..... waar onze wegen scheiden .............

Da 's nou jammer. Hadden we ons zo verheugd op de schaapskudde door Laruns om 5u AM. Iedereen in pyama en camera in de aanslag op t plein. Rijdt die schaapherder de schapen met 2x zoveel kabaal door de stad heen. Daar gaat je folklore. Iedereen teleurgesteld weer naar bed, voor t laatste uurtje. Inmiddels weer dikke bergmist. Hopelijk trekt t op, net als van de week. Computer says yezzzz; weeronline in dit geval. Ontbijtje, fietsjes uit de berging halen aan andere kant van de stad, auto inpakken. Opzichtige lantaarnpaal uitzoeken in t centrum voor de stikker. Huppakee, op de fiets, wederom goed opgestapt. Doe t vandaag 1x fout, gelijk giga op mn flikker van iedereen. Op naar Bielle. Aldaar linksaf de Marie-Blanque. 'Rustig aan, met zn allen omhoog' brult Okke als ik op kop lig. Om binnen 40m hard voorbij te knallen. Verbaasd kijk ik de rest aan. Die kijken verbaasd maar begrijpend terug. De Marie-Blanque kennen we, hoewel van de andere kant, dus gaan we nu redelijk om hoog. Wel verbaasd dat ie vanaf deze kant behoorlijk stijl is. Forse stukken rond de 10%. Natte afdaling, dus heeeeel voorzichtig. Lager in t dat is het droger, dus weer wat sneller. De wolken zitten de hele dag rond de toppen tegen de berg geplakt. De hele dag verder ook mistige regen, of regenachtige mist. In ieder geval wordt iedereen uiteindelijk zijknat. Na de MB gaan we voor de zogenaamde kleine collen. Respectievelijk de Col d'Ichere en de Col de Lie. De eerste blijkt afgesloten, wegens wegwerkzaamheden. Maar we wurmen ons erlangs, slalommen daarna om de dumpers die we tegenkomen, die vrijgekomen zooi dumpen bij een boer een km de berg op. Daarna wordt t rustig, maar waar we al bang voor waren gebeurt. De collenwet bewijst zich weer. De hoogtemeters van de col is omgekeerd evenredig met de hellingspercentage. Regelmatig stukken van 10-15%, incidenteel nog meer. Echter niet veel meer dan 6km lang. Mist mist mist. Mooi boerenland. Her en der honden die ons van 't erf willen afjagen. Openbare weg hadden ze niet van gehoord. Overigens moest ploegleider Henk een andere weg vinden naar einde 3e col. Dat zal Arrette worden. Het Chris' zijspoor dorp. Drie jaar terug besloot Chris daar even solo een andere route te nemen. Maar eerst nog de col de Lie. Nog minder hoog en lang, dus nog steiler. Stukken 15-20%. Moordend. Tot mn verbazing kan ik nu goed tempo fietsen met deze steile stukken, zolang het maar constant is. Nog meer als de Ichere zijn het geitepaden op dit bergje. Slecht wegdek. Nat. Grit/split... whatever. Alle ingredienten voor leuke schuivers in de steile afdalingen. Daar komen die lieve doggies dus nog bij. Ze hebben mazzel dat mn schoenen vastzitten in de trappers. In Arette komen we dus 50m van route jaar 1 tegen. Maar nemen nu de route richting Tardets, alwaar de lunch wordt geserveerd..... hopen we. Het is grotendeels vals plat naar beneden, dus de tempbeulen zorgen weer voor recordtijden. De sloomsten (en slapsten) moeten regelmatig lossen. Tot mijn stomme verbazing win ik met 3 tenen in mn neus de premiesprint 'Tardet'. Volgens Okke, omdat hij David Kietel had vastgezet, en Rijn zat uit geput te zijn. In het stokoude, beetje luguber uitziend Place de Marie vinden we een open cafe/rest. waar de steriotype oudjes zitten te lunchen met alpinopet op, ons geen blik waardig gunnend, zwijgend het menuutje naar binnen schrokkend. Tja, het menuutje dus weer. Wederom Canard confit. Henk droomt er inmiddels van. Zn maag ook. De gangen zijn vurrukkulluk. De kroeg wordt schijnbaar gerund door stuk of 4 of 5 oudere dames, die wat nerveus zijn met zoveel drukte. Maar ze ontdooien later wel. Wat wil je met zoveel charmante welriekende mannekes de Pay-Bas. De charcutterie en de hoofgerechten met bijzondere frieten gaan er goed in............... en we hebben ze nodig. Okke slaagt er toch in een rondje Tardet te organiseren. De moeite waard. Merkwaardige sfeer hangt er in dit plaatsje. Kan er niet echt de vinger op leggen. Had ik misschien met die teen uit mn neus moeten doen.
Dan de uitdaging van de middag. Een schijnbaar aaneengesloten rij toppen in een maanlandschap op circa 1000m hoogte moet worden overwonnen. We zitten op iets van 250m. Dus nog wel even 750m omhoog. Henk denkt deze toer nog wel even op te knappen, en heeft zn plunje en fiets ook weer aangetrokken. Het is een geitenpad met asstreep, met dezelfde karaktertrekken als col de Lie. Dus steil. Verschil is dat ie wel lang is. Ca 10km klimmen waarvan het meest boven de 10% Ook dit gaat me redelijk af. Wordt t dan toch nog wat. Iedereen blijft redelijk bij elkaar. Dat blijkt wel handig, want het zicht is abominabel, terwijl het kennelijk fantastische omgeving is in de lichtflarden tussen de mistbanken door. Steeds meer la vaches libre met bel. Het begint een maanlandschap te lijken, dan wel de schotse hooglanden. Indrukwekkend. De moeite waard om eens terug te komen met mooi weer en ver zicht. Gelukkig met een getuige zie ik 50m voor me een prachtige zwartbruine vos met witte pluimstaart oversteken en het bos in duiken. Tot mn verbazing loopt ie in het bos ca. 20m bij me vandaan ca. 100m met me mee. Waarschijnlijk om zn jongen in t hol tegen mij te beschermen. Op zich logisch.
Binnen 2 minuten stort ik op uno momento dado beetje in. Ik moet stoppen om een kleffe vieze energie reep weg te werken met een golf water. Inmiddels is alles zijk en seik nat. De gele lantarendrager is me ook voorbij, dus die moet ik in de mist weer zien te vinden, om het groepsgevoel niet te verliezen. Even zie ik Henk nog schimmig voor me rijden, maar ben m gelijk weer kwijt. Volgauto zat er ook al voor. Dan kom ik bij een splitsing. Links...... of rechts???? Garmin says right. Okke heeft ook een Edge 810, dus die zal dat dan toch ook hebben gedaan. Het is doodstil. Niets te horen. Ook geen bezorgde ploeggenoten die om mijn hulp roepen omdat ze verdwaald zijn. Dus ik dolle afdaling over het 1m brede natte geitenpad de afdaling in. Het duurt lang voordat ik Henk weer terug zie. Te lang eigenlijk. Eigenlijk zie ik ze helemaal niet meer terug. De wegen hebben ons gescheiden. Ik heb een route naar t hotel, dus fiets maar door. Weer omhoog, verkleumd en al met deze fijne steile padjes. Ik beslis mijn besluit door te eppen. Daar mee doende hoor ik plotseling het bekende geluid van de Sig achter me. Jan komt me redden. De rest heeft inderdaad links gekozen. Ook Jan zegt dat ik beter gewoon door kan fietsen langs mijn route naar St.Jean Pied de Port. De route wordt steeds smaller en steiler. En ik vrees het ergste wat betreft remkabels, glijdend split, e.d. Met piepende en gierende remmen gooi ik mn fiets om enkele locale en rurale kerkjes. Krijg nota bene nog een rat achter me aan. Oh nee, een Maltezer Leeuwtje met misplaatste geldingsdrang. Ook deze ervaart de mazzel van SPD-klikpedalen. Gelukkig wordt de weg wat breder en minder stijl en kon ik mn verkrampte en verkleumde vingers wat ontspanning bieden. Voornamelijk vals plat naar St.J.P.d.Port. Hoef nu niet de slappe hap in mn wiel te houden, en kan me volledig focussen op de eindsprint. In de verte doemt het bekende witte met rode omrande bebouwde kom bord (met hopelijk de finishplaats erop!!). Na een bijna surplace met mijn ontbrekende concurrenten, sprint ik vanuit de blinde hoek van mn afwezige medevluchters weg en knal als eerste over de finish. Ze waren volgens mij dichtbij want de ploegleider moest achter me weg en voor me rijden. We gaan voor t hotel Ramuntxo (mooie Baskische namen hier met hoog x-en gehalte) aan de Rue de France. Nog mijn Garmin nog de SigSig kunnen t adres vinden. We rijden samen en afzonderlijk 3x het zelfde rondje, zonder dat we R.d.France kunnen vinden. Met internet op Iphone of BBerry komen we iets dichter bij, tot Okke belt. Zij zijn eiiiiiindelijk ook in St.j.p.d.P gearriveerd. Last van panne, dus er moest gedepaneerd worden. Uiteindelijk blijkt het hotel midden in t oude historische centrum staan. Prachtige locatie, en gebouw tegen de vesting muur aan. Even zoeken wat de ingang is. Uiteindelijk pas om 18.15u op plaats van bestemming. Shitweer. Iedereen snakt naar de douche. Sommigen gefrustreerd omdat t peloton de vlucht van de dag niet meer voor de finish kon terugpakken. David was t panneslachtoffer. Meer dan 3km voor de eindmeet, dus verliest hoop tijd in t klassement. Uiteindelijk dus twee behoorlijk verschillende routes gefietst. Snel inchecken en die heerlijke hete douche...... laat dat nou het enige minpuntje zijn hier. Lauwe douches. Maar compensatie in de vorm van, wederom, geld dat op ons balkonnetje van 1m2 ligt, waar men in geslaagd is nog een tafel met 2 stoelen neer te zetten. Het balkon rijkt bijna tot de overkant van de 1,5m brede steeg. In middeleeuwen waarschijnlijk drukke winkelboulevard. Natte zooi uithangen, lauwe does dus, elektronica droog föhnen en aan 't sap. En dan is t al weer eetnstiet. We snakken naar iets warms. Helaas geen soep, maar t eten is weer uitermate saai geweldig. Nog wat sterke verhalen. Zinloze plannen voor morgen. We vallen terug op de opgebouwde routine. 7.30u ontbijt, en dan asap richting Biarritz. Weergoden op internet nog ff raadplegen. Ziet er net zo hoopgevend uit als gisteren voor vandaag. Dus ..... blinde gok. Korte etappe, ca. 75km, want daarna gelijk door in de tuuten richting Tours.Nog even de bewegende delen van de fietsen schoonmaken en in de smeerzooi zetten en dan onze kamers in. Geen gezellig samenzijn meer. Mede namens de rest stort ik nu in, en laat het ook maar gebeuren. Mn knieën nemen waarschijnlijk overmorgen ontslag. Kan het ze niet kwalijk nemen.