Le Grand Finale.....................

We worden wakker in het walhalla voor de Santiago de Compostella lopers. St Jean Pied Port. Toegangspoort voor beide kanten Spanje <<->> Frankrijk. Dr lopen rare typen door de steegjes in t centrum. We worden - zoals steeds - (op tijd) wakker. Eerst gordijnen open. We zien bergen 10km verderop. Maar niet in de zonneschijn. In ieder geval beter als gisteren. Rustig leggen we alle spullen anders dan dat ze lagen toen we wakker werden. Douche beurtje om de spiertjes te belonen voor gisteren. Nu wel heet. Spullen inpakken. Naar beneden slepen. Veel te vroeg. Dan maar n praatje met heeeele grote poes. Die is die wandelaars nu wel zat, en wil wel eens een goed gesprek met n stoere pedaleur. Dan is t toch echt halfacht en mogen we petitdejeuneeën.Dat ziet er heel uitgebreid en goed uit. Versfruit hapje, cruesli avec yaourt, eibrood, etc. Ook noteren in boekje om terug te komen. Auto inpakken. Uit zn slakkehuis pulken. Fietsjes klaar, en doorrr t middeleeuwse centrum naar buiten hobbelen. En..... het lukt ons weer. Rondje van de zaak. Maar we komen r vlot uit. Richting Izpegi. Colletje om het af te leren. Tot St.-Etienne de Bagorry is het cruisen vals plat naar benee. Dus de beentjes goed opgewarmd. Dan vanuut t durpke rechtsaf omhoog. Constant met 6 a 7% omhoog. k Had 100m voorsprong toen de Izpegy begon, maar ze zien me niet meer terug. Gaat biezonder lekker. 12 a 15km/u omhoog. Ongekend. kilometertje voor de top kijk ik effe om, en zie km achter me t groepie aankomen. Voorsprong zat. 500m later zie ik tot mn schrik dat ze 100m achter me zitten. Schrik me t apenzuur. Pers er nog een sprintje uit en kom toch redelijk monter aan op de grens van Frankrijk en Spanje (672). Niet zo hoog maar nog wel 400m klimmen. Ja, we pakken nog n stukkie Spaans Baskenland. Het groepie bleek een stelleltje locals te zijn die luid kwebbelend met 20/u de berg op roffelen. Maar wel Rijn in hun wiel. De rest komen op hun gemakkie - uiteraard diep teleurgesteld - met grote achterstand boven. Intussen maak ik al wat kiekjes van de bijzonder fotogenieke schapen in Frans kleuren, zo legt de waardin van de koffietent aan me uit. Ik leg dr uit dat het de Payse-Bas kleuren zijn. Dat vindt ze n goeie bak. Als ik dr ukkepuk nog n sticker geef dan zijn ze helemaal gelukkig. Als ik in mn beste Frans vraag of de schapen aan de Spaanse kant in Spaanse kleuren zijn 'gedekt' kijkt ze me aan alsof ik r een oneerbaar voorstel heb gedaan. Toch afbeeldingenboekie van Henk nog maar s lenen. Jekkies aan en naar beneden. Een prachtige afdaling. Ruime weg, grotendeels door bos. Helaas n bus die ons ophoudt.Dan een grotere Spaanse Noord-zuid verbindingsweg. Echter elkaar fietsen dus. Hoewel de Spanaarden netter met de fietsers omgaan dan de Fransen. Snel daarna volgt echt de laatste beklimming die je dat officieel ook mag noemen. De Otxondo Mendatea. Henk krijgt hier een hongerklop aankondiging. We stampen wat repen er in, water om de conistentie in de maag acceptabel te maken. En ook Henk haalt op zn ouwe dag deze laatste col (602m). De HODT-t-shirts stinken inmiddels een uur in de wind en zijn aan de juichende toeschouwers langs de kant geschonken, of als poetsdoek voor de fiets na de dag van gisteren gebruikt. De brede weg daalt ook lekker af. RICHTING Biarritz. We moeten nog ergens een grens over, maar geen idee waar dat gebeurt is. In Dantxarinea hoor ik nu. Lekker belangrijk. En maar steeds verder afdalen naar Nationaal Frans Peil. Voordeel van zo n laatste dag richting zee. We krijgen alarmerende berichten dat Mirjam ook wat slapjes is. Rijn's gestel is kennelijk besmettelijk. De mannen hebben allemaal goede tips hoe ze de slappigheid moet bestrijden. De frequentie van steeds stoppen wordt wel steeds hoger, ondanks dat we zo snel mogelijk in Biaritz willen we zijn, want o wee mochten we een uurtje later vertrekken dan we hadden gedacht. t Is per slot geen vakantie. Lekker stressen. Gelukkig hebben we in St Peé sur Neville nog een onspanningsmomentje. Een boulangerie. Verse spullen in luilekkerlanad kopen en lekker ongeneerd op straat alles op kanen. Een kenner komt mijn fiets bewonderen (en die van Rijn), maar wordt door David weggelokt naar zn Koga. De man fronst zn wenkbrauwen en mompelt bedenkelijk 'fait dans Pays-Bas?'. DIep bedroefd probeert David de man nog te overtuigen van de Koga kwaliteiten, maar die heeft toch dekwlaiteit van Rijn reeds in zn handen. Nog een sticker op iemand zn voorhoofd geplakt en gauw weg. Door de 'kermesse' hoofdstraat,.... jammer ..... gendarmerie. Okke probeert nog door te drammen, dat we in de kopgroep van een koers zitten en dat we de voorsprong dan verliezen. Maar dat vindt ie prima. Stomme Pays-bas'ars'.. We hadden gewoon met de fiets aan de hand de 50m kunnen overbruggen, maar Okke fietste liever 5km om, om inderdaad 50m verder uit te komen. Dan verder met 'd agneau. Oh ja, de wildstand. Één dooie opgeblazen egel, en een dooie platte egel. Jan had ook nog iets bijzonders gezien. Niet meegekregen wat. Een mus of zo. Jan heeft overigens het ploegleiderschap weer verruild met Henk. We duiken de buitenwijken van Biarritz in met nog wat pittige puisten die Okke in zn vertrouwde vakantiegebied in petto heeft. Hij zoekt n weggetje waar hij PRECIES weet waar t premiesprintje ligt. We proberen 't niet eens. We weten dat we verslagen zijn. En ik heb mn buit al binnen. We komen binnen zoals we 3 jaar geleden vertrokken langs de kust en boulevard van Biarritz. Prachtig. t Zonnetje is inmiddels uitgebreid doorgebroken en de temperatuur ontwikkelt zich navenant. Ben ook zeer verbaasd dat er nog rondrijden met arm en/of beenstukken. Bespaart kennelijk zonnebrand. In t centrum heeft Henk inmiddels de Sig herenigt met de Mega. Pal voor t strand. Maar we moeten nog wat. DE FOTO. Die van 3jr geleden is kennelijk mislukt, dus alsnog pittige klimmen door t centro van Biarritz, om t 'goeie' strand te vinden. We staan wat te lummelen voor n ijskar en wat te gluren naar t vrouwelijk schoon zonder arm en been stukken. We proberen een argeloze toerist te strikken om DE GROEPSFOTO te maken. Maar ze duiken allemaal weg. Waarschijnlijk de lucht. Eentje is kennelijk verkouden. Hij is het lul. Daarmee is de HODT voltooid. Weer terug naar de tuuts gefietst en de hele bende uitgeladen om logistiektechnischgesproken de trucks optimaal voor de terugreis in te richten. De boulevard ligt bezaaid met kleding, fietsen, sportreepresten, etc. Elke auto (althans bestuurder) vraagt hoopvol of we zo weggaan. Ik vraag hoeveel ze bieden. Levert helaas niets op. Daarna worden we gedoseerd het hotel van Mirjam en Marina in geleid, om die 7-daagse fietslucht proberen wat kwijt te raken. Mooi geregeld. In t rommelhok. Allemaal dames die plotseling terwijl wij bezig zijn 'toevallig' iets uit t hok moeten hebben. Ik vind bij t afdrogen het hoofddeksel van David, die net aan t douchen is. Hij past m even, maar t is niet zn maat. Staat m wel goed. Zie foto's, die kennelijk later nog geplaatst gaan worden in t blog. De dames hebben de week van hun leven. Zijn uitgeruster dan wij. Dan zijn we toch echt klaar, en aanvaarden we de terugreis per vierwielers. Mega en Sig zijn er ook klaar voor. De Sig is inmiddels onherkenbaar geworden, want heeft kennelijk gisteren achter een tractor gereden in de spaanse kleihoogvlakte. Om ca. 16u laten we, uitgezwaaid door de dames, Biarritz achter ons.