. De toch al geïrriteerde Jan stuurt ‘r weg en ons op pad.
We beginnen met een afdalinkje en klimmetje om er in te komen. Rap mogen we met de aanloop naar Besse beginnen. Met Jan afgesproken dat hij toch in Besse z’n fiets mag afladen, en mee omhoog mag. Onderweg zien we Jan pogingen doen z’n inmiddels stramme lijf wat op temperatuur te krijgen. Autoverwarming doet ’t kennelijk niet zo goed in zo’n Ford.
Het vroege (en temperat)uur doen mij niet goed. De tot nu toe langste klim deze week is niet stijl, maar de lengte nekt we wat. Gelukkig is de hernia van Okke nagenoeg opgelost, en hij koerst (bijna) weer als vanouds. David neemt mijn rol over om Rijn wat in toom te houden, maar krijgt het ook moeilijk. Op ’t tandvlees van de meesten halen we Besse. Dan gebeuren er wonderlijke dingen. Onze route naar SUPER-Besse is barré. Volkomen geblokkeerd. Rijn verkend als koploper een alternatieve route, hetgeen David niet zag, die derhalve probeert ala mountainbike over de wegwerkzaamheden heen te fietsen. Aangezien Jan nog z’n toilet voor op de fiets moet maken ligt de club helemaal uitelkaar. Rijn weg, David weg, Boudewijn (nog) niet gearriveerd. PANIEK! We krijgen na vele pogingen David telefonatisch te pakken, en die komt terug. De plannen worden herplant. Nu wil het geval dat de Franse luchtmacht experimenteert met radiografische drones ter bestrijding van het terrorisme. We zien enkele mirages akelig dichtbij passeren. Kennelijk zien ze een potentiele terrorist in kenmerkend blauw tenue en sturen een geladen hoornaar-drone ten aanval. VOLTREFFER!! Wanneer David bij ons terug is probeert hij z’n bidon op z’n bovenlip te zetten. Het lukt bijna. Nee, niet lachen. ‘Dat benn’n gien grapp’n’ zoals onze ploeglijder plagt te zeggen. De voltreffer is precies op David’s lip, en hij weet het geval nog net uit te spugen.
We besluiten Super-Besse over te slaan i.v.m. de wegwerkzaamheden en naar Picherande te fietsen (andere kant van de berg) en het vanaf die kant te proberen. Ik kijk nog effuh op ’n toeristsiche plattegrond in de buurt, en vraag me af of we niet via een parallelweg alsnog de beklimmingsroute halen. Maar….. zeker weten….? We nemen de by-pass, maar na 2 km blijkt dat David het niet gaat redden. Z’n lip neemt echt astronomische vormen aan. Hij kan zo meedoen in de nieuwste Discney “David Duck”. Hij moet de strijd staken. Na beraad besluiten we toch door te fietsen, en mogelijk dat we in Super Besse een pharmacie kunnen vinden met een oplossing. We blijken toch via een parallel route weer op onze geplande klimroute te komen, en na nog een fikse 10% kuitenbijter halen we SuperBesse en een pharmacie. Vandaar nog een hupje naar de Col de La Geneste. Dan volgen de ene na de andere fantastische afdaling in een wederom verbazend landschap. Vanaf Super Besse wanen we ons bijna 4 a 5 uur lang in de schotse hooglanden. Kale hoge heuvels waar we continue toch nog steeds bovenop rijden. Volslagen verlaten op wat koeien en verdwaalde toeristen na. Het uitzicht is dankzij het fantastische weer (inmiddels toch 20 a 25 C) fabuleus. We hebben de ‘echte’ Puy de Dome ook al in het vizier gehad, zo 50 a 60km verderop. In een voor Henk bekend oord - Égliseneuve-d'Entraigues – proberen we een lunch te versieren. Ondanks de omvang van het dorp vinden we alleen een kroeg die open is, die ons verwijst naar een Auberge buut’n ’t durp. Nog effe klimmen. Maar dan kunnen we weer genieten van een dag-menu-lunch. Quiche, giga-ham-repen, bleke leverworst(?), stapels fricandeau (met 1 lekkere glazige ui), penne, kaasplankie, cornetto’s, koffie (en natuurlijk liters water en stokbrood). Betasten David allemaal om te testen of ie fit genoeg is om te rijden, en na unaniem positief advies van ons allemaal, trekt Jan z’n fietskloffie aan om de pittige afsluiting mee te fietsen. Ik ontplof zo wat na die weldadige lunch, wederom door soortgelijk Schots hooglandschap. Tja, wellicht wat saai deze herhaling, maar ik weet waar ik mn volgende herfstvakantieweek naar toe wil. Ze hebben hier vast ook wel een western manege….. We moeten nog steeds van ca 1200m afdalen na circa 400m. Dus er volgt nog kilometers lange ziedende afdalingen die we allemaal overleven. Net zo als dat we de doorsteekjes van de familie Brandwijk overleven als die ons via zogenaamde shortcuts prachtige doorkijkjes van medieval villages willen onthouden. Maar dat lukt ze niet. We zien ze toch. Eindelijk komen we voor ’t eerst deze week in ’n rivierdal terecht die we kunnen volgen en de weg tenminste een beetje vlak blijft. Er is een kopgroep vertrokken Jan en Bou. De laatste is de vooruitgeschoven familiepion die als springplank door Okke wordt gebruikt. Rijn en ik hebben pech, wachten voor rood. Daarna probeer ik Rijn te lossen, want die zit alleen maar ‘mijn bordje leeg te eten’ (excuus voor fietsjargon). Lukt helaas niet. In ziedende vaart weten we toch de kopgroep te achterhalen. Tactisch getalm leidt uiteindelijk tot een outsider voor de eindsprint….. onze ploegleider, de rest laat zich afleiden door ’n hotel langs de weg en de droom van een lekker bed ………….. na weer duizenden hoogte meters vandaag…. Geen idee hoeveel. De statistieken volgen misschien nog wel eens na deze week.
Eerst maar eens wachten op de kwaliteiten van ons hotel-eten. En natuurlijk fantastische beelden vandaag van het dramatisch mooie tochie, weer en langschap en ……….. DE LIP.