Grand Depart

De digitale hanen staan op 7u, maar iedereen is door de andrenaline (speciaal voor Simone) en muggen al om 6u klaar wakker. Gelukkig zijn die k..... eh. vervelende kleuters nog in coma, want die hebben tot 24 met de ouders staan voetballen .... en met name gillen op de binnenplaats. Dus nu tijd voor ons om hen wakker te houden. We gillen van kamer 107 naar 108 wat allemaal wel en niet in de auto moet of mag. Normaal is de 1e rit logistiek gezien een chaos, maar ook daar krijgen we meer ervaring in. Jan start in de auto, de rest op fiets. Ontbijt is eenvoudig, zeer eenvoudig. Oud brood dat je wel MOET roosteren. Genoeg sap om weg te spoelen. De cafeïne werkt genoeg om ons goed wakker te krijgen. De kontzakken vol met vieze repen, vieze gelletjes, en vieze mengseltjes in de bidons. Alleen de Lidl bananen zien er wel appetijtelijk uit. Bandjes op spanning. Oppompen dus Henk, niet leeg laten lopen. Iedere potentiele chauffeur krijgt van David een korte Insignia instructie. Kort , heel kort.
Eerst de fotoshoot op de beach, of daar in de buurt. Dus eerst durp ien, bij t Olympish standbeeld (die veel lijkt op de beelden op boulevard in Zaltbommel???), fotootje op facebook gekwakt, ennnnnnn we laten de energie dr úut. Vol gas stuiven we L'Escala uit....... tot 't laatste huis, waar we de wind vol van zij krijgen. Gelijk n waaieretappe dus. In dit geval 5 waaiers van 1 fiets achterelkaar, want de weg is groot, de autos snel en zwaar. Dus voorzichtigheid troef. De eerste 20km is dus relatief vlak en veel wind. Na oversteken autostrada wordt rustiger, mooier en glooiender, heel glooiend...... zeer glooiend. Ik wordt 'r als eerste zo n beetje afgereden in 'Limburg Mooiste' gelijkende route. Dan blijkt mn derailleur na mn noodzakelijke wielwissel niet goed meer afgesteld. De kleinste verzetten zijn niet bereikbaar. En die heb ik nu al nodig. Rampzalig. 'k Heb last van mn longen. Nog n halve verkoudheid in lijf die gelukkig niet echt doorbreekt, maar wel de bron(!!!!)chiën overbelast. Mn hartslag giert gelijk naar de 170. Voor n ouwe man erg veel. Na n cola stop (50km), en derailleur afstelling door mn nieuwe beste vrienden Okke en Rijn, krijg ik wat meer mogelijkheden. De cola doet t ook goed. Het ritme wordt wat beter. Overigens de overbrugging naar de eerste semi beklimmingen van vulkaantjes in t gebied rond Olot spelen Henk parten. Trouwens inmiddels al 1000m geklommen (en ook al 800 gedaald, helaas). Henk neemt n verstandig besluit en gaat Jan begeleiden en afleiden. Jan dreigt nog steeds dat ie nog even naar Nou Camp wil. "Effe kijken". Kan Jan geen ongelijk geven. Hele dag naar 5 mannen konten kijken. Met helaas maar eentje die d'r appetijtelijk uit ziet. Tenminste dat zegt Simone.
In Olot dient te worden geluncht. Gelukkig hebben we dan ook nog wat afdaling. De weg is relatief rustig geworden, en erg mooi. Continue tussen de bomen, dus weinig wind.
In Olot is 't effe zoeken naar eetgelegenheden die open zijn. In Spanje moet je goed rekening houden met de siesta. Maar net als in Zuid=Frankrijk is in de buurt van 'open openbare ruimtes onder de schaduwrijke platanen' altijd wel iets te vinden. We bezetten een terrasje waar ze ook iets te eten hebben. We gaan voor een snelle pizza of spaghetti, maar moeten aan het middag menu van 3 gangen. Kost maar 12€ pp, dus daar kun je 't niet voor weigeren. Gemiddeld wordt 't macaroni vooraf (?), kip of entrecote met patat als maincourse. Simone, je kan trots zijn. 2x mn bordje niet leeggegeten. Nee, niet alleen de kippebotten laten staan. Yoghurt na (werd vla??). Dan weer verder. Gratis rondje Olot van Okke (hebben we die stad ook gezien), en voor 't eerst snap ik hoe mn GPS werkt, en leidt peloton naar de voet van de Col de Canes of Col de Coubert. De kleppers onder ons worden onaangenaam verrast door het herstel dat ik doormaak. Rijn trapt zich het leplazarus om in mn wiel te komen, heeft 2km om bij te komen en eindelijk als ik zit te kloten met mn fietscomputer om er tussenuit te muizen. Onderweg allemaal wild. Een dood jong vosje dat waarschijnlijk achter het iets verder (3km) dode eekhorentje aan zat. Overigens heeft Henk het rijk nu alleen in de Sig. Jan heeft de stoute koersschoenen en overige kledij aangetrokken. Heel Olot kon genieten van naakte Jan.
Enkele km's verder weet Okke me ook te achterhalen. Die maakt gebruik van mijn pauze om n gelletje naar binnen te wurgen. Henk stelt zich op bij de top van Coll de Canes. Diverse delen van t peloton tot wanhoop drijvend door te zeggen dat het nog 100m klimmen is. Heel tactisch om niet te zeggen dat het 100 hoogtemeters waren. 2 km verderop is de echte top, nl. Col de Coubert. Da's 'n sticker waard. Slechts luttele minuten arriveer ik achter Rijn en Okke. Valt me niet tegen. Slechts 1 korte time-out voor de gel. De eerste dag, van 0 naar 1120m. Ben wel ns minder begonnen. Op zn tandvlees komt David niet ver achter me boven, en Jan zoals gebruikelijk in eigen tempo in 1x naar boven peddelend in geheel eigen stijl (niet te beschrijven). Toch leuker dan Nou Camp. Jekkies aan. Nog wat cola tanken, en del donderen. Met 50 a 60 in t uur de redelijk lekker lopende goede weg naar ons hotel te Ripoll. Gelukkig heel erg weinig verkeer. En gelukkig blijft het droog want de bekende namiddag donderwolken hingen al n tijdje boven ons. Na een samensmelting van t peloton in een vals platje (nee, niet die beestjes), test ik even mn herstel uit. Even aanzetten (op t grote mes, zoals ze dat schijnen te zeggen) en wachten tot Okke of Rijn over me heenkomen. Maar ..... dr komt niets. Zoveel luiheid moet bestraft worden, dus dan maar door. Dan gaan we voor de etappewinst. Vol gas naar beneden (soms wat omhoog). Dan de schrik van mn leven. Een mannetjes pauw midden op de weg, terwijl ik met dik 50 aankom. Hij zal nog effe indruk maken, maar erkent zn meerdere in mij, en ik mis m op n meter, door n ruk aan t stuur. En ja hoor, net als 2jr terug met de marmotten voor de fiets ook nu net niet de dashboard camera aan. Dus niemand zal t geloven. Met minuten voorsprong kom ik aan in Ripoll. Sprint aantrekken voor David heeft zo ook geen zin, als ie me niet kan volgen. Maarrrrrr..... de eerste etappe is voor't Wilier team. Goed afstopwerk Jan en Rijn!!!!!
Snel vinden we t hotel La Trobada. Zeer tactisch gelegen naast t politiebureau. We laten de fietsen vannacht dan ook maar buiten staan. We worden zeer hartelijk ontvangen door de niet Engels sprekende waardin. In de garage naast het poppenhuis gieten we ons eerst vol, en geniet ik na van de overwinning en het tandengeknars van de rest. We richten en verdelen m.b.v. de instructies van - de wel Engels sprekende Jaime (zoon van) de kamers in. Ik en Henk in 108, de rest in t schapenhok 107 (overigens exact de zelfde kamernummers als in L'Escala ?????). Uurtje huishoudelijke zaken, douchen. Alle witte zoutstrepen wegspoelen. Powernap voor Henk. Overigens weer flauw van Henk, dat ie niet wil dat we de bedden tegen elkaar aan schuiven. Een gelagkamer voor n biertje vinden we niet in 't hotel. De hotelfamilie is overigens biezonder aardig en behulpzaam, hoewel beide met handen en voetengebarentaal. We volgen nog het advies van Jaime op om het zeer bezienswaardige Ripoll te bekijken. Ook van deze tip is geen letter gelogen. Fantastisch mooie plaats, waar de Mooren en ridders hebben gestreden en het huidige Catatonie zn oorsprong heeft. De Moorse invloeden zijn zonder meer waarneembaar (zie verder Lonely Planet). Na t ommetje is t etenstijd in ons hotel. De hele familie is in de weer om ons te vergassen ... eh sorry .... vergasten op een heerlijk vreetpartij. Zuinig aan, geen alcohol. Verder een vers glas gazpacho. Groente door de blender? Zien we er zo erg uit. Rijn vindt het wel wat, kan ie groente met een rietje drinken. Dan haricots vert met nog ander gezond spul. Gang drie varkenslapjes met spaghetti en ijs of yoghurt toe. Ze hadden er over nagedacht. Het hele diner herinneringen ophalen van de voorgaande 3 edities. Wel nog enige ruzie over de route voor morgen. Okke beweert 120km, ik 90km. Volgens mij had ik meer aanhangers, maar wel weer alleen van de watjes. We vragen ongevraagd gevraagd advies aan Jaime. In felle discussie met zn vader (die vindt dat t allemaal te zwaar is voor ons) doet ie heel subtiel compromis advies waar Okke en ik beide mee kunnen leven. Een route precies tussen die twee van ons in, zelfs qua afstand. Nu zijn we weer vriendjes. Maar Henk wil niet meer ruilen, nu de bedden tegen elkaar aan staan.
Nog effe de electronica opladen, blog downloaden, en dan het welverdiende bed. Oant moarn! zoals de spanjaarden zeggen.