Dag 5 Hoe Harry zijn eigen weg gaat

Nieuwe kamerindeling geëvalueerd bij t ontbijt. Naar het schijnt lijkt het dat iedereen redelijk geslapen heeft. Voor één persoon, W. te Z., heeft de afstand tot kerkklok daar geruime invloed op gehad. Paar tie-wraps om m’n polsen maakte het voor mijn bedgenoot relatief veilig. Je ziet dat we excelleren in risicomanagement. Van ons alle 4 onderdeel van ons werk. Maar ‘t was gezellig in bed met ……..Nee, zoals eerder gemeld, kamerindeling is/blijft geheim…. tussen de lakens.

Gisteravond bedachten weom het rondje ZUID te doen, over de Riedbergpass. Rondje met de klok mee zag Harry niet zitten met zijn citybike, maar tegen de klok in leek die puist te doen, gezien de ervaringen gisteren.

Na ontbijt, MET ECHTE ZELF GEZETTE KOFFIE, alles in gereedheid en het hele peloton belooft achter mij (Harry) in m’n wiel te blijven zitten…… Uitgelezen kans om ze bij de 1^ede beste afslag ‘het bos’ in te sturen… hihi!! Ik kom er al snel achter dat ik enigszins optimistisch ben geweest. De heuveltjes in de eerste km’s duwen me snel naar de limiet. Of ik dat de hele dag trek, met kilometers 8 a 10%, ….? Risicobeheersing, lijkt me verstandig dit aan het resterende peloton over te laten. Ik meld me af met de boodschap dat ik ’n corona besmetting heb. Ze deinzen gelijk terug. Maar geen afscheid zonder Kuchen. In koor bestellen we allemaal een himmelbeerkäsekuchen bei Annemarie. Onder een continue achtergrond (werk?) telefoontje van een gast aan tafel verderop (ca 1uur lang) werd de delicatesse volgens wielrengebruik naar binnen geschrokt, en weggespoeld met koffie. Annemarie, bedankt.

Dan toch het afscheid. Corona of geen corona, er moet gehugd worden. Met tranen met tuiten gaan we ons weegs.

Hier volgt Harry zijn reisverslag van zijn niet erg eenzame tocht.

Ik via Oberstaufen, waar t peloton hoor ik later uiteindelijk ook langs/door kwam, richting Austria. We zitten eigenlijk vlak bij de grens. Dus ’t peloton en de solist gaan voor’n 2-landentour.Via Krumbach naar Sulzberg. Met nog ’n valse gravelroute die ik toch afbrak na een doorslippend achterwiel. Met prachtig uitzicht op de Alpen 2 halve liter pinten cola en een rabarber strudel of zoiets als beloning op deze grensplaats (die altijd in dal of top liggen) op 1010m (mijn col v.d. dag). Overigens één of twee bussen met 80 in ’t restaurant. In het toilet is het dringen met de oudjes die kunstgebitten legen of stoma’s met kukident weer in plakken…., of was t nou andersom??

Daarna overwegend dalen, maar af en toe nog stevig op[e-38]af, richting ‘huis’. Onderweg nog aantal keren m’n bidon onder de snelbinders verloren (en weer teruggevonden). Ook m’n vrijdag activiteit gevonden. Denk dat ik fietsen (met deze fiets) wat zat ben. De Eistobel schijnt een mooie wandeling naast een rits watervallen te zijn, niet ver van ons appartement.

Met m’n tong op m’n (40mm) voorwiel kom ik net voor ’n dreigende uitziende, niet voorspelde, onweersbui thuis. Was niet voorspeld, dus kwam ook niets uit. Onze gastvrouw moest ons dus alsnog met de tuinslang natspuiten. Ook dat bleef bij een dreiging.

Uiteindelijk de score voor Harry: bijna 90k, 1500hm. Valt me nog alles mee.Een diepe buiging van ons voor deze prestatie van Harry.

Het doel wat van route-zuid tegen de klok was de Riedbergpass.Na het afscheid van Harry zijn we door een schitterend landschap naar de lange klim (20km) van de Riedbergpass gereden. Het landschap veranderde steeds meer in de alpen zoals we die kennen. De pass begon de eerste rustig stijgend en werd steeds steiler met de laatste 4 km een gemiddeld stijgingspercentage van gemiddeld 10%. We dachten laten we eerst lunchen voordat we het steilste stuk maar dat viel tegen bij een hip en trendy hotel konden we alleen bio- cola krijgen.Boreas wilde vertrekken maar toen bleek zijn slot in zijn tandwielen te zitten. Wim en Okke twijfelde even of ze moesten wachten of van deze kans moesten grijpen om als eerste boven te komen.

Maar de volgorde boven op de pass was als vanouds Boreas, Wim en dan na een tijdje Okke.

De afdaling was een kolfje naar de hand van Okke en Wim ook al gingen ze rustig naar beneden was de nodige stuurmanskunst vereist door de vele bochten.

We waren nog steeds opzoek naar een lunch maar die hebben we niet gevonden Het volgende restaurant had de kok net naar huis gestuurd wegens te weinig clanditie. De baas was erg somber maar we hebben nog kunnen opvrolijken met het bestellen cola met käsekuchen zodat hij nog wat omzet had. Voor de rest van de dag moesten ons in leven houden met onze reepjes.

En toe kwam er plotseling onweer opzetten, wij nog sneller fietsen en konden de bui voorblijven en waren thuis en waren verbaasd dat Harry nog aan her rondfietsen was een half uurtje lar kwam als zingend aan fietsen op zijn stadsfiets. Ons rondje was 100km met 1868 hoogtemeters.

Na onze verhalen gedeeld te hebben heeft Boreas een vurrukkulluk maaltijd uit z’n broekspijp geschud, net als overigens het gehele keukentrio de hele week al doet. Harry weet er elke keer met een goed argument onderuit te komen. Hij is een top afwasser!