.......... en weer door met grenzen verleggen ....

De 3e dag. Vaak berucht. Bij slecht herstel van dag 1 en 2, ben je vaak op dag 3 de l*l. Dus luchtig programma vandaag…… maar niet heus…… Desondanks ….. iedereen wil fietsen, hoe bedoel je SM….? Maar eerst een bijzonder ontbijt. Ontbijtzaal blijft gesloten, we eten in het ‘openbare’ samen met het gepeupel van de straat. De dame achter de tap en de baas van de sinasappelpers legt geduldig uit aan David wat de ontbijt mogelijkheden zijn. Feitelijk het aanwijzen van 2 broodjes, aangevuld met fruitje, yoghurtje, koffietje, sapje, etc. Gaat er lekker in. Ik uit nog m’n teleurstelling in de groep, wegens het niet opmerken van m’n nieuwe kapsel. Naast de zeepjes e.d. in de badkamer was er ook sprake van ’n kammetje van de zaak. 30 jaar niet zo’n ding gebruikt, dus de uitdaging aangegaan. Effect….. nul komma niente zero. Fijne vrienden……☹. De zaak zit vol met hardewerkers die buitenshuis ontbijten (allemaal in doorwerk- en veiligheidskleding) Om precies 8u zijn ze allemaal vertrokken. Henk uit nogmaals z’n frustratie over het gesar door de parkeerbeleidsmedewerkers(-managers?) van de edelmoedige en vrijgevige toeristen. Voor de parkeermeter dient voor een dagdeel (eindigend om 20.00u) 1.95€ worden betaald. Bij 2€ wordt betaling geweigerd, dus ook parkeren. Met z’n nagelschaartje heeft ie 5 eurocent van de 2€ afgeknipt. Zo handig zo’n academicus in de groep. Dieperliggende doel van een tarief van. 1.95€ ontgaat ons echter allemaal. Auto inpakken, vergeefse rooftocht op cola en bananen. En samen naar het dak van de etappe vandaag. Ca. 700m. De stickeractie begint ook eindelijk te lopen…… Ook deze relatief lage heuveltoppen hebben een keurig (top)bord waar ze prachtig op passen.
INTERMEZZO. Omdat degene die normaal hier schrijft iets onduidelijks moest gaan doen en maar blijft zeuren dat er eindelijk iemands anders wat schrijft, een kleine bijdrage. Wat dan bijvoorbeeld zo’n verhaal over 1,95 of 2 euro te maken heeft met academisch is mij dan weer een raadsel. Je zou je ook kunnen afvragen wat er academisch is aan de berg op rijden. En wat met leeftijd trouwens. EINDE INTERMEZZO.
Kwisvraag van de dag……. Van wie is dit intermezzo? Gezien de moeilijkheidsgraad is er slechts een halve sticker te verdienen.

Op de top wordt getosst wie de sigaar is om terug te fietsen en de auto te halen, en alle boodschappen te doen. Vervolgens achter het zootje aan racen om een aankomst video te maken.
Het is niet mijn jaar. Verlies ook dit soort kansspelen. Maarrrrr….. met terugfietsen pak ik ook m’n kilo- en hoogtemeters. Ennnn….. ik hoef me niet aan te passen aan het tempo van de groep. Dus 2 tot 3x zo snel als heen ben ik terug. Cola en BRONwater gehaald, en in Leitza - waar we al een heerlijke bak koffie ook met de locals hadden gedronken – nog een fix tros bananen en reuze wilde nectarines (??). Volgens mij bestaan die niet, want een nectarine is al een gemanipuleerde kruising, Volgens mij een nectarine boom die naast een lekkende kernreactor heeft gestaan. We gaan kijken of we er van gaan stralen……
In Hernani weet ik het peloton te onderscheppen, of eigenlijk onderscheppen zij mij. De afdaling die de mannen hebben gedaan zonder mij is nagenoeg de mooiste die ik ooit heb meegemaakt (maar ik dus in de auto). Heel erg bochtig door een kloof, prachtig begroeid. Eigenlijk zou je ‘m moeten klimmen, want dan heb je iet meer de tijd om te kijken en er van te genieten. Ik stel het nog voor, maar dit briljante idee wordt afgeslagen. Op de vraag hoe ik de afdaling vond aangegeven dat ik de ramen open heb gedaan, stemmige muziek op en de auto op cruise-control 80km/u gezet. Hemels. Okke trekt wit weg, maar de relativering dat het maar een lease bak van RWS is daalt snel in. In een typische Spaanse Cantina wordt in massaproductie het werkvolk van Hernani qua lunch er door heen gejast. Ik schuif aan en maak een inhaalslag door er drie lunchgangen door heen te jassen. Hoofdgerecht was een erg lekker gebraden couchon-onderdeel. Welk deel hebben we niet kunnen determineren. Het eindigt met feest……. :-) . Ik mag weer fietsen. Henk neemt ’t stuurtje over. Met als enige wetenschap dat we nog 2 puisten op moeten gaan we verder. We komen er al snel achter dat met 2 of 3 GPS altijd twijfel over de route hebben. Snoeiharde discussie of we nou links- of rechtom naar ons hotel moeten. Uiteindelijk komt alles weer op z’n pootjes…. eh ….wieltjes terecht. Die 2 puisten zijn etters…… tot 15%.... M’n hartzakje vraagt me of ik dit vroeger ook altijd al deed…..? Kon ie zich niet herinneren…. Ik ook niet ….. meer. Boven bij de eerste puist waar we ons vol gieten met de cola….. staart een groot zwart gat ons aan…… De eerste tunnel van formaat. Nadat de maag met cola is afgetapt gaan we d’r voor. Jodelend dender ik door de tunnel, gevolgd door Wim. Aan het eind van de afdaling een mooie stuw in ondergaande zon.
Wim en ik genieten van de kunstmatige omgeving en de bellende schapen die in de buurt moeten zijn, gezien de keutels die ook midden op de stuwdam liggen. Het wachten op de rest van het peloton begint toch wel erg lang te duren. Na half uur besluit Wim toch maar ’s poolshoogte te nemen, nadat we al enkele onbeantwoorde appjes hadden gestuurd. Maar m’n beide SIM-kaarten geven beide zero bereik. Echt in de middel of nowhere. Snel is ie (Wim) weer terug met Okke. David is gewond. Hij is in bovengenoemde tunnel tegen ‘un ours’ (franse beer) gefietst die lekker z’n winterslaap had verlengd. In een gevecht op leven en dood heeft David ‘m uiteindelijk snel in een houdgreep. Bijgelicht door Henk, veilig in de auto, wordt de beer weer in slaapgezongen. Met minimale verwondingen verlaat David de strijd. Een klauw in z’n hand en tegen z’n schouder is het enige. Fietsen zit er even niet in, hoewel de fiets de KOGA ongemoeid heeft gelaten. Dat snap ik dat wel, smaak kun je Bolke dus niet ontzeggen. Dus in de tuut naar ’t hotel. Je weet maar nooit en infecties, dus toch maar even naar ome doc in ’t durp (Lesaka) en die (diep onder de indruk) stuurt ‘m toch maar even door naar een ziekenhuis waar ze ook röntgen of andere digitale foto’s kunnen maken.
Overigens gebeurt dat allemaal pas nadat de resterende pelotonsleden nog de laatste bult, bijna net zo’n kreng als de voorgaande, hoewel deze ook qua landschap weer prachtig is. Inmiddels is dat hier wel de morus. Geen superhoge toppen, maar relatief korte maar giftige stijle krengen, vaak met veel bochten, door ’n prachtig landschap. Nog ’n afdaling en we komen weer uit op de route die we inmiddels al weer eens kwijt zijn geraakt. Nog stukje racen over hoofdweg, door Lesaka, en finish bij een hotel op wegkruising tegenover parking-lot voor trucks . Hotel ‘Vergane Glorie” Iets anders kan de Baskische naam Hotel Bereau niet betekenen volgens ons. Aan de buitenkant lijkt het nog redelijk rustiek, maar van binnen jaren-zestig. Met z’n drieen nog op het terras een biertje/cola en de eerste tactische overwegingen voor morgen. David heeft een leuke parameter hieraan toegevoegd. We besluiten in overleg met de ‘ambulance’ toch maar vast te gaan eten. Dit wordt een eenvoudige edoch voedzame maaltijd geserveerd door de oma van de baas die meer geïnteresseerd is in de kwis op de televisie boven ons hoofd dan de bordjes in een ordelijke (en schoon) opstelling voor ons neer te zetten. Maar desondanks smaakt het goed. In de nadronk bedenken we circa 36 scenario’s waarmee we morgen de voorlopig hoogste piek van de week gaan bestormen (net geen 1000m). We laten de keus aan de ambulantjes. We doen nog wat huishoudelijk spul (wasje en zo) en wachten de ontwikkelingen af…………

Wellicht later nog meer over de medische ontwikkelingen. Laatste berichten zijn in ieder geval dat het allemaal wel meevalt. Niets gebroken. Builen, schrammen en een hechting.