..... de 'derde' dag......

Het diner gisteravond was traditiegetrouw de 'half-pension-hoe -hou-k-t-zo goedkoop-mogelijk-3-gangen-menu'. Gelukkig heeft het lopende biervat een aardige vrouw die dit goed regelt. Helaas loopt de eetzaal ook nog vol puberale Spaanse etter basketballertjes. Zou me aan moeten spreken, maar NU EVEN NIET. Eten smaakt prima. We durven (althans 3 v.d. 6) .... (deze afk. snap je wel hé Mirjam?) zelfs een wijntje aan. Volgens mij de eerste alcoholica deze week. Dan fluks naar bed. Nog wat zorg van alle electronica speeltjes, opladen, twitteren, veesboeken, eppen, etc. (sorry) ......etera.
Oh ja, kreeg klacht dat ik de groene trui sprints niet versla. t Schijnt dat David er gister één heeft gewonnen. Voor t geval ik dat weer vergeet. Hij gaat er waarschijnlijk ook nog wel een paar winnen. Dus bij deze verslaglegging afgehandeld.

10u later............
Fanatieke activiteitenvakantiegangers kennen het begrip 'de derde dag'. Deze dag zegt het lichaam doorgaans "je hebt me nu, 2 dagen afgebeuld, en geeft me onvoldoende brandstof (goede) en rust. Zoek het zelf maar uit." Die dag wacht ons. Het ontbijt is vechten met de centers en forwards om de verse croissantjes. Het lukt ons voldoende op onze tafel te krijgen. Enkele ploeggenoten hebben slecht geslapen door de waakse gaswachthond. Tja, beetje alternatief hondehok. Maar deze lieden verschijnen wat sjagrijnig aan 't ontbijt. Komt wel goed op de 1e klim. Routinematig werken we ons door ontbijt, voorbereiding en afrekenen heen. De route heb ik nu goed voorbereid. Geen kans op rondje La Seu vandaag. Strak koersen we richting eerste van de 2 cols, de 'El Canto' (1750m). De derde dag geldt deze keer absoluut voor mij. Weet niet wat t is, maar, iedereen stuift mij voorbij. Maar goeie smoes, het waait. 'Maar jij hebt het meest getraind met harde wind Har'. Shit hebben ze gelijk in. Dan maar 'ik heb geoefende onderweg op goed op en afstappen op jullie advies'. Deze gaat er twijfelachtig in. Maar 't valt allemaal wel mee. Prachtig weer, maar wel, hoe hoger hoe meer wind (tegen wel te verstaan). Onderweg veel toertochten van gemotoriseerde 2-wielers, dan wel oude 4-wielers. Zou we wellen even willen noemen, maar zitten te veel afkortingen bij, durf ik niet aan. Half twaalf staan we al op de top van El Canto. Prachtig uitzicht, want ondanks wind, mooie heldere vergezichten. Jan zou de 1e klim doen, maar die geloofde het wel na de heftige eerste km's, die allemaal in de 10% zaten. Wellicht dat ik me daar ook wat op verkeek. Wel gaat Jan daarna voor de afdaling. Die is prachtig. Ik scoor weinig opzienbarende beesten. Alleen dooie: spreeuw, muis en 1,5m slang (nee, geen tuinslang). We komen door een gebied waar erg veel wildwater wordt gevaren. Raften, kanoen, kajakken e.d. In Sort is een heuse mobiele wildwaterkanobaan boven de rivier gehangen. Even voor sort komen we langs een activiteiten centrum waar ze ook wat eten aanbieden. Lekker in t zonnetje. Leek ons wel wat. Wederom het 3-gangen idee. De chauffeurs tonen wat zelf initiatief om vooruit, de boel wat te verkennen op dit soort dingen. Goed werk Henk.
Ik ben half dood, maar weet nog meloen en entrecote te bestellen. Volgens mij heb ik t (grotendeels) ook nog opgegeten. De entrecoten leken wel halve koeien. Giga. Dan door voor de overbrugging richting Vielha. Langs de rivier de Riu Noguera Pallaresa. Mooie weg, maar......... wind WIND WIND!!!! Waar is dat nou voor nodig. Ik had de afspraak gemist dat David de beklimming van de dag liet schieten en in ruil daarvoor al het kopwerk moest doen. Dus, de goeierd die ik ben, neem af en toe over, waarmee ik kostbare energie verspil voor de eindklim, die ik wel moet winnen om kans op bolletjestrui te houden. Omgeving is mooi, maar de wind nekt ons aardig. Terwijl Weeronline aangaf dat t vandaag rustiger dan gisteren zou zijn. DUS NIET.Even voor Esterri d'Aneu doemt een brede goed geplaveide weg voor ons op, met daarop de aankondiging van 7%. Volgens ons t begin van de echte klim. David verlaat t peloton en Henk verschijnt. Oh nee, die was vanaf de lunch al in t peloton. Dementie schijnt door stom fietsen te worden bevorderd. Inderdaad, de echte klim begint. Met ca. 5km stevig klimmen 7 a 9%, met - jawel - WIND. Snel is de rangorde gemaakt. Rijn......... Okke........ Ikkus........ Henk. Af en toe wachten we op elkaar. t Gaat iets beter dan vanmorgen. Maar de combi wind en procenten is killing voor iedereen. Mn focus wordt steeds smaller, en smaller, totdat die ongeveer zo breed is als de kantstreep. Die volg ik dan maar. Af en toe in een helder moment geniet ik nog even van de prachtige omgeving met nog steeds fantastisch weer, behalve dan die k.... W..... Plots zie ik iets midden op de weg staan. Henk - vlak achter me - ziet t ook. 'Zie je die roze olifant?' Vraag ik. Hij kijkt me verbaasd aan, en vraagt, je bedoeld die reuzen-eend. We weten het niet meer. Ik zet de camera maar aan, dan kunnen we t later altijd nog Googlen. Het stukje 15% dat Henk heeft belooft, is gelukkig vervangen door n doolhof van haarspeldbochten, gelukkig meer in de luwte voor de 5bft. 4km voor de top van de Point de La Bonaigua nog een laatste voeding, mentale stop. Pas dan merk ik eigenlijk dat David niet in koers is. De laatste loodjes gaan gelukkig redelijk, en in genoemde slagorde halen we de top. RijnOkkeHarryHenk. Tussen de resten sneeuw en stilstaande stoeltjesliften en uitgestorven ski-industrie-optrekjes. Even genieten van weer ouwe auto's, waar de kenners in t peloton ruzie krijgen wat nou wat is..... gaap gaap. Na de traditionele fotoshoot bij t bereiken van t dak van de koers (2072m) - in dit geval alleen het dak van t Spaanse deel - en warme wollen sokken te hebben aangetrokken duiken we de afdaling in. Brede vloeiende wegen, maar snelheid maken met die 5bft tegen lukt amper. Met moeite halen we de 60/u. Oh ja, David heeft vast wat tussensprints gewonnen. Jaaahaaa .... met de auto omhoog en de afdaling wel op de fiets. Zo kan ik het ook. Vanmorgen ook al iemand die dat flikte. Weet niet meer wie. Hoe dan ook in ziedende - nou ja..... - vaart stuiteren we naar Vielha, waar ons hotel staat. Gelukkig lintbebouwing, dus n rondje doen zit er gelukkig niet in. t Blijkt één groot ski-oord, zoals we er al meer tegenkwamen. Maar wel erg mooi, nog behoorlijk authentiek. Met piepende remmen stoppen we voor Hotel Urogallo (Auerhoen). ANWB hotel, dus Nederlands?? Helaas. Maar gelukkig wat Engels. Ik probeer kamer 107, maar madam is gelijk in de stress, en wil de gasten die er nu in zetten verplaatsen. Net op tijd weet ik dat uit r hoofd te krijgen. Ik ben tevreden met locker 107 in de skiruimte waar onze fietsen mogen staan. Daarna standaard routine. Fietsen opruimen (spaken heel gebleven), kamers indelen, ome Har met Ome Henk, wasje doen, bloggen, wandelingetje om de mishandelde spieren te herinneren aan normale bewegingen, eten om 20.30. Vroegen kan volgens mij niet in Spanje. Eten was voortreffelijk. Blijkt goedkoopste hotel deze week, maar moderne en mooie kamers. Oude gewoonte van stal gehaald, nl. bij t eten de route, en hoogteprofielen van wat de dag van morgen ons gaat brengen. Oh ja, video nog even bekeken..... t bleek een ree te zijn, dus geen elefante of pato feo. Henk even ingestopt. Blog afgemaakt. En nou ben ik t zat.Trusten. Voorbereiden voor de 1e dag met 3 forse cols. Portillo, Peyresourde en de Aspin. En..... omschakelen naar Frans....

Ps: we kunnen volgens mij veel volgers schrappen van de lijst. Aantal reacties is beperkt. t Is da k slaap heb dus ik gooi alleen de eerste 10 eruit. Morgen de rest.