........ de laatste volle dag .........
Door: Montelefante
Blijf op de hoogte en volg Okke en Harry
07 September 2018 | Spanje, Arizkun
Gisteravond zooi georganiseerd. Okke de hele boel geterroriseerd met z’n drone met chinook doek-doek geluid. Alle katten en honden janken. Wasjes gedaan…. Etc. …..
Daarna in het lokale restaurant gegeten van Lacarry-Arhan- Charitte-de-Haux….. oeps …. Nu heb ik al weer voorgezegd. Dorp uitgestorven….. restaurant uitgestorven….. op een echtpaar na, waarvan de helft doofstom….. geeft interessante conversatie met de gerant…. Een oudere heer….. ook de enige die we zien. Het eten is goed. Ben alweer vergeten wat….. maar was goed binnen te houden. Het miezert al sinds we aan kwamen, dus bij terugkeer is de zooi die ik buiten had hangen alweer nat. Toch maar weer binnen op verroeste rekje wat we ergens zagen staan. De ‘les vieille journal’ allemaal in de zeiknatte schoenen geperst. Wielrenwondermiddeltje dat altijd goed werkt. Nog ff de korte nababbel. Plannen voor morgen…..(?) Gewoon de geplande route fietsen toch…..? Nee hoor, route is weer te zwaar. We halen er een beklimming uit van 1000hm, en korten ‘m met ca. 20km in. ’t Worden nu toch echt watjes hoor, die oude lullen. Onze nieuweling past zich ook naadloos aan aan dit slappe gedrag. Had juist wat meer pit verwacht in het peloton. David heeft snode plannen, nu hij slechts dat pieterige pleistertje heeft. “Knallen morgen” , horen we de hele avond. Toch duik ik er vroeg in. Eindelijk kan dat ook eens met een vroege aankomst. Ca 22u. Niet te geloven. Als mn slapie Okke 2u later komt lig ik diagonaal in de twijfelaar, telefoon in de hand, alle lichte aan. Heeft ie nog een half uur werk aan om me vast te sjorren op mijn deel van ’t bed. Ergens in de nacht wordt ik nog wakker van een poging van Okke om de badkamer te vinden… via stoel… openstaand kastdeur …. Badkamer deur. Ik weet niet wat het resultaat in de badkamer was….. douchebak ….. wasbak ….. pisbak….. Durfde het niet te checken, maar ‘s morgens was alles schoon, dus hij was denk ik wel wakker na die kastdeur. Onze 75 jarige hostess kijkt zeer bezorgd naar haar dure maar zeer oude parket in onze ‘huiskamer’. Het droogrek met druipende wielrenkleding zou best forse waterschade kunnen veroorzaken…. Maar dat valt wel mee….. mede dankzij haar ouwe kranten. Ontbijt in de grote kamer van het huis. Knus, maar wel wat twijfelachtige kunst her en der, wat niet door iedereen als kunst wordt ervaren. Helaas vanaf ontwaken tot na ontbijt is het dal gehuld in wolken flarden, welke afwisselend regen dan wel motregen en soms zelfs een minuutje droog, maar ook weer mist, wat ongeveer hetzelfde effect als de 1e twee heeft. Kortom vochtig. Iedereen stort zich op de zeer ‘betrouwbare’ weer-apps. Grote flauwekul. Dit weer ontstaat ter plaatse. We zitten op 200m, ik stel voor te fietsen, kans niet onaanzienlijk dat ‘boven’ (1300m) je boven de wolken zit, lekker in ’t zonnetje. Het peloton twijfelt, maar we kunnen niet eeuwig wachten. De helden (de 90+ kg) durven het aan. Gelijk lekker warm trappen, door de kortste maar wel heftigste route door ’t dorp naar onze doorgaande route te nemen. Gelijk op temperatuur. David is verstandig en laat deze helle klus met regelmatig stukken tot 15% toch even aan zich voor bij gaan. Ik heb er niet veel fiducie in dat ik vandaag haal. Gisteren was een aanslag. Maar tot m’n verbazing doet de mist me wel goed. Kan redelijk goed m’n (lage) tempo vinden en houden. Wel regelmatig pauze inbouwen want rug en nek hebben veelal een andere mening. We zitten vrij snel op de route die we aantal jaren terug ook hebben gedaan richting St. Jean Pied de Port. DEJA VU…. Ook toen mist….. en we zijn elkaar toen kwijtgeraakt, althans de rest verdwaalde terwijl ik naar ’t hotel fietste wat ik niet kon vinden. Ergens op één van de vele toppen, waarvan we (ze) steeds denken dat het de laatste is, probeert David me te overtuigen in de auto af te dalen. Pfffff ….. eerst 2u investeren in hoogte en dan niet de afdaling mogen doen…. volgens mij zit er wat achter dat voorstel. Veel tijd om na te denken tijdens de slalom acties tussen de schapen, paarden dan wel de uitwerpselen van deze. Kom plotseling een wolf en en beer tegen die vechten om een fors schap. Als ervaren scheidsrechter pak ik m’n Victorinox en snijd ’t schaap in tweeën en geef beiden de helft….. hmm … kan zijn dat ik visioenen krijg door de hoogte…. De rest gelooft dit - toch geloofwaardige verhaal - niet….. De route aanpassing is toch geen slechte beslissing moet ik toegeven. Hoewel ook wat pittige hobbels en deukjes in plaats van nog een steile shitbeklimming van ca. 1200hm. Het weer klaart op en deze route voert uiteindelijk over een prachtige hooggelegen fietsroute (tenminste als je wat kan zien) die over gaat in een prachtig groen dal naar ons bedevaartsoord St.Jean d.P. De mannen hebben me op forse achterstand gezet, maar in ’t gezellig drukke centrum van St.Jean d.P. ’t Stikt er van de Compostella strompelaars. Een hoop zeer zot uitziende (alternatieve) mensen, met kennelijk een bepaald principes. We laten Wim in vogelvlucht even St.J.d.P zien en proberen een eettentje te vinden. Eén tent sluit spontaan z’n poorten als ie ons aan ziet komen, fietsers…. Bah. De derde tent blieft ons….. merkwaardig genoeg de meest sjieke tent waar we langs komen. Kost wat ….. maar dan heb je ook wat. Dan…. voor dat ie kan tegenspartelen…… gooien we David’s fiets van auto, heisen we hem in z’n fietskloffie, mes op de keel…. FIETSEN……. NU!!!! Henk heeft het inmiddels wel gehad de afgelopen dagen, en neemt het betere chauffeurswerk vandaag voor z’n rekening. De col de Izpegi staat als toetje op het programma. Ook een deja vu. Vorige keer eindigend tussen een kudde schapen allemaal met een Frans vlag op de rug gespoten. Of toevallig allemaal eerst door een rooie en toen een blauwe ram genomen….. (?) Deze keer een kudde Pyreneese paarden. Die af en toe in volle galop over het parkeerterrein daveren. Als we vertrekken toch nog een kudde schapen met de spaanse vlak op de rug. De top is namelijk precies de grens. Sticker, foto, en weer door. Afdaling – zonder David die toch een verstandig moment heeft vandaag – naar Okidoki …. Of zo iets. In ziedende vaart…. naar ’t luxste hotel tot nu toe. Komt goed uit. Tuinslang om onze mountainbikes schoon te spuiten. Zelfs de fietsen op de fietsendragen achter op de auto zitten onder de schape en/of paardestront. Je kan ‘r een tuin mee bemesten. Met laag zonnetje hebben we toch laatste uur fietsen nog beetje kunnen opdrogen….. Inchecken met eindelijk weer ‘ns een Engelssprekend personeel. YIPPEAH, ik mag alleen op een kamer…. Dank meneer RIP. Diner en ontbijt wordt nog een puntje, duur en laat. Moet nog even inzinken. Nu bekaf, misschien later nog meer op deze prachtige maar wel natte dag….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley